«Να μιλήσω για την Ημέρα της Γυναίκας; Αυτό που μπορώ να σας πω είναι πώς ήταν η ζωή της Ελληνίδας εδώ και εννέα δεκαετίες. Μόλις έκλεισα τα 90 πριν από λίγο καιρό». Η κ. Χαρούλα Λαμπροπούλου, αρχοντική και όμορφη, φρεσκοχτενισμένη και κομψή, κάθεται στην πολυθρόνα της απέναντί μου, έτοιμη να ανασκαλέψει τις αναμνήσεις της για το χατίρι της στήλης. Η σύζυγος του αείμνηστου Τάκη Ξ. Λαμπρόπουλου, της επιχειρηματικής οικογένειας των γνωστών πολυκαταστημάτων, μαμά και γιαγιά, έχει ανέπαφο όλο το joie de vivre από τα νιάτα της. Πιάνει το νήμα από την αρχή.
«Γεννήθηκα στην Πάτρα, το γένος Καμηλαροπούλου, με καταγωγή την Αλεξάνδρεια. Μεγάλωσα στην Αθήνα. Στο σχολείο όλα τα κορίτσια φοράγαμε μπλε ποδιά και είχαμε αναγκαστικά μαζεμένα τα μαλλιά μας. Μια ημέρα όλες οι συμμαθήτριες αποφασίσαμε να επαναστατήσουμε και τα λύσαμε στους ώμους. Με είδε η γυμνασιάρχης και με επέπληξε. Αισθάνθηκα τρομερή ντροπή. Από το σπίτι μου στην Αγίου Μελετίου, ακόμα και μέσα στον Εμφύλιο, πήγαινα με τα πόδια ως τέρμα Σίνα για να μάθω γαλλικά, ύστερα στην Ερμού χαμηλά στο English Institute για να μάθω αγγλικά και μετά στη Δραματική Σχολή στην Πειραιώς. Η γνώση είχε κόπο και περπάτημα τότε. Τίποτα δεν ήταν εύκολο».
«Οι γονείς μου δεν ήθελαν να σπουδάσω ηθοποιός, αλλά τους είπα ότι το κάνω για τη μόρφωσή μου και τους έκαμψα. Πρόλαβα και έπαιξα λίγο στο θέατρο μέχρι να παντρευτώ.
Ο Βεάκης και ο Ροντήρης έπεισαν τους δικούς μου ότι είχα ταλέντο και έτσι ανέβηκα για λίγο στο σανίδι. Σουφραζέτα με έλεγε η μάνα μου. Μάλλον δυναμική θα σήμαινε. Χάρις στα καλά αγγλικά μου πήρα και μια σύντομη υποτροφία στη Βρετανία, όπου με δίδαξε ο Τζον Γκίλγουντ».
«Με τα αγόρια δεν βρισκόμασταν βέβαια στο σχολείο, μόνο σε κανένα πάρτι. Οι γονείς ήταν παρόντες και τα φιλιά ήταν αναγκαστικά μέχρι τα μάγουλα, άντε και την άκρη των χειλιών. Οι άνδρες έβλεπαν τις γυναίκες με σεβασμό, δεν τολμούσαν να κάνουν πολλά. Βλέπω τώρα σίριαλ στην τηλεόραση. Μόλις γνωριστεί ένα ζευγάρι βγάζει τα ρούχα. Και οι κοπέλες γδύνουν τον καβαλιέρο. Τι να πω, βρε παιδάκι μου. Δεν τα κάναμε εμείς αυτά τότε. Αλλά για να τα δείχνουν σήμερα στην τηλεόραση, αλήθεια δεν θα ’ναι; Αλλοι καιροί, άλλα ήθη. Τον σύζυγο τον γνώρισα ένα βράδυ μετά την παράσταση στου Φλώκα στην Πανεπιστημίου. Ευτυχώς η μάνα μου δεν με συνόδευε τότε. Της έλεγε ο πατέρας μου: “Εγώ την κόρη μου την εμπιστεύομαι να κυκλοφορεί και με 100 άνδρες παρέα”. Και αυτή του η ρήση μου δημιούργησε το καθήκον να είμαι πάντα εντάξει».
«Ο γάμος μου κράτησε πολλά χρόνια και με έκανε πολύ ευτυχή. Μου είπε ο άνδρας να σταματήσω το θέατρο. Το σεβάστηκα. Και έτσι πήγα και έγινα εθελόντρια στον Ερυθρό Σταυρό. Δεν ανακατεύτηκα ποτέ με τις δουλειές του. Ενας γάμος κρατά με αμοιβαίες υποχωρήσεις αλλά και με γνώση των ορίων. Ημουν τζώρας και το ήξερε. Εφυγε και μου λείπει. Μια συμβουλή στα νέα κορίτσια: να είσαστε fighters! Ετσι βγαίνει η ζωή!».