Τα δύο μεγάλα μπαούλα δεν έχουν ανοιχτεί εδώ και καιρό. Τα είχε στείλει ο θείος από την Αυστραλία γεμάτα πράγματα, προτού επιστρέψει κι ο ίδιος στις αρχές του ’80, κι ευτυχώς τα κρατήσαμε. Χρόνια τώρα φιλοξενούν πράγματα που δεν χρησιμοποιώ αλλά και δεν θέλω να αποχωριστώ.
Το περιεχόμενό τους παραμένει σχεδόν δύο δεκαετίες στο σκοτάδι. Ποιος στολίζει πια δαντέλες, σεμεδάκια και μπακίρια σε αστικό σπίτι; Θυμάμαι από μικρή πόση φασαρία ήταν να τα πλύνουν μέχρι ν’ αστράψουν, να τα σιδερώσουν, να τα γυαλίσουν, μπελάς μεγάλος κάθε φορά που μια γιορτή τα έφερνε σε πρώτο πλάνο.
Μαζί με το καλό σερβίτσιο και τις καράφες του κρασιού, τα μαχαιροπίρουνα και τα ασημικά που γυαλίζονταν επιμελώς με λεμόνι και σόδα –τίποτα άλλο δεν άφηνε η γιαγιά να τ’ ακουμπήσει και επιπλέον δεν είχε βγει ακόμη το θαυματουργό brasso– τους μπακιρένιους δίσκους και τα βαριά ανθοδοχεία, τις οπαλίνες που καθαρίζονταν με προσοχή. Μέχρι και το σαμοβάρι έτριβαν σχεδόν μια ολόκληρη μέρα, μέχρι να λάμψει – το είχε αποκτήσει με δόσεις η μαμά, και ήταν το καμάρι της. Ποτέ φυσικά δεν χρησιμοποιήθηκε, έβγαινε μόνο τις γιορτές και μετά ξανάμπαινε στον μπουφέ γιατί έπιανε χώρο.
Την πρόλαβα αυτήν την εποχή, έχω την ανάμνησή της. Θυμάμαι καλά τα τραπέζια που ετοιμάζονταν μέρες πριν, με ατελείωτες συζητήσεις για το τι θα περιλαμβάνουν, ποια θα είναι η ακολουθία του δείπνου, γελάω όταν σκέφτομαι μικρές διαφωνίες της μαμάς με τη γιαγιά, όχι τίποτα σπουδαίο, ίσα ίσα για να γίνουν τα χατίρια και των δυο, να ξεχειλίζουν οι πιατέλες φαγητά και μετά να τα τρώμε για μέρες – γιατί είναι αμαρτία να τα πετάς.
Αλλαξε με τον καιρό η μόδα, μπήκαμε στην εποχή της ομοιομορφίας και της ευκολίας, γίναν όλα ίδια. Σε όποιο σπίτι πήγαινες έβλεπες σερβίτσια, ποτήρια, κουρτίνες, τραπεζομάντιλα, κατσαρόλες, σεντόνια και παπλώματα, αξεσουάρ μπάνιου, ίδια σχέδια ή και χρώματα. Ηξερες την προέλευση και την τιμή τους. Λέπτυναν και οι τηλεοράσεις, άντε να σταθεί στη LED σεμεδάκι… Και κάπως έτσι κλείστηκαν οι δαντέλες κι οι κουρτίνες οι κεντητές, τα σεμέν και τα μπακίρια σε ντουλάπια και μπαούλα, αν δεν πετάχθηκαν ή δεν βρέθηκαν σε κανένα παζάρι.
Μου φαίνεται τόσο μακρινή αυτή η εποχή. Μα και τόσο γλυκιά κι αληθινή. Ενας κόσμος γεμάτος ομορφιά, φινέτσα, νοιάξιμο και περιποίηση. Δεν θέλω να τον αποχωριστώ. Κι έτσι τον έχω φυλαγμένο στα μπαούλα. Ολα είναι εκεί. Τα μπακίρια, τα σεμέν, ο μπρούντζινος μύλος του καφέ, τα χαρανιά και οι ταβάδες, τα παλιό καλό σερβίτσιο με τη χρυσή μπορντούρα. Ολα διπλωμένα επιμελώς και τακτοποιημένα στα κουτιά τους.
Ολα είναι εκεί.