«Εχω κάποιους φακέλους από τη γραμματεία για τον κ. Ζούλα και για τον κ. Στάμο». «Αφησέ τους όλους εδώ. Εγώ είμαι και ο Ζούλας και ο Στάμος». Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με τον Στάμο Ζούλα πριν από 39 χρόνια στην «Κ». Η συνεργασία μας κράτησε μέχρι τον Μάρτιο του 2017, την ημέρα που μου έστειλε το τελευταίο του άρθρο στην «Κ», αφού είχε ήδη διατελέσει διευθυντικό στέλεχος από το 1981 και διευθυντής της επί επταετία.
Ο «Στάμος», όπως λέγαμε όταν αναφερόμασταν σε αυτόν –πάντα υπήρχαν περισσότεροι του ενός Ζούλα στην «Κ» (και Οδυσσέας και Ανδρέας και Κωνσταντίνος)– ήταν άνθρωπος με έμφυτη ευγένεια, αστική καλλιέργεια και ουσιαστική δημοκρατική συνείδηση. Αυτά αποτυπώνονταν τόσο στα κείμενά του, όσο και στην άσκηση των διευθυντικών του καθηκόντων. Υπέρμαχος του πλουραλισμού, δεχόταν τη διαφορετική από τη δική του άποψη και την οξύτητα της κριτικής στα δημοσιευόμενα στην «Κ» ρεπορτάζ, άλλα όχι και την οξύτητα της γλώσσας.
Τα ίδια προσόντα επέδειξε και στην κρίση που, το 1989, δίχασε τον «Αθήνα 984», του οποίου ήταν ιδρυτικό στέλεχος, μέλος της πενταμελούς Διοικούσας Επιτροπής και στη συνέχεια διευθυντής του. Καθώς την εποχή εκείνη, κάλυπτα το ρεπορτάζ του ραδιοφώνου για την «Κ» και ήμουν ταυτόχρονα παραγωγός εκπομπής στον «984», η επαφή μας με τον Στάμο Ζούλα ήταν σχεδόν καθημερινή. Μολονότι το ρεπορτάζ που δημοσιευόταν στην «Κ» δεν συνέπιπτε πάντα με τις απόψεις του, ουδέποτε έκανε την παραμικρή νύξη είτε στον συντάκτη της «Κ» είτε στον παραγωγό του «984». Η ελευθερία του δημοσιογράφου όταν δεν ξεπερνούσε το όριο της «ευπρεπούς κριτικής» ήταν απόλυτη και σεβαστή.