Καθώς κατέβαινα με τα πόδια προς το οικόπεδο δίπλα στη θάλασσα, όπου έχασαν τη ζωή τους δεκάδες συμπολίτες μας στο Μάτι, δεν μπορούσα να μη δω την ειρωνεία της τύχης. Το σημείο βρίσκεται στην οδό Δημοκρατίας, στη συμβολή με την οδό Ειρήνης. Χθες, την ημέρα της επετείου του εορτασμού της Δημοκρατίας στη χώρα… Το έδαφος κάτω από τα παπούτσια μου έβραζε ακόμα. Το χώμα ήταν κατάμαυρο, γεμάτο καμένα κλαδιά, κουκουνάρια, μονές σαγιονάρες που άφησαν οι άνθρωποι από τον πανικό τους. Μέσα στη μαυρίλα, έλαμπαν ασημένιες λιμνούλες, το λιωμένο αλουμίνιο από τις ζάντες των απανθρακωμένων αυτοκινήτων. Η Πυροσβεστική, η Αστυνομία, οι εθελοντές προσπαθούσαν ακόμα να εντοπίσουν τις σορούς εκείνων που εγκλωβίστηκαν.
Δίπλα, τα δένδρα άχνιζαν ακόμα και μικρές φλόγες ήταν ζωντανές. Κάτοικοι, κυριολεκτικά κεραυνοβολημένοι, άδειαζαν τα σπίτια τους. Ενας κύριος, βουβός, πέρασε από μπροστά μου με ένα φούρνο μικροκυμάτων αγκαλιά, σαν να κρατούσε μωρό. Αλλοι γέμιζαν σακούλες από μισοκαμένα δωμάτια, κήπους, γκαράζ. Κοιτούσαν με άδειο βλέμμα. Γυναίκες έκλαιγαν στις αγκαλιές των δικών τους, γείτονες κάθονταν χαζεμένοι μπροστά στα αποκαΐδια. Από πάνω μας περνούσαν συνεχώς τα πυροσβεστικά αεροπλάνα, τόσο χαμηλά, που βλέπαμε την κοιλιά τους με την κόκκινη ρίγα.
Αν έχει κανείς την ψυχραιμία να δει γύρω του, αντικρίζει κάτι αλλόκοτο. Κάποια σπίτια έχουν καεί και άλλα που βρίσκονται μερικά μέτρα παραπέρα είναι άθικτα. Μια στέγη καπνίζει ακόμα και στη διπλανή αυλή υπάρχουν κρεμασμένες οι πετσέτες θαλάσσης, τα μαγιό, οι καφέδες στο τραπέζι, σαν να μη συνέβη κάτι, σαν να είναι μια κανονική καλοκαιρινή μέρα.
Το τοπίο μοιάζει βομβαρδισμένο λες και έπεσε η φωτιά από τον ουρανό. Για τη δική μου γενιά που δεν έχει ζήσει πόλεμο, αυτές οι εικόνες παραπέμπουν σε σύρραξη με νεκρούς, τραυματίες, γυναικόπαιδα. Λίγη ώρα μετά, άρχισε να με πονάει το κεφάλι μου από τις αναθυμιάσεις.
«Προσοχή! Περνάτε με δική σας ευθύνη!» φώναζαν οι πυροσβέστες στους διερχόμενους. Οι κολόνες της ΔΕΗ είχαν καεί και ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να σωριαστούν. Εφτασα μπροστά από την είσοδο του οικοπέδου όπου έγινε το κακό. Ο ιδιοκτήτης προσπαθούσε να εξηγήσει τι συνέβη σε κανάλια και ραδιόφωνα. Η εικόνα μιλούσε από μόνη της: άνθρωποι που έπιναν καφέ, έτρωγαν ή κοιμούνταν έτρεξαν να σωθούν. H διαφυγή έγινε από τα στενάκια. Αλλα κατέληγαν στους μικρούς κόλπους, άλλα σε υψώματα. Μπρος γκρεμός ή θάλασσα και πίσω φωτιά. Μέσα στην κόλαση του καπνού και του θερμικού κύματος, οι τυχεροί κατάφεραν να διαφύγουν, οι άτυχοι παγιδεύτηκαν. Λίγο μετά, η φωτιά έφτασε μέχρι το νερό. Και σταμάτησε. Κοιτούσα το κύμα, ήταν μαύρο από τις στάχτες.
Η πρόσβαση στο μοιραίο κτήμα δεν ήταν δυνατή, γινόταν η διακομιδή των νεκρών. Λίγο πιο κάτω, οι γερανοί σήκωναν τα καμένα οχήματα. Μέσα στην παραζάλη έμοιαζε με σκηνικό ταινίας του Χόλιγουντ. Ρεπόρτερ με κάμερες έτρεχαν από τη μια πολυκατοικία στην άλλη. Ενα-δυο αδέσποτα σκυλιά, με μαύρη γούνα από τον καπνό έτρεχαν παραζαλισμένα.
Δεν πιάνονταν, ήταν αγριεμένα. Σε ένα κομματάκι γκαζόν που είχε σωθεί από την πυρκαγιά, τρεις εθελόντριες από ζωοφιλικό σύλλογο έδιναν νερό με σύριγγα σε ένα κοράκι. Πιο κάτω, ένας άνθρωπος με μπλούζα κολλημένη πάνω του από τον ιδρώτα και μάτια τρελού φώναζε: «Την αδελφή μου, ρε παιδιά. Ψάχνω την αδελφή μου. Εχω να τη δω από χθες το βράδυ».
Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Τα μάτια μου έκαιγαν και το στόμα μου ήταν πικρό, σαν να είχα καπνίσει χίλια τσιγάρα. Τι να πεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο;