Η 6η Ιουνίου του 1944 ήταν η πλέον σημαντική ημέρα για την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τέσσερις χιλιάδες σκάφη είχαν συγκεντρωθεί στα βρετανικά ύδατα περιμένοντας τη διαταγή του Αϊζενχάουερ για την απόβαση στις ακτές της Νορμανδίας. Την τεράστια αυτή αρμάδα αποτελούσαν πολεμικά, εμπορικά και αποβατικά πλοία των συμμαχικών δυνάμεων, με άνδρες που ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν τους ναζί.
Η Ελλάδα, με το στόλο της να έχει βάση την Αίγυπτο, συμμετείχε στην απόβαση με έξι πλοία: τις κορβέτες «Τομπάζης» και «Κριεζής» και τέσσερα επίτακτα πλοία του Εμπορικού Ναυτικού. Τα σκάφη επάνδρωναν, όπως κατέγραψε ο κυβερνήτης του «Κριεζή», ναύαρχος Δ.Ν. Κιοσσές, «Ελληνες πάσης προέλευσης και παντός επαγγέλματος κατά τον ειρηνικόν βίον»: ανάμεσά τους υπήρχαν λογιστές, δικηγόροι, φοιτητές, εργάτες, ψαράδες και τρεις άνδρες του Εμπορικού Ναυτικού που θα έγραφαν αργότερα το όνομά τους στις χρυσές σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: οι εφοπλιστές Σταύρος Νιάρχος, Ν. Μίχαλος και Ισ. Καρούσης.
Πενήντα επτά ολόκληρα χρόνια μετά την απόβαση, οι Ελληνες επιζώντες και μέλη των οικογενειών τους θα συναντηθούν σήμερα Σάββατο 14 Ιουλίου για πρώτη φορά στη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή, όπου θα βραβευθούν από τον πρέσβη Ζαν – Μορίς Ριπέρ, την ημέρα της εθνικής εορτής της Γαλλίας. Ο διπλωμάτης φώτισε με την πρωτοβουλία του αυτή μια άγνωστη πτυχή της ελληνικής αντίστασης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εδώ και μερικούς μήνες, καταβλήθηκε προσπάθεια εντοπισμού των ανθρώπων αυτών. Ανάμεσα στους 11 επιζώντες είναι και ο τότε ύπαρχος του «Κριεζή», ο Χανιώτης Γρηγόρης Παυλάκης που μίλησε αποκλειστικά στην «K» για την ιστορική εκείνη ημέρα και τη συμμετοχή των Ελλήνων.
Ευθυτενής, θαλερός, θυμάται κάθε λεπτομέρεια από τότε που μπήκε στο Πολεμικό Ναυτικό 19 χρόνων το 1940 μέχρι και την ημέρα που αποστρατεύθηκε. Με συγκίνηση περιγράφει τις κρίσιμες ώρες, όπου 155 άνδρες εκπροσωπούσαν μια ολόκληρη χώρα και τους αγώνες της για απελευθέρωση. «Η μόνη μας ελπίδα ήταν η χαρά ότι αν επετύγχανε η επιχείρηση, η Ελλάδα θα έβγαινε από τη σκλαβιά. Ολοι ήμασταν πολύ νέοι και είχαμε αφήσει πίσω την οικογένειά μας. Ο πατέρας μου που εργαζόταν στο Εμπορικό Ναυτικό, είχε αποκλειστεί στο Παρίσι και μόλις έμαθε ότι πραγματοποιήθηκε η απόβαση, αποφάσισε μέσα στον ενθουσιασμό του να πάρει ένα ποδήλατο και να έρθει να με βρει στη Νορμανδία! Δεν είχε υπολογίσει καν ότι θα έπεφτε μέσα στη μάχη», εξομολογείται ο Γρηγόρης Παυλάκης.
«Την ημέρα D, έπρεπε να συνοδεύσουμε 12 αρματαγωγά που μετέφεραν επίλεκτα τμήματα της περίφημης βρετανικής μεραρχίας Northumberland, που πήρε μέρος στο πρώτο κύμα της απόβασης. Πλησιάζοντας τις ακτές της Γαλλίας, μέσα στο σκοτάδι, την ομίχλη, μέσα στην πρόσκαιρη ύφεση της κακοκαιρίας, ήρθε δίπλα μας ένα βρετανικό καταδρομικό και μας έστειλε σήμα. Ο κυβερνήτης του ήταν σύνδεσμος στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου και ήθελε να μας χαιρετήσει. Φτάσαμε στον προορισμό μας στις 7 το πρωί και οι πρώτοι στρατιώτες αποβιβάστηκαν. Αρκετά αργότερα, έφυγε για λίγο η ομίχλη και είδαμε τον χαλασμό. Γύρω μας υπήρχαν παντού χιλιάδες καράβια σε όλο το ορατό μήκος των 80 χιλιομέτρων της ακτής της απόβασης. Ο κυβερνήτης Δημήτρης Κιοσσές μόλις ενημερώθηκε για τη θετική εξέλιξη της απόβασης, φώναξε Χριστός Ανέστη και όλο το πλήρωμα έκλαιγε από χαρά. Επιτέλους, θα γυρίζαμε πίσω σε μια Ελλάδα λεύτερη…»