Αν το σκεφθεί κανείς, θα δει πως η περίπτωση του ΕΟΤ και εν γένει της ανάπτυξης του ελληνικού τουρισμού ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του κράτους μέσα στον 20ό αιώνα, από την οποία αντλούμε οφέλη ακόμα και σήμερα. Από την πρώτη υποτυπώδη οργάνωση για την υποδοχή των ξένων, περάσαμε στα οργανωμένα καταλύματα, στη δημιουργία των «Ξενία», στην ίδρυση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στο Γκολφ της Γλυφάδας, στο Χιονοδρομικό Κέντρο Παρνασσού αλλά και στις καταπληκτικές και πολυβραβευμένες αφίσες που έκαναν την πατρίδα μας γνωστή μέχρι τα πέρατα του κόσμου.
Αλλοτε υπήρξαν οργανωμένες στρατηγικές και άλλοτε κάποιες ευφυείς εκλάμψεις που κατάφεραν να διαφημίσουν τα τοπία, τα μνημεία και τη ζεστασιά των ανθρώπων και να μας δώσουν τη θέση που έχουμε στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Το βιβλίο του Κώστα Κατσιγιάννη, πολιτικού μηχανικού ΕΜΠ, πρώην γενικού διευθυντή ΕΟΤ, με τίτλο «Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού – ταξίδι στον χρόνο», το οποίο παρουσιάζεται μεθαύριο Δευτέρα 29 Ιανουαρίου, στις 18.30 στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου, κάνει έναν χρήσιμο ανάπλου σε αυτήν την πορεία.
Ενας άνθρωπος που έζησε βιωματικά τον Οργανισμό, έφτιαξε ένα βιβλίο – απολογισμό που πιάνει το νήμα του τουρισμού από τον 19ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας με γεγονότα, πρόσωπα και πολιτικές που κατά καιρούς εφαρμόστηκαν στον σημαντικό τομέα. Το πόνημα έχει την εικαστική επιμέλεια του Νίκου Κωστόπουλου, ο οποίος είχε σχεδιάσει μερικές από τις ωραιότερες αφίσες του ΕΟΤ.
Μεγαλύτερη βαρύτητα δίδεται βέβαια στον ίδιο τον Οργανισμό, που ιδρύθηκε για πρώτη φορά το 1929, επί κυβέρνησης Ελευθερίου Βενιζέλου. Καταργήθηκε το 1936 και επανιδρύθηκε το 1951 για να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς όχι μόνον χάραζε αλλά ταυτόχρονα υλοποιούσε τη στρατηγική. Ενα από τα παραδείγματα είναι η εκτέλεση δημόσιων τουριστικών έργων, που άλλαξαν τη φυσιογνωμία της ελληνικής επικράτειας, αναδεικνύοντας περιοχές φυσικού κάλλους και ιστορικής σημασίας. Κάπως έτσι ξετυλίγεται μια ολόκληρη διήγηση για το πώς η Ελλάδα απέκτησε ακτές, τα κάμπινγκ, τα τουριστικά περίπτερα, έργα ιαματικού τουρισμού, οδικούς μεθοριακούς σταθμούς.
Εχει μεγάλο ενδιαφέρον να δει κανείς πώς η τουριστική ανάπτυξη αποτέλεσε έναυσμα για να αξιοποιήσει η χώρα το ταλέντο ορισμένων χαρισματικών ανθρώπων, όπως λ.χ. των καλλιτεχνών που έφτιαχναν τις αφίσες (από τον Μόραλη και τον Μυταρά ώς τον Κάραμποτ, τον Μιχάλη και την Αγνή Κατζουράκη και τον Σπύρο Βασιλείου) ή των αρχιτεκτόνων (Αρης Κωνσταντινίδης). Εδώ που τα λέμε, σπανίως συμβαίνει να αναγνωρίζεται και να μπαίνει στην υπηρεσία της πολιτείας το δημιουργικό δυναμικό της Ελλάδος. Παράλληλα, διαπιστώνει κανείς πως εκτός από τους επικεφαλής, υπήρχαν φιλότιμοι και εργατικοί υπάλληλοι που προσέφεραν τον καλύτερό τους εαυτό σε ένα εθνικό στόχο.