Με λιτά μέσα και μετέωρα ευρήματα

Με λιτά μέσα και μετέωρα ευρήματα

2' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ανομολόγητοι πόθοι, κτητικότητα, πληγωμένες μνήμες και ζωές, αδιόρατη απειλή ότι η έκρηξη θα ακουστεί από λεπτό σε λεπτό. Και μετά η κατάρρευση.

ΗΠΑ, 1947. Η Μπλανς Ντιμπουά, φιλόλογος σε σχολείο κάπου στον αμερικανικό Νότο, επισκέπτεται την αδελφή της Στέλλα, που ζει στη Νέα Ορλεάνη μαζί με τον άντρα της, τον πολωνικής καταγωγής Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Η σχέση «κουνιάδας» και «γαμπρού» από την αρχή είναι δύσκολη, καθώς επικρατούν ο θυμός, η ειρωνεία, η κοινωνική απόσταση. Το παρελθόν της Μπλανς στοιχειώνει και καταστρέφει το παρόν της, αφού συγκρούεται και με την παθιασμένη εκδικητικότητα του Στάνλεϊ. Η Στέλλα, στη μέση, προσπαθεί να επιτύχει την ευαίσθητη ισορροπία. Αλήθεια, γιατί αυτή η ένταση; Ποια τα κρυμμένα μυστικά των ηρώων;

Οι απαντήσεις καταδεικνύουν και την επιλογή του σκηνοθέτη για το πώς θα ερμηνεύσει το εμβληματικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, που χαρακτηρίζεται «ένα από τα σημαντικότερα του θεατρικού ρεαλισμού του 20ού αιώνα», όπως λέει το πρόγραμμα. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο οποίος το σκηνοθέτησε στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, θέλησε να «απελευθερωθεί» από παλαιότερες ερμηνευτικές προσεγγίσεις του «Λεωφορείου ο Πόθος» και σε αυτόν τον λόγο αποδίδεται η επιλογή του να υιοθετήσει τον ακριβή τίτλο του έργου «A streetcar named Desire – Ενα τραμ με το όνομα Πόθος». Ο κ. Μαρμαρινός υπήρξε συνεπής στις έως τώρα σκηνοθετικές φόρμες του. Με λιτά μέσα και εγκεφαλικά ευρήματα και μέσω της θεατρικής ψυχρότητας του γερμανικού ρεαλισμού, θέλησε να υποδείξει στον θεατή ότι απαιτείται αληθινή εσωτερική αναζήτηση για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, και δεν αρκούν απλώς οι αισθήσεις μας. Ενδεικτική σκηνή, το βγάλσιμο του χάρτινου καπέλου από τον γλόμπο του δωματίου. Το γύμνωμα του γλόμπου προκαλεί υστερία στην Μπλανς, υπονοώντας τους κινδύνους όταν ξεφύγουμε από τις ψευδαισθήσεις και δούμε τη γυμνή πραγματικότητα.

Ωστόσο, η σκηνοθετική γραμμή του Μιχαήλ Μαρμαρινού απέτρεψε τους ηθοποιούς από να προσεγγίσουν τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσονται μεταξύ των ηρώων. Τα ευρήματα έμειναν μετέωρα και οι συμβολισμοί απλώς κατέληξαν να θρυμματίζουν την ένταση του κειμένου (μετάφραση Αντώνης Γαλέος): πουθενά κίνδυνος, φόβος ή απειλή, απουσία πάθους και πόθου. Η χημεία μεταξύ των ηρώων απούσα, η δράση καθηλωμένη.

Ετσι η Μπλανς καταλήγει να φαίνεται πως αλλάζει υπέροχες τουαλέτες (κοστούμια και σκηνικά Εύα Νάθενα) και περιφέρεται ακκιζόμενη, ενώ ο Στάνλεϊ δείχνει το fit κορμί του ως μια επίδειξη ανδρισμού και ανοίγει πλαστικά μπουκαλάκια νερού με τα δόντια. Και στην πασίγνωστη σκηνή του βιασμού της Μπλανς από τον Κοβάλσκι, εκείνος μασουλάει τα πούπουλα από το μποά της ηρωίδας που στέκει στο ημίφως.

Στο σκηνικό αποτέλεσμα συνέβαλαν και οι ηθοποιοί. Ο Χάρης Φραγκούλης – Στάνλεϊ έπαιξε το πάθος ως νεύρωση με εμφανή σημάδια ερμηνευτικής οίησης. Η Μαρία Ναυπλιώτου – Μπλανς μάλλον είχε μείνει στην προηγούμενη δραματική ηρωίδα που ερμήνευσε, την Αννα Καρένινα.

Στο τέλος, η Μπλανς φορώντας τουαλέτα που παρέπεμπε σε ζουρλομανδύα, κατεβαίνει στην πλατεία του θεάτρου και προχωρώντας προς την έξοδο της αίθουσας λέει προς τους θεατές τη διάσημη φράση: «Οποιος κι αν είστε, πάντα εξαρτώμαι από την ευγένεια των αγνώστων». Ουκ ολίγοι τη χειροκρότησαν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή