KAΘHMEPINA

Εχω μία ειλικρινή απορία. Το περασμένο Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε το διαρκές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Η απορία μου αφορά τον όρο «διαρκές» στον τίτλο του συνεδρίου.

Η έκθεση φωτογραφίας «Conflict–Time–Photography» στην Tate Modern είναι μια υποδειγματική σπουδή στον χρόνο και στην Ιστορία, στα ίχνη που αφήνουν οι συγκρούσεις, οι πόλεμοι, οι αναταραχές, οι εμφύλιοι.

Εφόσον δεν άλλαξαν ούτε η γενική νοοτροπία ούτε οι μηχανισμοί, η χώρα είχε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο με το επόμενο βήμα στον αέρα, ανεξάρτητα από την έκβαση της εκλογής Προέδρου.

«Το μέλλον του ελληνισμού ανήκει στους Eλληνες του εξωτερικού, δυστυχώς», έγραψε πριν από καιρό ένας αναγνώστης, σχολιάζοντας άρθρο για το ελληνικό πισωγύρισμα.

Aπό το 2010 ώς την αρχή του 2015 αλλάξαμε πολύ. Οχι μόνο ατομικά, αλλά και συλλογικά, σαν κοινωνία. Για πολλούς, η κρίση βιώθηκε σαν καταστροφή· έχασαν τη δουλειά τους, είδαν την επιχείρησή τους ή το επιτήδευμά τους να φθίνει, δεν καταφέρνουν να τα φέρουν βόλτα, αισθάνονται ότι χάνουν την αξιοπρέπειά τους.

Ενα θαύμα στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν μειώνει τους κινδύνους ανατροπής της κυβέρνησης στη Βουλή, όταν φέρει νομοσχέδιο για μέτρα.

Στην Ελλάδα, κάπως περισσότερο από άλλες χώρες, ελάχιστοι είναι ευχαριστημένοι από τη δουλειά που επιλέγουν να κάνουν.

«Πόση φωτογραφική ρύθμιση για νομιμοποιήσεις παρανομιών και εγκλημάτων κατά του φυσικού μας περιβάλλοντος μπορεί να αντέξει η χώρα; Πόσους ακόμα νόμους μπορεί να ψηφίσει η Βουλή των Ελλήνων για καταβαράθρωση του ήδη ισχνού περιβαλλοντικού δικαίου, ενίσχυση της αδιαφάνειας και της παρανομίας;», αναρωτιέται ο Δημήτρης Καραβέλλας…

Απορροφημένοι, ως φαίνεται, από την καταμέτρηση των ψήφων και τον προεκλογικό πυρετό, οι υπουργοί Παιδείας και Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Α. Λοβέρδος και Κ. Μητσοτάκης, δεν έχουν ακούσει ακόμη τη δραματική προειδοποίηση των πρυτάνεων για την αδυναμία λειτουργίας των πανεπιστημίων

Ετσι καθώς οι πολιτικές εξελίξεις παίρνουν τον δρόμο τους έως την τελική ψηφοφορία για την Προεδρία της Δημοκρατίας, δοκιμάζω μια καταβύθιση σε μιαν άλλη Ελλάδα, πολύ μακρινή μα και αλλόκοτα κοντινή την ίδια στιγμή.

Ο καθοριστικός τομέας της έρευνας και τεχνολογίας -καθοριστικός όσο και το οξυγόνο στον οργανισμό- δεν είναι φωτογενής.

Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας είναι φυσικό να στρέφουν το ενδιαφέρον μας στο εσωτερικό, με κίνδυνο να απομονώσουμε τα εγχώρια προβλήματα και τις πιθανές τους λύσεις από το ευρύτερο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον.