Ερχεται στη μνήμη η φωνή του Μιχάλη και λες τώρα μπορεί να αρχίσει να απαγγέλλει Σολωμό, ενώ το μόνο που θα είχες κάνει θα ήταν να τον ρωτήσεις «πώς πέρασε χθες»… Ο Μιχάλης Κατσίγερας. Ο «Φιλίστωρ», όνομα και πράγμα. Μία κινητή εγκυκλοπαίδεια, ένας αθόρυβος εργάτης, στον οποίο οι αναγνώστες της «Καθημερινής» οφείλουν όχι μόνο την καθημερινή στήλη με την ανθολογία ειδήσεων από τα παλαιά φύλλα της εφημερίδας, όχι μόνο τον σχολιασμό του σε θέματα (συνήθως «εξ αφορμής»), αλλά την επί σειράν ετών επιμέλεια της πρώτης σελίδας. Δύσκολη δουλειά – ακόμη δυσκολότερη όσο περισσότερο γνωρίζεις το επάγγελμα.
Αλλά ο Μιχάλης Κατσίγερας, ο αγαπημένος σε όλους μας συνάδελφος, ο φίλος με το πηγαίο χιούμορ και εκείνον τον αυτοσαρκασμό που μόνο οι ευφυείς διαθέτουν, δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ηταν ένας κόσμος από μόνος του, μια ανεξάρτητη ψηφίδα σε έναν κόσμο που άλλαζε. Ο Μιχάλης Κατσίγερας μου θύμιζε πάντα εκείνους τους παλιούς ανθρώπους, που πάντα θα έλεγαν κάτι και θα σε εξέπλητταν με τις γνώσεις τους και το μνημονικό τους. Τέτοια ήταν η ευρυμάθειά του. Θυμάμαι πάντα τις ιστορίες του και τα ατελείωτα ανεκδοτολογικά ευτράπελα, συχνά λίγο «πιπεράτα», με εκείνο το πασπάλισμα του ευγενούς, παλιού Αθηναίου.
Είχε και το έλεγε ότι μεγάλωσε στους Αγίους Αναργύρους και ο κόσμος της παλιάς Αθήνας, εκείνος ο αφανής, ο καταχωνιασμένος σε μικρομάγαζα και παλιά μαγέρικα της Ευριπίδου και της Ζήνωνος, τον συγκινούσε γιατί όσο του άρεσε το μεγαλείο και η φινέτσα άλλο τόσο έβλεπε την ομορφιά και την αλήθεια στην απλότητα και στο πηγαίο. Αλλωστε, έτσι ήταν ο ίδιος. Ενας κατά βάση απλός άνθρωπος που εκτιμούσε τα βασικά μέσα από μια διαρκή αναψηλάφηση της ζωής.
Οι γνώσεις του ήταν ονομαστές. Αν ψάχναμε κάτι, ιστορικό, φιλολογικό, αθηναϊκό, θα άκουγες συχνά την ερώτηση: «Τον Κατσίγερα τον ρώτησες;». Αλλά και ο ίδιος ρωτούσε. Ερευνούσε διαρκώς. Τον μάγευαν τα αρχεία και τα παλιά βιβλία, οι φωτογραφίες που ζητούσαν αποκρυπτογράφηση και ταύτιση, τα παλιά θεατρικά προγράμματα, η καλή μουσική. Δεν ξαφνιαζόμασταν όταν περνούσαμε από το γραφείο του και ακούγαμε τραγούδια του μεσοπολέμου, ελληνικά ή γαλλικά. Του άρεσε να λέει και στα γαλλικά κάποιες εκφράσεις, απλώς για να διανθίσει τον λόγο, όπως του άρεσε να προκαλεί τεχνητές αντιπαραθέσεις, συχνά για ιστορικά θέματα, αλλά μόνο με στενούς φίλους και πάντα με τους όρους της φιλίας. Αυτός ήταν ο Μιχάλης. Δοτικός. Την αγαπημένη του σύζυγο, τη Νάνσυ, και τις δύο του κόρες, τις ανέφερε συχνά. Νοιαζόταν για το μέλλον και αγωνιούσε. Εργαζόταν πολύ και άλλο τόσο διάβαζε. Και τι δεν τον ενδιέφερε… Ο Σολωμός και ο Κάλβος. Τα Επτάνησα και η οπερέτα. Η όπερα (πήγαινε συχνά στη Λυρική) και το θέατρο. Διάβαζε λογοτεχνία και η μεγάλη του αγάπη ήταν η Ιστορία, ιδίως του 20ού αιώνα. Τα βιβλία που άφησε ήταν απλώς η προέκτασή του, αν είχε χρόνο θα έγραφε και άλλα. Τον κρατούσε εκείνο το διαρκές ενδιαφέρον για τη ζωή, που κάνει τον χρόνο να μη φτάνει ποτέ. Ο Μιχάλης Κατσίγερας ήταν ένας άνθρωπος της «Καθημερινής», φτιαγμένος για την εφημερίδα, δοσμένος στην εφημερίδα. Η ιστορική του σχέση με τον Τύπο τον παραδίδει στην κληρονομιά των εγγράμματων δημοσιογράφων. Ο Μιχάλης Κατσίγερας υπήρξε φίλος, υπήρξε σύζυγος και πατέρας. Θα μείνει αξέχαστος. Οσοι τον ζήσαμε μέρα με τη μέρα, τον ευχαριστούμε.