– Να πούμε του Χαρούλη το τραγούδι, αυτό που λέει «έλα στο χορό/άσπρο φουστανάκι, πάτημα ελαφρό».
– Οχι βρε Μαρία, ένα άλλο να βρούμε, να γνωρίζουμε κι εμείς τους στίχους να το τραγουδήσουμε!
Η παρέα έψαχνε το κατάλληλο τραγούδι ανάμεσα σε γέλια, τσουγκρίσματα, πειράγματα – τι ωραία έκπληξη, ούτε που θυμάμαι την τελευταία φορά που άκουσα παρέα να τραγουδάει, σίγουρα πάνε χρόνια. Στο μεγάλο κεντρικό τραπέζι της ταβέρνας, κάτω από τ’ αλμυρίκια, πλάι στο κύμα, αναψοκοκκινισμένοι από τον ήλιο και τα κρασιά, χαρούμενοι κι ανάλαφροι, οι συμπέθεροι και οι συμπεθέρες, κάποιοι φίλοι και συνάδελφοί τους, οι μελλόνυμφοι, ο κουμπάρος τους με την κοπέλα του, τρία πιτσιρίκια και το φρεσκοκουρεμένο κανίς στα δύο πόδια να ζητιανεύει μεζεδάκια χωρίς κανείς να λυγίζει στο κουταβίσιο βλέμμα του.
Δεν είχαν μείνει και πολλά στο τραπέζι. Τα τηγανητά μπαρμπουνάκια είχαν φαγωθεί, όχι ότι θα έτρωγε μπαρμπούνι η Ρίτα –έτσι τη φώναζαν–, το ίδιο και οι σουπιές, τα βλήτα, τ’ αμπελοφάσουλα, οι σαρδέλες και η παντρεμένη φάβα. Μόνο τα μπιφτέκια των μικρών ήταν μισοφαγωμένα, δεν είχαν αφήσει πατάτα όμως ούτε για δείγμα κι είχαν αρχίσει ήδη να διεκδικούν παγωτό χωνάκι, μέχρι που εισέπραξαν ένα μεγαλοπρεπέστατο «ούτε να το σκέφτεστε, φάγατε στην παραλία», και πέσαν τα φτερά τους. Εδιναν κι έπαιρναν τα τεχνητά καβγαδάκια, «όχι άλλο κρασί βρε Δημήτρη, φτάνει όσο ήπιες», οι πλάκες στις γυναίκες της παρέας, η γκρίνια των παιδιών που ήθελαν να σηκωθούν απ’ την καρέκλα, κάποια σκόρπια παράπονα, «πάει κι αυτή η Κυριακή, σαν νεράκι κύλησε…», αλλά και σχόλια για το Μουντιάλ. «Η Γαλλία θα το πάρει, αυτός ο Εμπαπέ τρέχει πιο γρήγορα κι απ’ τη σκιά του!». Μια Κυριακή… ζάχαρη.
«Ολα καλά συμπέθερε, άντε με το καλό να ψηφίσεις και ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές». Εφυγε η φράση κι έπεσε κάτω, σχεδόν ακούστηκε να σκάει στο χαλίκι, παγωμάρα στην παρέα, έριξε με μιας τη θερμοκρασία. Η απάντηση ήρθε ορθά- κοφτά, προσβολή μεταμφιεσμένη σε χιούμορ, ήταν θέμα χρόνου να ξεφύγουν εντελώς, κοπήκαν απότομα τα γέλια. «Τι τα θέλετε τα πολιτικά τώρα», βγάλαν οι γυναίκες τους «πυροσβεστήρες», με γρήγορες, επιδέξιες κινήσεις να προλάβουν το κακό, γιατί είχε αρχίσει ήδη να μιλάει και το κρασί.
«Το βρήκα, το βρήκα!», είπε η Μαρία. Και ξεκίνησε: «Μαύρα μου μάτια, κόκκινα χείλη/έβγα μικρή μου στο παραθύρι/να δεις τον ήλιο και το φεγγάρι/να δεις το νέο που θα σε πάρει».