«Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, οι μόνιμοι κάτοικοι και όσοι έχουμε οικογενειακούς δεσμούς με τα Εξάρχεια (διότι υπάρχουν και οι περιστασιακοί που απλώς κάνουν την «αναρχική» ή «μποέμικη» θητεία τους στην περιοχή και φεύγουν) βιώνουμε μια τρομοκρατία, κυριολεκτικά από μια χούφτα ανθρώπων. Φέτος, μια βδομάδα πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου, έβλεπες στη γειτονιά του Μουσείου και γύρω από την πλατεία «αναρχοτουρίστες», οι οποίοι κατέλαβαν μάλιστα και το μεσοπολεμικό πάλαι ποτέ Παλλάδιο Ωδείο, να περιφέρονται και να οργανώνονται για τα επικείμενα γεγονότα. Προμηθεύονταν νερά κι εφόδια από τα γύρω καταστήματα και φάρμακα (ορούς, κολλύρια κ.λπ.) από τα συνοικιακά φαρμακεία.
Για πρώτη φορά φέτος, ο συνήθης πετροπόλεμος έφτασε τόσο ψηλά στην Τοσίτσα (μέχρι Ερεσσού), ενώ η κατάσταση από τις μολότοφ και τα δακρυγόνα, παρά το γεγονός ότι είχαμε από νωρίς κατεβάσει ρολά και ταμπουρωθεί στο διαμέρισμα, ήταν αποπνικτική. Χθες, στην επέτειο του Γρηγορόπουλου, για πρώτη φορά ένιωσα όχι μόνο φόβο, αλλά θυμό και οργή, καθώς κάποιος ανεγκέφαλος ένοικος άνοιξε την είσοδο και επί τέσσερις ώρες βρισκόμασταν στο έλεος καμιάς τριανταριάς 15χρονων μπαχαλάκηδων. Ακουγες τις εφηβικές φωνές, ανάμεσά τους και κορίτσια, καθώς ανεβοκατέβαιναν στην ταράτσα και σχολίαζαν με γυμνασιακό χιούμορ τη ρίψη των χημικών…
Γύρω στα μεσάνυχτα εν τέλει αποχώρησαν, αφήνοντας πίσω τους χάος. Σπασμένα μπουκάλια με εκρηκτική ύλη στους κοινόχρηστους χώρους, κλεμμένοι πυροσβεστήρες από κάθε όροφο, φθορές στην είσοδο – ο απολογισμός. Αισθάνομαι ότι αποφύγαμε τα χειρότερα καθαρά από τύχη, καθώς η κρατική αρωγή και η προστασία ήταν ανύπαρκτες.
ΑΛ. ΚΕΦ.