ΤΑΚΗΣ Σ. ΠΑΠΠΑΣ

Στο προηγούμενο άρθρο μου σε αυτήν τη στήλη κατέληγα λέγοντας ότι, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, η δημιουργία ενός ισχυρού κόμματος της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα είναι μάλλον ανέφικτη.

Καθώς οι παλιές μεγάλες ιδεολογίες έχουν μάλλον ξοφλήσει, τα σημερινά κόμματα κερδίζουν ψήφους απευθυνόμενα σε ακροατήρια με σχετικά διαμορφωμένες κοσμοαντιλήψεις.

Αν σκεφτείτε για λίγο πόσες χώρες της Ευρώπης και της αμερικανικής ηπείρου έχουν κυβερνηθεί τα τελευταία εβδομήντα χρόνια από λαϊκιστές θα διαπιστώσετε, ασφαλώς με κάποια ανακούφιση, ότι αυτές δεν είναι πολλές.

Η χρονιά που φεύγει δεν ήταν μια καλή χρονιά. Συχνά όμως, από αγκάθι βγαίνει ρόδο, όπως λένε, κι έτσι το κακό 2020 μπορεί στο μέλλον να φέρει και θετικές συνέπειες.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν κλήθηκε το καλοκαίρι του 1974 για να αποκαταστήσει τη δημοκρατία, είχε μια εξαιρετικά απλή ιδέα για το πώς θα έπρεπε να κυβερνηθεί η χώρα.

Εάν εμπιστεύεστε τις δημοσκοπήσεις, οι προσεχείς αμερικανικές εκλογές έχουν σίγουρο νικητή, τον Τζο Μπάιντεν, και μάλλον δεν χρειάζεται να διαβάσετε παρακάτω.

Η επερχόμενη επέτειος για τη συμπλήρωση δύο αιώνων από την Επανάσταση του ’21 αποτελεί θαυμάσια ευκαιρία για την απογραφή των ιστορικών περιστάσεων στις οποίες η χώρα πρωτοπόρησε σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη ή και διεθνώς.

Στα 45 χρόνια του πολιτικού βίου του, το ΠΑΣΟΚ έχει περάσει από τρεις διακριτές φάσεις εξέλιξης. Η πρώτη φάση (1974-1993) ήταν του γνήσιου λαϊκισμού, κάτω από τη χαρισματική και πανίσχυρη ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου. Η δεύτερη φάση, που περιλαμβάνει την τελευταία διακυβέρνηση του Ανδρέα, καθώς και τις δύο συνεχόμενες κυβερνήσεις Σημίτη (1993-2004), χαρακτηρίστηκε από την –τελικά αποτυχημένη– προσπάθεια μετατροπής του ΠΑΣΟΚ σε ένα, έστω κατ’ επίφασιν, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Πάνε πάνω από δύο χρόνια που, μέσα στην καρδιά της παρατεταμένης κρίσης η οποία μαστίζει τη χώρα μας, δημοσίευσα ένα βιβλίο με τίτλο «Σε τεντωμένο σκοινί: Εθνικές κρίσεις και πολιτικοί ακροβατισμοί από τον Τρικούπη έως τον Τσίπρα» (εκδόσεις Ικαρος) και κύριο στόχο να αναλύσω εάν και κατά πόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση και μετάβασης σε πολιτική και κοινωνική ομαλότητα.