«Φυλλομετρώντας» τον Καβάφη στα βιβλία-γλυπτά της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη

«Φυλλομετρώντας» τον Καβάφη στα βιβλία-γλυπτά της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη

2' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Παρατηρώ την Αλεξάνδρα Αθανασιάδη να περπατάει στον κήπο του σπιτιού της, την ώρα που με οδηγεί στο παρακείμενο ατελιέ για να δω από κοντά τα καινούργια της έργα. Εχει ένα ήρεμο τρόπο να μιλάει, να εξηγεί, να βαδίζει. Μια γαλήνη μεταδοτική που βιώνει κανείς κοντά της, ακόμα και αν δεν τη γνωρίζει χρόνια. Το ίδιο εκπέμπουν και τα γλυπτά, τα σχέδιά της. Είναι σαν να σου ψιθυρίζουν μαλακά στο αυτί: «Εδώ είμαι, μην ανησυχείς…». Γι’ αυτό μου άρεσε πάντα η δουλειά της. Για το συνωμοτικό, καθησυχαστικό μουρμούρισμα.

Αφορμή για να τη συναντήσω ξανά, η καινούργια ενότητα που πρόκειται να παρουσιάσει στον εκθεσιακό χώρο της νέας πτέρυγας της Γενναδείου Βιβλιοθήκης «Ιωάννης Μακρυγιάννης», την ερχόμενη Δευτέρα 19 Μαρτίου. Αν και τα επίσημα εγκαίνια της κτιριακής επέκτασης έχουν προγραμματιστεί για το ερχόμενο καλοκαίρι, η έκθεση της Αθανασιάδη θα θερμάνει την ατμόσφαιρα. Το αφιέρωμα θα δημιουργήσει έναν νοερό διάλογο ανάμεσα στα βιβλιοστάσια της Γενναδείου και τα βιβλία-γλυπτά που θα παρουσιάσει η εικαστικός. Εντάσσεται, άλλωστε, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της ανακήρυξης της Αθήνας ως Παγκόσμιας Πρωτεύουσας του Βιβλίου για το 2018 από την UNESCO. Επιβεβαιώνει κάτι ακόμα: οι βιβλιοθήκες μπορεί να γίνουν τόπος δημιουργίας και ανάτασης, αρκεί οι επικεφαλής τους να μη φοβούνται να πειραματιστούν. Η Μαρία Γεωργοπούλου άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του ιδρύματος στους φιλόμουσους, τους φιλότεχνους και τους ανθρώπους που δεν θα περνούσαν εύκολα το κατώφλι της οδού Σουηδίας.

Η πόρτα του ατελιέ της Αθανασιάδη ανοίγει και βρίσκομαι ανάμεσα σε αναλόγια καμωμένα από σίδερο. Σε αυτά θα τοποθετηθούν μερικά από τα βιβλία που έχει φτιάξει, εμπνευσμένα από το περίφημο τετράδιο Σεγκόπουλου, με χειρόγραφα ποιήματα του Καβάφη. Το τεκμήριο αυτό δώρισε ο ίδιος ο ποιητής στον κληρονόμο του, Αλέκο Σεγκόπουλο. Εξεδόθη για πρώτη φορά χάρις στον Γ.Π. Σαββίδη στα τέλη του ’60. Το τετράδιο που έφτασε στα χέρια της γλύπτριας χάρις στον Δημήτρη Σαββίδη, υιό του Γ.Π., ήταν η εκκίνηση για να ανακαλύψει εκ νέου τη θαυματουργή μυσταγωγία των ποιημάτων του. Αφέθηκε στην επανάληψη της ανάγνωσης και ύστερα δημιούργησε μια σειρά έργων που θυμίζουν χειρόγραφα, ξεφλουδισμένα από το πολύ διάβασμα στο πέρασμα του χρόνου. Τρυφερά και ευάλωτα, όπως οι θώρακες και τα άλογά της.

Τα τελευταία πέντε χρόνια τα δάχτυλά της φυλλομετρούν κυρίως αυτά τα «βιβλία», αν και η έκθεσή της θα έχει και άλλα έργα από ξύλο, που είναι το αγαπημένο της υλικό. Κοιτάζοντας προσεκτικότερα κάθε δημιουργία, βρίσκει το ποιητικό της DNA. Στίχοι από την «Ιθάκη», από τα «Κεριά», τους «Τρώες». Το καλό με την καινούργια έκθεση της Αθανασιάδη είναι ότι δεν προσκαλεί μονάχα τους φιλαναγνώστες, τους εραστές της ποίησης ή της λογοτεχνίας. Τα «βιβλία» της θροΐζουν πάλι κάτι χαμηλόφωνο και κατευναστικό, σε μια εποχή όπου όλα γύρω μας κραυγάζουν.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή