Μια ψυχή φτιαγμένη από χαρτί και μελάνι

Μια ψυχή φτιαγμένη από χαρτί και μελάνι

2' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που νομίζεις ότι η ψυχή τους είναι φτιαγμένη από χαρτί και μελάνι. Κάποιοι ποιητές, κάποιοι συγγραφείς, λίγοι δημοσιογράφοι. Που όταν φεύγουν αυτή η ψυχή δεν πάει όπου πάνε οι άλλες, αλλά επιστρέφει στον φυσικό της χώρο, στις σελίδες, και μένει για πάντα εκεί, ανάμεσα στις λέξεις και στις προτάσεις, γιατί στην ουσία ήταν πάντα συστατικό τους. Ο Στάμος Ζούλας είναι δομικό συστατικό της «Καθημερινής» και, τώρα που το σώμα του αναπαύθηκε, αυτή η φτιαγμένη από χαρτί και μελάνι ψυχή θα συνεχίσει να περιπλανιέται ανάμεσα σε τίτλους, εικόνες, ρεπορτάζ και άρθρα της εφημερίδας, επειδή εκεί είναι η πραγματική της πατρίδα και επειδή είναι από αυτούς που σημάδεψαν ανεξίτηλα τον τρόπο της.

Γιατί τι είναι μία εφημερίδα; Μια αποστολή είναι, που μας έχουν αναθέσει οι λίγοι, ελάχιστοι, ευαγγελιστές του χάρτινου κόσμου μας, αυτού που στην πορεία του χρόνου συνδιαμόρφωσαν σαν σκυταλοδρόμοι από γενιά σε γενιά. Ο σκυταλοδρόμος της γενιάς του ήταν ο Στάμος Ζούλας και παρέδωσε στη δική μας γενιά αυτήν την αποστολή, που, πριν από την πολιτική, πριν από τις δημοσιογραφικές επιτυχίες, πριν από τις εκδοτικές επιδόσεις, είναι αποστολή πολιτισμού.

Περιττεύει να επεκταθώ σε αυτά που ξέρουμε όλοι οι συνάδελφοι και όλοι ο αναγνώστες για τον παλιό μας διευθυντή. Για την οξυδέρκεια του αναλυτή, το ένστικτο του ρεπόρτερ, την ηγετική δύναμη του διευθυντή, την αφοσίωση στην ιδέα της εφημερίδας. Οι συσκέψεις του ήταν σχολείο, το άρθρο του ήταν σχολή, ο επαγγελματισμός του ήταν υπόδειγμα.

Ενα απόγευμα…

Από τα πολλά χρόνια και περιστατικά που έζησα δίπλα του μένει πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου η εικόνα του δημοσιογράφου σε μια δραματική για την ανθρωπότητα στιγμή. Το απόγευμα που η ρουτίνα της εφημερίδας έσπασε βίαια για να δούμε σε ζωντανή μετάδοση την πτώση των Δίδυμων Πύργων. Ο πυρετός της εικόνας, της πληροφορίας, της διασταύρωσης, της εγκυρότητας, της ανάλυσης της πρώτης στιγμής, εκείνη την ώρα αναμείχθηκε με τον πυρετό της αγωνίας του πατέρα, που το ένα παιδί του βρισκόταν σε κοντινό κτίριο του σημείου που τότε έγινε Μηδέν. Ο Στάμος δεν υστέρησε σε καμία από τις δύο ιδιότητες, του δημοσιογράφου και του πατέρα. Συντόνιζε ως μαέστρος, με αξιοθαύμαστα αντανακλαστικά και ακρίβεια, τη δημοσιογραφική ορχήστρα, την ίδια στιγμή που μπαινόβγαινε στο γραφείο του πνιγμένος από την αγωνία να ψάχνει στα τηλέφωνα τον γιο του.

Αν και λιγότερο εντυπωσιακές από αυτήν την οριακή στιγμή, νομίζω πιο συμβολικές είναι οι καθημερινές εικόνες χρόνων που έχω από τη σχέση του με τον άλλο του γιο. Εναν γιο που ακολούθησε το ίδιο επάγγελμα με τον πατέρα του και εργάστηκε στην ίδια με αυτόν εφημερίδα, δηλαδή συνταγή ναυαγίου. Ο Στάμος όμως του έδωσε χώρο, τον άφησε ελεύθερο να γίνει ο εαυτός του και όχι αντίγραφό του, και έγινε ο ίδιος ο γιος η ζωντανή απόδειξη της ευρυχωρίας που είχε ο πατέρας του για τη δημοσιογραφία και τη ζωή, του αέρα που έδινε στους νέους δημοσιογράφους αλλά και στα παιδιά του, της αντίληψης που είχε για την ελευθερία της έκφρασης είτε ως διευθυντής είτε ως πατέρας. Η επαγγελματική επιτυχία του Κωνσταντίνου ήταν ένα σημαντικό παράσημο του Στάμου –αν ήταν διευθυντής που έπνιγε φωνές, πρώτα θα έπνιγε του παιδιού του– εκείνος του έδωσε τα εφόδια να αντέξει το επώνυμό του και τον άφησε να ανθήσει ελεύθερος. Και όταν ο χρόνος έκλεισε τον κύκλο του, σαν αντίδωρο της μοίρας, ήρθε η στιγμή του γιου να σηκώσει στις πλάτες του σαν Αινείας τον πατέρα του, τους μήνες της αρρώστιας.

Να έρχεσαι από την εφημερίδα, Κωνσταντίνε, θα συναντάς πάντα τη σκιά του πατέρα σου.

* Ο επικήδειος λόγος που εκφώνησε ο Ανδρέας Πετρουλάκης μετά την εξόδιο ακολουθία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή