H απόφαση να δοθεί Αυτοκέφαλο στην Ουκρανία αποτελεί τη μόνη εκκλησιαστική διέξοδο για την επίλυση πολλών προβλημάτων και την κατάπαυση των σχισμάτων, ανέφερε ο Μητροπολίτης Σασίμων, Επόπτης της Περιφερείας Ταταούλων, Γεννάδιος υποδεχόμενος τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο που χοροστάτησε, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στα Ταταύλα.
«Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον είναι το συντονιστικόν κέντρον της Ορθοδοξίας», είπε ο κ. Γεννάδιος και πρόσθεσε:
«Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, ως έχον την υψίστην ευθύνην της Προεδρίας της Ορθοδοξίας και της διασφαλίσεως της ενότητος αυτής, προέβη προ ετών εις έκκλησιν προς το Πατριαρχείον Μόσχας, όπως από κοινού μετ᾽ αυτού επιληφθώσι, διά των ενδεδειγμένων κανονικών ενεργειών, της θεραπείας της εν Ουκρανία δημιουργηθείσης ανωμάλου εκκλησιαστικής καταστάσεως. Επί τούτοις είχε συσταθεί κοινή ad hoc επιτροπή, από των εργασιών της οποίας, όμως, συντόμως και αδικαιολογήτως η Μόσχα απεσύρθη, με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθούν, υπαιτιότητι αυτής, περαιτέρω προσπάθειαι προς επίλυσιν του σοβαρού εκκλησιαστικού τούτου προβλήματος. Αι επανειλημμέναι εκκλήσεις της Υμετέρας Σεπτής Κορυφής προς τον Μακαριώτατον Πατριάρχην Μόσχας, όπως γένηται εκ νέου έναρξις διαλόγου και διαπραγματεύσεων προς αποκατάστασιν της εν Ουκρανία εκκλησιαστικής ανωμαλίας, έπεσαν εις το κενόν, διότι ουδεμία εκ μέρους αυτού υπήρξεν ανταπόκρισις.
Κατά συνέπειαν, είναι ηλίου φαεινότερον ότι παράφωνοι ισχυρισμοί περί του ότι η Κωνσταντινούπολις έθεσε, δήθεν, αίφνης και αναρμοδίως επί τάπητος το Ουκρανικόν πρόβλημα, διά να εκδικηθή πιθανώς την Ρωσσίαν διά την μη μετοχήν αυτής εις την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον, είναι μυθώδεις, ψευδείς και στερούνται οιασδήτινος σχέσεως προς την πραγματικότητα. Η ανησυχία, η αγωνία και η μέριμνα του Οικουμενικού Πατριαρχείου διά την επίλυσιν του Ουκρανικού εκκλησιαστικού ζητήματος, το οποίον, σημειωτέον, διχάζει ένα ολόκληρον λαόν 45.000.000 πιστών, υπάρχει προ πολλού.
Σημειωτέον, επίσης, ότι ήδη από των αρχών του 14ου αιώνος, ότε μετεφέρθη, άνευ κανονικής αδείας της Μητρός Εκκλησίας, η έδρα της Μητροπόλεως Κιέβου εις την Μόσχαν, καταβάλλονται άοκνοι προσπάθειαι από της πλευράς των Κιεβινών αδελφών διά την ανεξαρτησίαν αυτών από της εκκλησιαστικής χειραγωγήσεως του Μοσχοβιτικού κέντρου. Ο Τόμος, πάλι, ανακηρύξεως της Μόσχας εις Πατριαρχείον δεν συμπεριλαμβάνει τα εδάφη της σημερινής Μητροπόλεως Κιέβου εις την δικαιοδοσίαν αυτής, μετά δε την, κατά τον γνωστόν τρόπον, ανακήρυξιν του Ρωσσικού Πατριαρχείου υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιερεμίου Β´ του Τρανού, η κανονική εξάρτησις του Κιέβου από της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως υπήρξε συνεχής και αδιάλειπτος. Τέλος, κατά το έτος 1686 ο μακαριστός Πατριάρχης Διονύσιος Δ´ ηναγκάσθη δι᾽ επιστολής του, κατόπιν πολλών πολιτικών πιέσεων, να χορηγήση εις τον Μόσχας την άδειαν της χειροτονίας του Κιέβου, υπό τον απαράβατον, όμως, όρον ότι ο εκάστοτε Κιέβου θα μνημονεύη του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου, ως έχων την εκκλησιαστικήν αυτού αναφοράν και αρχήν εις αυτόν και εις ένδειξιν της κανονικής δικαιοδοσίας της Κωνσταντινουπόλεως επί της ειρημένης ταύτης Μητροπόλεως».