Το πώς μπλέκεται η στέρεη γνώση με την τόλμη να ξεπεράσει κανείς τις συμβάσεις το βλέπουμε σε εκείνες τις προσωπικότητες «που ήξεραν πού πατούσαν». Οταν εμπιστεύεσαι τις δυνάμεις σου, προχωράς, και όταν αμφισβητείς τις ικανότητές σου, υποχωρείς στην ασφάλεια του συμβατικού. Η περίπτωση του Στέφανου Λαζαρίδη, ως μιας χαρισματικής προσωπικότητας που συνέβαλε στο να ξαναδούμε την όπερα ως ένα συνολικό καλλιτεχνικό έργο με εσωτερική κινητικότητα, προβάλλεται ως γνωστόν με μεγάλη επισκεψιμότητα στη μεγάλη έκθεση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο ΚΠΙΣΝ.
Εκεί, βλέπει κανείς το εύρος της προσωπικότητάς του. Αλλά, να, που ανάμεσα στα σκηνικά, στις φωτογραφίες και στο πλουσιότατο υλικό που έφερε στο φως ο επιμελητής και ερευνητής Αντώνης Βολανάκης (με συνεργασία της Ισμας Τουλάτου και με συνεργάτη στον σχεδιασμό τον Γιάννη Αρβανίτη), εκεί ανάμεσα στα μεγάλα αναπτύγματα και τη διαρκή ροή της αφήγησης, το βλέμμα σκαλώνει σε ένα… απόκομμα. Φταίει ίσως η δημοσιογραφική εμμονή, αλλά αυτό το απόκομμα των «Νέων» από το 1970 λέει αλήθειες διαχρονικές. Εχει αρχικά Γ. Κ. Π. και όπως με ενημέρωσε εκλεκτός συνάδελφος με μεγάλη θητεία στον ΔΟΛ, αναντίρρητα ήταν ο Γιώργος Κ. Πηλιχός. Εγραφε λοιπόν: «Φυσικά, η δική μας Λυρική Σκηνή, που έχει αγνοήσει ώς τώρα ένα Μάριο Πράσινο κι ένα Νίκο Γεωργιάδη, ούτε και που θα έχει υπόψη της ακόμη κι αυτή την ύπαρξη του Στέφανου Λαζαρίδη. Ωστόσο για το συμφέρον τους, θα μπορούσαν να προσκαλέσουν κάποτε στην Αθήνα και τους τρεις αυτούς διακεκριμένους Ελληνες σκηνογράφους, όχι μόνον η Λυρική Σκηνή αλλά και τα άλλα κρατικά θέατρα. Το επιβάλλει η ανάγκη για μια ανανέωση και το απαιτεί το κοινό, που από τους φόρους του συντηρούνται τα θέατρα αυτά». Η συνέχεια είναι γνωστή.