Τι έμαθα φέτος
Δύσκολη η φετινή χρονιά για όλους. Ηταν όμως και μια χρονιά άκρως διδακτική και όσο πλησιάζει στο τέλος της είναι καιρός για κάποιους απολογισμούς. Το 2020 μας έμαθε ότι τίποτα δεν είναι στην ζωή δεδομένο, ούτε καν το πιο απλό από όλα, η επαφή μεταξύ των ανθρώπων. Ισως είναι ο καιρός να εξυψώσουμε και πάλι την δύναμη του αγγίγματος και της αγκαλιάς. Ξέροντας την θεραπευτική δύναμη αυτή, ο εθελοντής Leonid Krasner που κάθε μέρα επισκέπτεται το νοσοκομείο Covid στην Μόσχα, στολίζει την προστατευτική του στολή με σχέδια και χρώματα και δεν διστάζει να αγκαλιάζει τους ανθρώπους που δοκιμάζονται από τον κορωνοϊό. REUTERS/Maxim Shemetov
Πολλές οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, ιδιαίτερα μεγάλων ανθρώπων που οι οικείοι τους δεν μπόρεσαν να τους αποχαιρετήσουν όπως θα ήθελαν. Αλλοι έχουν μήνες να δουν τους δικούς τους. Γονείς που μένουν σε άλλους νομούς, επαφές που αποφεύγονται περισσότερο για να προστατευτούν αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο. Αξαφνα οι γονείς μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες εξαιτίας του κινδύνου να χαθούν για πάντα έγιναν και πάλι ορατοί και πάλι πολύτιμοι. Γι αυτό και γηροκομεία και στέγες ηλικιωμένων καθιέρωσαν επισκέψεις μέσω τζαμιών και πλαστικών, όπως στο San Raffaele στο κέντρο της Ρώμης από όπου η φωτογραφία. (Cecilia Fabiano/LaPresse via AP)
Μετά τις πρώτες γκρίνιες και τις αφηρημάδες που τα χαρακτηρίζουν πολλές φορές, τα παιδιά πειθάρχησαν απόλυτα στα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Φορούν πάντα την μάσκα τους, δεν βγαίνουν από το σπίτι χωρίς αυτή, φροντίζουν να πλένουν τα χέρια τους τακτικά. Το μόνο που μένει είναι να δούμε στο μέλλον είναι τι θα τους έχει μείνει ως ψυχικό κατακάθι από όλα αυτά. Στην εικόνα ένας πιτσιρικάς από την Λίμα του Περού επισκέπτεται τον Αη Βασίλη στο πλαστικό κλουβί του. EPA/Luis Angel Gonzales Taipe
Μπορεί πολλοί να την δαιμονοποιούμε ότι «καταπίνει» τις ζωές μας, ότι «κλέβει» τον χρόνο μας, ότι «αλλοιώνει» την προσωπική μας ζωή και «οικειοποιείται» τα προσωπικά μας δεδομένα. Εκείνη όμως ή για να ακριβολογούμε μέσω εκείνης, τα παιδιά μας συνέχισαν το σχολείο από την ασφάλεια του σπιτιού τους, το ίδιο και εμείς, εργαστήκαμε από το σπίτι μας και φυσικά πολλοί κατάφεραν να μιλήσουν με τους οικείους τους από την μοναξιά του νοσοκομείου. Οπως ο ασθενής της φωτογραφίας στην μονάδα εντατικής του νοσοκομείου San Filippo όπου κάνει βιντεοκλήση με την οικογένειά του στην Ρώμη. REUTERS/Yara Nardi
Ηταν το πρώτο πράγμα που διατέθηκε διαδικτυακά και δωρεάν από την πρώτη στιγμή. Παραστάσεις, συναυλίες, χορός, εκθέσεις, μουσεία. Ο,τι είχε ανάγκη ο καθένας μας για να δραπετεύσει από τους τοίχους του σπιτιού του, ήταν στον υπολογιστή του και δωρεάν. Και όμως, οι άνθρωποι της τέχνης χτυπήθηκαν οικονομικά και δημιουργικά περισσότερο από όλους. Αυτοί που εκπαιδεύουν το πνεύμα μας, αυτοί που μας δείχνουν πως είναι οι ζωές και οι ιστορίες των άλλων, αυτοί που δεν είναι διασκεδαστές αλλά παιδαγωγοί, θέλουν την υποστήριξή μας, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς. Στο Νεπάλ ένα κινηματογράφος ετοιμάζεται να υποδεχθεί θεατές μετά την απαραίτητη απολύμανση. REUTERS/Navesh Chitrakar
