Ο,τι φάγαμε, φάγαμε

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τ​​​​ο καλοκαίρι μετράω παγωτά. Τα Χριστούγεννα, μελομακάρονα. Το κακό είναι ότι ενώ τους θερινούς μήνες καίω μερικές θερμίδες με το κολύμπι, αυτές τις μέρες των εορτών, που για μένα ξεκινούν την 1η Δεκεμβρίου, το ισοζύγιο βγαίνει αρνητικό. Κάθε χρόνο το ίδιο άγχος… Κουράστηκα».

Το παραλήρημα συνεχίστηκε από το τηλέφωνο και γνώριζα ότι θα κρατήσει πολλές μέρες. Ετσι, είναι οι περισσότερες φίλες μου λίγο πάνω, λίγο κάτω απ’ τα 40. Είναι το ηλικιακό εκείνο σημείο, που συνειδητοποιούμε πλέον ότι εύκολα παίρνουμε κιλά και πολύ δύσκολα χάνουμε γραμμάρια. Οι εξαιρέσεις μετρημένες στα δάκτυλα, δακτυλοδεικτούμενες και αντικείμενο μελέτης. Πώς τα καταφέρνουν; Πώς;

Μα, τι να κάνεις; Πηγαίνεις επίσκεψη σε ένα σπίτι. Δεν κάνεις και τίποτα άλλο στις γιορτές. Και να οι γεμιστές γαλοπούλες, και να τ’ αρνιά και τα κατσίκια, τα χοιρινά μπούτια με την τραγανή καραμελωμένη πετσούλα, οι στρογγυλές πατατούλες που μοσχοβολάνε δεντρολίβανο, τα μοσχαρίσια μάγουλα που έχουν λιώσει στην κατσαρόλα από το πολύωρο μαγείρεμα σε σιγανή φωτιά, οι βουτυράτοι πουρέδες. Και καλά με τα κρέατα, μπορεί και να τα έχεις βαρεθεί. Τι κάνεις με τα σουφλέ; Μελιτζάνας, κολοκύθας, ζυμαρικών, με τρία και τέσσερα και πέντε τυριά… όλα παχυντικά! Με τις κις, τις τάρτες και τις πίτες ποια είναι η στάση σου; Παστουρμαδόπιτες με ωραιότατο κασέρι Δράμας, χορτόπιτες με μυρώνια και καυκαλήθρες, κάθε λογής τυρόπιτες. Κριτσανιστά μπουρεκάκια και τριγωνάκια που ξεχειλίζουν γέμιση και φαντασία.

Ερχεται η μαύρη εκείνη ώρα που όλοι πια οι φίλοι και συγγενείς βγάζουν από μέσα τους τον Παρλιάρο που κρύβουν επιμελώς τον υπόλοιπο χρόνο! Και να οι τούρτες κάστανο και να τα τρουφάκια. Βουνό οι δίπλες και οι κουραμπιέδες. Πέφτουν οι νιφάδες στις μοκέτες και τα χαλιά. Μην ξεχάσω τις πάβλοβες με φρούτα του δάσους γιατί μάθαμε και τα μυστικά της μαρέγκας, τους σοκολατένιους κορμούς, τους μπακλαβάδες και τις βασιλόπιτες όλων των ειδών. Εγώ έκανα του Στέλιου, η Μαρία του Ακη, ο Κώστας του Δρίσκα.

Δεν υπάρχει σωτηρία. Ούτε στα σπίτια, ούτε στα εστιατόρια, ούτε καν στο χώρο εργασίας. Γιατί όλο και κάποιος συνάδελφος γιορτάζει και βλέπεις τα κεράσματα να περνούν και την πρώτη φορά κρατιέσαι. Τη δεύτερη δαγκώνεσαι. Την τρίτη απλώνεις το χέρι σου. Και κάθε μέρα λες «αύριο θα κρατηθώ», αλλά ο λιχούδικος εαυτός σου γελάει χαιρέκακα.

«Ο,τι φάγαμε, φάγαμε. Είναι αργά για δάκρυα», της είπα λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο. «Δεν θέλω γκρίνια. Να είμαστε καλά και του χρόνου να ξαναμπούμε στις κουζίνες να ξαναμαγειρέψουμε, να ξανανοίξουμε τα σπίτια μας και να πάμε στα καλέσματα των φίλων μας. Να είμαστε γεροί και ορεξάτοι.

Κι αν βρω καμιά ενδιαφέρουσα δίαιτα θα στην προωθήσω στο μέιλ».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή