Είναι ένας φαύλος κύκλος. Η απαξίωση, ως αχρήστου, του ιστορικού κτιριακού αποθέματος γεννάει απαξίωση των πόλεων, η οποία, με τη σειρά της, γίνεται μήτρα βίας και ανομίας. Και ο κύκλος συνεχίζεται ώσπου να γίνει κάποιο «μπαμ» και όλοι να ξυπνήσουν από το μακάριο «δεν τρέχει τίποτα».
Ισως κάτι τέτοιο θέλει να μας πει μία σύμπτωση που επαναλήφθηκε, την περασμένη Κυριακή, ημέρα του συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία. Ομάδες ακροδεξιών βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στην κατάληψη του θεάτρου «Εμπρός», με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα νέο πεδίο μάχης. Κάτι παρόμοιο, αλλά με πιο καταστροφικά αποτελέσματα, συνέβη στις 21 Ιανουαρίου τ.έ., ημέρα του συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη. Και πάλι, ομάδα ακροδεξιών εξτρεμιστών πυρπόλησε την οικία Ναζιφέ, από το 2008 «κατάληψη Libertatia» (βλ. «Η “μαύρη χήρα” της λεωφόρου Στρατού», 23/1/2018).
Φυσικά, εδώ, σπάνια κάποιος ευθύνεται για οτιδήποτε. Δεν φταίει κανένας που πάσης φύσεως αντιεξουσιαστές καταλαμβάνουν κτίρια, συχνά χρεώνοντας το Δημόσιο τα έξοδα «συντηρήσεως», ούτε, ασφαλώς, ευθύνεται κάποιος που ακροδεξιές ομάδες παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, ανενόχλητα επιτιθέμενες σε κτίρια που «φιλοξενούν» ανθρώπους και Ιστορία.
Συμβαίνει κάτι λάθος σε αυτή τη χώρα. Παραδιδόμαστε, κομμάτι κομμάτι, στον μηδενισμό, στο τίποτα. Επιμένουμε, από αυτές εδώ τις σελίδες, να αναδεικνύουμε το «εδώ και τώρα» των πόλεών μας, αλλά πρόκειται περί Λερναίας Υδρας: ένα δείχνεις, τέσσερα, πέντε εμφανίζονται, σαν ένα συνονθύλευμα από παραιτήσεις, που αποδεικνύουν το χαμηλό επίπεδο της δημοκρατίας των πολιτών και την ανικανότητα του κράτους να αντεπεξέλθει στο μίνιμουμ της ευρυθμίας. Στο μεταξύ, μικροί «εμφύλιοι» ξεσπούν κι εμείς μιλάμε ακόμα για συμπτώσεις…