Την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου, οι οκτώ Τούρκοι βγήκαν όπως συνήθιζαν από το κελί τους γύρω στις 10.30 το πρωί. Είναι συνήθως η καλύτερη στιγμή της ημέρας τους. Κρατούμενοι εδώ και ενάμιση χρόνο στο αστυνομικό τμήμα των Θρακομακεδόνων σε δύο κελιά, ναι μεν ευρύχωρα αλλά με ελάχιστο φως, είναι η μοναδική ευκαιρία να περπατήσουν στο πίσω μέρος του κτιρίου και εκεί να προαυλιστούν. Περπατούν πάνω κάτω και απολαμβάνουν τον ήλιο και τον καθαρό αέρα. Εκείνη την ημέρα κάτι συζητούσαν όταν ένας αστυνομικός τούς διέκοψε: «Δύο άνδρες και μία γυναίκα από την Υπηρεσία Ασύλου θέλουν τον Σουλεϊμάν», τους είπε. Ο 35χρονος Τούρκος αγχώθηκε. «Θα δείτε πως θα είναι μια αρνητική απόφαση», είπε στους υπολοίπους. «Μην ανησυχείς, θα πάρουμε τους δικηγόρους και θα το αντιμετωπίσουμε», τον καθησύχασε κάποιος άλλος. Περπατώντας προς την είσοδο του τμήματος συνάντησε τους επισκέπτες. Στα όρθια, του έδωσαν τον φάκελο με την απόφαση και του ζήτησαν να υπογράψει πως τον παρέλαβε. «Καλά ή κακά νέα;» τους ρώτησε. «Καλά νέα», του είπαν εκείνοι.
«Και πού να πάω;»
Πίσω στο κελί, κοίταζαν αμήχανα τις 58 σελίδες της απόφασης. Επικοινώνησαν με τους δικηγόρους τους και εκείνοι τους εξήγησαν πως είχαν στα χέρια τους την πρώτη ξεκάθαρη απόφαση: Η Ελλάδα παρείχε στον Σουλεϊμάν άσυλο και εκείνος ήταν ελεύθερος να βγει από τη φυλακή. «Και πού να πάω;» αναρωτήθηκε και πρότεινε να παραμείνει έγκλειστος μέχρι να βγει η απόφαση και των άλλων επτά. Πήρε πάνω από οκτώ ώρες για να μεταπεισθεί, να βρεθεί το πού θα μείνει, αλλά και ο τρόπος που θα έφευγε από τους Θρακομακεδόνες – υπήρχε φόβος πως θα παρακολουθείτο, οπότε στήθηκε μια ολόκληρη επιχείρηση.
Ετοίμασε δυο τσάντες με τα ελάχιστα προσωπικά του αντικείμενα, άφησε πίσω μονάχα το βιολί του. «Θα μου το φέρετε εσείς, όταν βγείτε», τους είπε, «καλύτερα έτσι γιατί οι νέοι σου γείτονες θα τρελαθούν και θα σε διώξουν εάν σε ακούσουν να παίζεις», αστειεύτηκε κάποιος για να ελαφρύνει τη στιγμή του αποχαιρετισμού. Συνάδελφοι και φίλοι εδώ και χρόνια, οι οκτώ είναι αχώριστοι από το βράδυ της 15η Ιουλίου 2016.
Εκείνο το βράδυ του 2016 ο Σουλεϊμάν βρισκόταν στο σπίτι του και ετοίμαζε τις βαλίτσες του – την επομένη θα ταξίδευε στην ενδοχώρα με τη σύζυγο και τον τετράχρονο γιο τους για έναν οικογενειακό γάμο. Hταν εννέα το βράδυ όταν δέχθηκε ένα τηλεφώνημα πως τον χρειάζονταν εκτάκτως στη βάση όπου υπηρετούσε ως πιλότος έρευνας και διάσωσης. Αφησε τον γιο του στη μητέρα του γιατί η σύζυγός του δούλευε και οδήγησε στη βάση. Από εκείνη τη στιγμή, την κάθε απόφαση οι οκτώ αξιωματικοί θα την πάρουν μαζί: Μαζί μπήκαν στα δύο ελικόπτερα για μια επιχείρηση διάσωσης, μαζί έφυγαν άρον άρον για την πιο κοντινή στρατιωτική βάση όταν στο σημείο που τους είχαν υποδείξει άρχισαν να τους πυροβολούν. Ομόφωνα αποφάσισαν να φύγουν για την Ελλάδα όταν, όπως λένε, κατάλαβαν ότι γινόταν πραξικόπημα και φοβήθηκαν πως δεν θα έπειθαν για την αθωότητά τους.
Στην πτήση εκείνη ο Σουλεϊμάν ήταν συγκυβερνήτης. Εκπαιδευμένος στην Αμερική και βραβευμένος για δύσκολες διασωστικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν και στην Τουρκία, ένιωθε εκείνη την ώρα πως πετούσε για να σωθεί ο ίδιος. Βλέποντας το τι συνέβαινε στην Τουρκία, (μαζικές διώξεις και συλλήψεις μέχρι λιντσάρισμα απλών στρατιωτικών), θεωρούσαν πως θα ήταν απλό να τους χορηγηθεί άσυλο. Οταν άρχισαν όμως οι σκληρές δηλώσεις από την τουρκική πλευρά, κατάλαβαν πως οι ισορροπίες ήταν λεπτές, πως η περιπέτειά τους δεν θα τέλειωνε γρήγορα. Στα κελιά των Θρακομακεδόνων μπήκαν στις 22 Ιουλίου του 2016. Εκεί γιόρτασαν την απόφαση του Αρειου Πάγου για μη έκδοση τους, τη γέννηση ενός γιου πίσω στην Τουρκία, έκλαψαν μαζί για τον χαμό της μητέρας τού ενός. Το βράδυ της 29ης Δεκεμβρίου θα τους έβρισκε για πρώτη φορά ύστερα από 18 μήνες, χώρια.
Η μυστικοπάθεια
Στις 8.20 το βράδυ ένας αστυνομικός άνοιξε τη σιδερένια πόρτα του κελιού. Ενα ταξί τον περίμενε, και εκείνος για να μην κινήσει υποψίες παρίστανε τον Ισπανό αστυνομικό. Αλλαξε τρία αυτοκίνητα μέχρι να φτάσει ύστερα από ώρες στον τελικό του προορισμό. Εκεί, παραμένει ασφαλής, ψύχραιμος και ευγνώμων στην ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά και σε όσους τους έχουν βοηθήσει όλους αυτούς του μήνες.
Πίσω στο κελί των Θρακομακεδόνων, ένας από τους επτά κοιμήθηκε στο άδειο του κρεβάτι. «Για γούρι», είπαν γελώντας, αλλά μπορεί και επειδή η απουσία του, παρότι για καλό, τους δυσκόλευε. «Είναι σαν να λείπει ένα κομμάτι μας», θα εξομολογηθούν στον αστυνομικό της βάρδιας. Στην οικογένεια του πίσω στην Τουρκία αρχικά δεν τους είπαν για το άσυλο, αλλά πως είχε πάει στο νοσοκομείο για εξετάσεις ρουτίνας – ένιωθαν πως έτσι τους προστάτευαν. Το έμαθαν την επομένη όταν η απόφαση αλλά και τα στοιχεία του δημοσιοποιήθηκαν. Κανείς όμως δεν του έχει μιλήσει – δεν γνωρίζουν πού βρίσκεται και αυτό για την ασφάλειά τους.
Θεωρητικά δεν υπήρχε κάποιος λόγος για τόση μυστικοπάθεια. Ο πρωθυπουργός μόλις πριν από λίγες εβδομάδες είχε ξεκαθαρίσει στον πρόεδρο Ερντογάν πως το άσυλο ήταν αποκλειστικά θέμα της ελληνικής Δικαιοσύνης και εκείνη είχε αποφανθεί πως ο Σουλεϊμάν θα έπρεπε να προστατευθεί με άσυλο. Και όμως από την πρώτη στιγμή της θετικής απόφασης υπήρξε μια περίεργη κινητικότητα στο αστυνομικό τμήμα.
Επίσκεψη στο κελί
Λίγο αφότου έφυγε ο Σουλεϊμάν, οι επτά δέχθηκαν στο κελί μια επίσκεψη από κάποιον αξιωματικό από τα κεντρικά της αστυνομίας που επίμονα προσπαθούσε να μάθει πού βρίσκεται. Το επόμενο πρωί τούς επισκέφθηκε ξανά εμφανώς ζορισμένος και πολύ πιεστικός. Μια ώρα μετά έμαθαν πως η κυβέρνηση θα έκανε αίτηση αναστολής της απόφασης, αλλά και πως είχαν ενοχληθεί που είχε αφεθεί ελεύθερος χωρίς να δώσει διεύθυνση. Τα νέα έφτασαν και στην Τουρκία – εκεί προανήγγειλαν πως θα επέστρεφε στη φυλακή. Οι επτά προσπαθούσαν να καθησυχάσουν τους δικούς τους πως κάτι τέτοιο, βάσει νόμου, ήταν δύσκολο.
Την περασμένη Τρίτη όμως το χειρότερο πιθανό σενάριο των δικηγόρων επιβεβαιώθηκε. Η κυβέρνηση δεν προέβη μόνο σε αίτηση αναστολής της απόφασης, αλλά μέσω του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Μουζάλα κατέθεσε και αίτηση έκδοσης προσωρινής διαταγής. Αυτό, εξήγησαν οι δικηγόροι στους επτά, σήμαινε πως ένας δικαστής θα μπορούσε θεωρητικά να μπλοκάρει το άσυλο μέχρι να δικαστεί το αίτημα αναστολής και με αυτό τον τρόπο να προσπαθήσουν να γυρίσουν τον Σουλεϊμάν στη φυλακή. Οι Τούρκοι ακούγοντας το αυτό παρέμειναν ψύχραιμοι. Εχοντας συνηθίσει σε ανατροπές της τελευταίας στιγμής, κατάλαβαν πως ένα ακόμα κεφάλαιο στην ελληνική τους περιπέτεια μόλις ξεκινούσε.