Είχα μόλις τελειώσει την ανάγνωση της «Σεβαστής», της ολιγοσέλιδης νουβέλας του ποιητή Κώστα Λάνταβου, και ήμουν ακόμη επηρεασμένος από την ιστορία.
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Η πολυβραβευμένη εκπαιδευτικός και συγγραφέας υπογράφει την πρωτότυπη σειρά «Παίζουμε βιβλίο;», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, φιλοδοξώντας να επαναπροσδιορίσει τη σχέση των παιδιών με τη λογοτεχνία.
Ο δημοσιογράφος της «Κ» Ηλίας Μαγκλίνης -για το μυθιστόρημά του «Είμαι όσα έχω ξεχάσει. Μια αληθινή ιστορία»-, η Τζένη Μαστοράκη για τη συνολική προσφορά της στα γράμματα και ο ποιητής Γιάννης Αντιόχου -για το έργο του «Αυτός, ο κάτω ουρανός»- είναι ανάμεσα στους νικητές των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων 2020 που ανακοινώθηκαν σήμερα και αφορούν στις εκδόσεις 2019.
Οσο κι αν ψάξεις μια ανάλογη εικόνα, καθαρή σαν νερό, σ’ ένα μεγαλύτερο βιβλίο, είναι πιθανό να μην τη βρεις. Ωστόσο, αν είσαι τυχερός, μπορεί να την ανακαλύψεις σ’ ένα γραπτό που δεν ξεπερνά τις 1.300 λέξεις.
Για εμάς τους Νεοέλληνες ο όρος «Αγώνας» είναι ταυτισμένος βέβαια με την Επανάσταση του 1821. Το κεφαλαίο άλφα, και τα συμφραζόμενα φυσικά, αναβαθμίζουν και εξειδικεύουν την έννοια που έχει η λέξη στη συνηθισμένη χρήση του, της άμιλλας, της προσπάθειας ή ενός παιχνιδιού αθλητικού χαρακτήρα.
Τις καυτές, ανελέητες ημέρες του καλοκαιριού, θυμάμαι το κλασικό εκτενές διήγημα του Θανάση Βαλτινού «Η κάθοδος των εννιά». Η πλοκή, πασίγνωστη, υποτυπώδης: αποκομμένη ομάδα εννέα ανδρών του Δημοκρατικού Στρατού στην Πελοπόννησο, το καλοκαίρι του 1949, πασχίζει να ξεφύγει από τον κλοιό των κυβερνητικών στρατιωτικών δυνάμεων και των τοπικών παραστρατιωτικών ομάδων.
Με την κυκλοφορία του νέου δοκιμίου του Κώστα Κουτσουρέλη με τίτλο «Τι είναι και τι δεν είναι ποίηση» από τη Μικρή Αρκτο, συνομιλήσαμε με τον ποιητή για την ουσία της ποίησης στους σύγχρονους καιρούς.
ΑΓΓΕΛΑ ΓΙΩΤΗΜεταπολεμικές δοκιμέςπολιτικού λυρισμούεκδ. Αλεξάνδρεια, σελ. 303 Το μεταπολεμικό ρίγος του Βύρωνα Λεοντάρη, η αρνητική διαλεκτική του Τέοντορ Αντόρνο και το υπονομευμένο «υψηλό» του Ανδρέα Κάλβου γίνονται τρία νήματα σφιχτοπλεγμένα από την Αγγέλα Γιώτη, συγκροτώντας τη «μεταπολεμικότητα» ως έννοια-εργαλείο για την κατανόηση της νεοελληνικής λογοτεχνίας από τον 19ο αιώνα και μέχρι τους συμβατικά αποκληθέντες μεταπολεμικούς ποιητές. […]
«Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Ο πολυύμνητος καταληκτικός στίχος του καβαφικού ποιήματος είναι ο μίτος στο μυθιστόρημα του Δημήτρη Τανούδη.
Η «Κ» παρουσιάζει μια άγνωστη συνέντευξη των συγγραφέων Τσίρκα, Ιωάννου και Βαλτινού σε αμερικανικό περιοδικό το 1973.
Προλάβαμε και διαβάσαμε την αποσυρμένη –πλέον– πολυσυζητημένη βιογραφία του Φίλιπ Ροθ από τον Μπλέικ Μπέιλι.
Κάθε γενέθλιος τόπος είναι κατά κάποιον τρόπο μυστικιστικός. Η επιστροφή στα χώματά του είναι χοροστασία. Ετσι μοιάζει να αισθάνεται ο Γιώργος Θεοχάρης επιστρέφοντας στη γενέτειρά του, τη Δεσφίνα της Φωκίδας.
«Είναι 3 Οκτωβρίου του 1996 όταν η Σουηδική Ακαδημία επικοινωνεί με τη Βισουάβα Σιμπόρσκα (Wisława Szymborska) ανακοινώνοντάς της ότι βραβεύθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας, “για την ποίηση, η οποία με την ειρωνική της ακρίβεια επιτρέπει στα ιστορικά και βιολογικά συμφραζόμενα να αποκαλυφθούν μέσα από τα αποσπάσματα της ανθρώπινης πραγματικότητας”».
Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης γεννήθηκε το 1951 στη Δεσφίνα Φωκίδος. Εργάστηκε στη χημική βιομηχανία. Εξέδωσε έξι ποιητικά βιβλία, καθώς και ένα βιβλίο ιστορικής έρευνας για τη σφαγή στο Δίστομο το 1944 (Κρατικό Βραβείο Χρονικού – Μαρτυρίας το 2011).
Κάποια στιγμή, μετά την επιτυχία της «Ζωής εν τάφω» και πιο πολύ μετά το 1930, όταν ήταν πλέον 38 ετών, κατάλαβε πως είχε κατακτηθεί τελείως από την πρωτεύουσα.
[nx_login_form]x
