Το τεράστιο ενδιαφέρον που μπορεί να προκαλέσει η Αθήνα ως ένα πεδίο αρχιτεκτονικής ανάπλασης αλλά και αστικής αναζωογόνησης μπορεί να αφορά πολλούς, αν υπάρχει χώρος για ανθρώπους με νέες ιδέες. Η έκθεση που παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στην Ελληνοαμερικανική Ενωση με τις προτάσεις φοιτητών από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αυστραλίας με την καθοδήγηση της αρχιτέκτονος Καλλιόπης Κοντόζογλου φέρνει μαζί και προβληματισμό. Διότι αν λίγοι φοιτητές ενός ξένου πανεπιστημίου μέσω ενός προγράμματος σπουδών εξωτερικού ήρθαν στην Αθήνα και σκέφτηκαν να προτείνουν λύσεις για τη βελτίωσή της, θέτει αυτομάτως το μείζον θέμα της πρωτεύουσας: μπορεί η Αθήνα να παράγει σκέψη προς όφελος του γενικού καλού;
Η Νεάπολη ήταν και είναι ένα στοίχημα για την Ελληνοαμερικανική Ενωση που τα τελευταία χρόνια συσπειρώνει ανθρώπους και προκαλεί ερεθίσματα γύρω από αυτή την ιστορική γειτονιά και την προοπτική της. Τη Νεάπολη έζησαν και οι ξένοι φοιτητές επί έξι εβδομάδες και παρουσιάζουν τώρα τα σχέδιά τους. Αλλά από όλη αυτή την αντικειμενικά εξαιρετικά θετική ώσμωση κρατώ αυτό που γράφει στον κατάλογο ο κ. Λεωνίδας-Φοίβος Κόσκος, πρόεδρος του Hellenic American University και ιθύνων νους της πρωτοβουλίας «Νεάπολη – Νέα Πόλη», που είναι σε εξέλιξη: «Μια μικρή ομάδα ξένων φοιτητών κι ένα πρόγραμμα σπουδών εξωτερικού, με τα λίγα μέσα που διαθέτει και σε αντιδιαστολή προς άλλες ομάδες νέων που βανδαλίζουν την πόλη ή τους χώρους του εκπαιδευτικού τους ιδρύματος ή ακόμη προς τους αδιάφορους και ιδιοτελείς ιδιώτες, προσκαλεί τον θεατή να αναλάβει δράση για αναβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος». Ετσι λοιπόν, αυτή η έκθεση με τις δημιουργικές ιδέες γεννημένες από νέους ανθρώπους με δίψα και περιέργεια και αγάπη για τη ζωή, μας καθιστά κοινωνούς όχι μόνο κάποιων σχεδίων αλλά και με την εσωτερική γύμνια της δικής μας κοινωνίας. Και είναι απογοητευτικό, καθώς υπάρχουν πολλά και καλά μυαλά στην Ελλάδα, αλλά η Αθήνα δεν μοιάζει να διαθέτει χώρο για τους ανθρώπους που γεννούν ιδέες και που θέλουν να συμβάλουν στην πρόοδο.
Η πρωτοβουλία της Νεάπολης, στο μεγάλο της κάδρο, έτσι όπως την προχωρεί βήμα βήμα η Ελληνοαμερικανική Ενωση, μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν πολλαπλασιαστούν και οι πολίτες που αντιλαμβάνονται ως προτεραιότητα την αναβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος. Καμία πρωτεύουσα δεν θα ανεχόταν την παρακμή που ζει η Αθήνα και την κατάσταση στα ΑΕΙ, στα πάρκα, στις κεντρικές οδούς, αν υπήρχε μια σχετική πλειοψηφία πολιτών που να νοιαζόταν επί της ουσίας. Η απουσία πολιτικής είναι μείζων παράγων, αλλά αυτό που απογοητεύει αλλά και που αφήνει ανενόχλητους τους αστοιχείωτους πολιτικούς είναι η απάθεια. Η Νεάπολη ως μία γειτονιά με ιστορία και αστικό βάθος μπορεί να είναι ένα παράδειγμα και ένα πεδίο ευρύτερου προβληματισμού.