Πάμπλο Φεράντεζ: ο ιδιοφυής σολίστ με το Stradivarius τσέλο του ξεσήκωσε την Υδρα

Πάμπλο Φεράντεζ: ο ιδιοφυής σολίστ με το Stradivarius τσέλο του ξεσήκωσε την Υδρα

2' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σάββατο 18 Αυγούστου, την ώρα που ο ήλιος είχε πια δύσει και η απόγειος αύρα δρόσιζε τη φιλόξενη αυλή της Μητρόπολης Υδρας. Ο Ισπανός Πάμπλο Φεράντεζ, πήρε το τσέλο του, το διάσημο Stradivarius «Lord Aylesford», που κατασκευάστηκε το 1696 και κάθισε απέναντί μας. Μόλις ξεκίνησε να παίζει, καταλάβαμε όλοι εμείς στο ακροατήριο, ακόμα και οι πιο ακαλλιέργητοι ανάμεσά μας, ότι έχουμε να κάνουμε με μια μουσική ιδιοφυΐα που δεν εξαντλείται στη δαιμόνια ερμηνευτική δεινότητα. Αν παίζει έτσι στα 27 του χρόνια, τότε μπορεί κανείς βάσιμα να προσμένει ότι στην ωριμότητά του θα γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του κλασικού ρεπερτορίου.

Αυτός ο συντονισμός, η υποταγμένη μαγεία που δημιούργησε ο λαμπρός σολίστας πλαισιωμένος από άλλους μουσικούς υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Γεωργιάδη ήταν ο καλύτερος τρόπος να τιμήσει η οικογένεια του Κωστή Σοφιανού τη μνήμη του επιχειρηματία και ιδρυτή του ξενοδοχείου «Λητώ», ο οποίος έφυγε απρόσμενα από τη ζωή πριν από εννέα χρόνια. Μικρασιάτης στην καταγωγή, δεινός βιολιστής ο ίδιος, ήταν ένας από τους ανθρώπους που είχε ανακαλύψει και υποστηρίξει από πολύ νωρίς τον Λεωνίδα Καβάκο.

Η σύζυγός του Ευγενία και οι δύο γιοι του, Νίκος και Αλέξανδρος, καθιέρωσαν μετά τον θάνατό του μια ειδική φιλανθρωπική βραδιά, μετακαλώντας κάθε χρόνο εξαιρετικούς μουσικούς από τη διεθνή σκηνή. Τα έσοδα διατίθενται υπέρ νοσοκομείου του νησιού, το οποίο λειτουργεί υποδειγματικά υπό την πεφωτισμένη προεδρία του σεβασμιωτάτου μητροπολίτη Υδρας, Σπετσών και Αιγίνης, κ. Εφραίμ. Ολοι οι παράγοντες της Υδρας δίνουν το «παρών» σε μια εκδήλωση που έχει ταυτιστεί με την εμφάνιση μεγάλων ταλέντων.

Πάμπλο Φεράντεζ: ο ιδιοφυής σολίστ με το Stradivarius τσέλο του ξεσήκωσε την Υδρα-1

O σολίστ Πάμπλο Φεράντεζ και η Ευγενία (Τζένη) Σοφιανού στη δεξίωση μετά τη συναυλία. Η φιλόξενη αυλή της Μητρόπολης Υδρας με τους μουσικούς υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Γεωργιάδη.

Την επομένη της συναυλίας είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον νεότατο Ισπανό: «Η χαρά για ένα μουσικό είναι να μπορεί να μεταδώσει στους ακροατές του την ισχύ των συναισθημάτων που του προκαλεί η μελωδία. Ετσι συναντιόμαστε όλοι στην ίδια πνοή και αυτό είναι η μεγαλύτερή μου ανταμοιβή. Ξέρω ότι ανήκω σε μια γενιά που δέθηκε με την ψηφιακή τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όμως η κλασική μουσική σε γυρίζει πίσω στο παρελθόν, πριν από τον ηλεκτρισμό. Ακόμα και αν αναγκαστώ να ζήσω κάπου χωρίς ρεύμα, μπορώ ακόμα, μέσα στο σκοτάδι να παίζω το τσέλο μου. Οσο για το stradivarius που μου παραχωρήθηκε προσωρινά για να παίζω, ξέρω πως κρατώ στα χέρια μου ένα κομμάτι ιστορίας που ανήκει στην ανθρωπότητα. Μέγα προνόμιο. Συχνά μετά τις συναυλίες του μιλάω: “Συγγνώμη για τη λάθος νότα” του λέω ή “Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες!”. Με δυσκόλεψε πολύ για να μπορώ να αξιοποιήσω τις δυνατότητές του. Τώρα όμως μπορώ να αισθάνομαι πως όταν παίζω, γίνομαι ένα μαζί του…».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή