«Το σκυλί στο σπίτι σας – Το σκυλί στο σπίτι σας». Η φωνή της, τρυπούσε τύμπανο. Ευτυχώς ο Σήφης δεν καταλαβαίνει πολύ τα ανθρώπινα και δεν έδειξε να ταράζεται. Ισως και να το έχει πάρει απόφαση μετά τόσα χρόνια. Πάντα θα υπάρχει κάποια ή κάποιος που δεν αγαπάει τους σκύλους. Ή που σκιάζεται όταν τους βλέπει. Μιλώ για τους σκύλους και όχι τα κουτάβια. Γιατί τα κουτάβια όλοι τα λατρεύουν. Να τα χαϊδέψουν, να τα πάρουν αγκαλιά, ακόμη και να τρίψουν τις μύτες τους με τις μουσούδες τους.
«Κοίτα, κοίτα τι χαριτωμένο που είναι. Κουκλίστικο. Σαν ψεύτικο». Αμα έχετε ακούσει αυτή τη φράση, ξέρετε και τα λάθη που θα ακολουθήσουν. Γιατί το σκυλί δεν είναι ψεύτικο. Δεν είναι λούτρινο που το έχεις το βράδυ στον καναπέ και μετά, το πρωί, το βρίσκεις πάλι στον καναπέ.
Οπως λένε οι εκτροφείς, τους μήνες της καραντίνας –ειδικά του 2ου lockdown– οι πόλεις γέμισαν κουτάβια. Κάποιοι τα πήραν για να βολτάρουν εύκολα – αφού ο σκύλος ήταν από μόνος του διαβατήριο εξόδου. Και κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι, τα πήραν για να παρηγορήσουν τα παιδιά τους που δεν μπορούσαν ούτε στην παιδική χαρά να πάνε. Πού είναι τώρα όλα αυτά τα σκυλιά; Οποιοι βολτάρουν στο Πεδίο του Αρεως, στο άλσος Βεΐκου, στο δάσος Συγγρού, στο πάρκο Τρίτση, στον Υμηττό, στο πάρκο Εργατιάς στη Δραπετσώνα, στο δάσος της Καισαριανής, στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, έχουν την απάντηση. Τα σκυλιά είναι εκεί! Εκατοντάδες μικρά σκυλιά εγκαταλελειμμένα από τους εποχικούς φιλόζωους.
Βέβαια, η εγκατάλειψη των καλύτερων φίλων του ανθρώπου δεν είναι μια νέα συνήθεια. Σε όλη τη χώρα υπολογίζεται ότι υπάρχουν ενάμιση εκατομμύριο εγκαταλελειμμένα σκυλιά και πολλαπλάσιος αριθμός εγκαταλελειμμένα γατιά.
Αλλά ας γυρίσουμε στην τωρινή περιπέτεια του Σήφη, που ίσως μαρτυρεί πολλά για τη σχέση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού με τα ζώα. Βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο δημοτικό αθλητικό κέντρο. Με γήπεδα μπάσκετ, βόλεϊ, τένις και κολυμβητήριο. Η κυρία, λοιπόν, φύλακας του κέντρου, έχει πάθει υστερία. «Το σκυλί στον δρόμο – το σκυλί στον δρόμο». Εννοούσε να φύγει ο σκύλος από το αθλητικό κέντρο και όπου θέλει ας πάει.
Ως φίλος του Σήφη, είπα να μεσολαβήσω. Μα δεν θα είναι ούτε στα γήπεδα, ούτε στους διαδρόμους, ούτε στην εξέδρα. Σε μια σκιά θέλει να με περιμένει όση ώρα θα γυμνάζομαι. «Οχι, όχι. Τα φοβάμαι τα σκυλιά». Μα δεν είπαμε να το πάρετε αγκαλιά. Στη γωνία θα είναι δεμένος με το λουρί του. Ησυχος στη ρίζα του δέντρου για μισή ώρα το πολύ. «Οχι, όχι. Μπορεί να κόψει το λουρί και να δαγκώσει κανέναν».
Ο Σήφης γέλασε. Ναι, είπαμε δεν ξέρει τα ανθρώπινα, αλλά κάποιες λέξεις τις καταλαβαίνει. Ακου να κόψει το λουρί. Σε αστυνομική ταινία παίζει; Και γιατί να δαγκώσει; Εδώ δεν δαγκώνει τα κανίς που τον προκαλούν γαβγίζοντας συνεχώς στη μούρη του, γιατί να δαγκώσει κάποιον άνθρωπο; Ακόμη και με τις γάτες κάνει πως τους αγριεύει, αλλά μόνο για παιγνίδι. Ετσι, για να μη χάνει το κύρος του στη σκυλίσια κοινότητα.
Με τα μόνα ζωντανά που έχει πρόβλημα ο Σήφης είναι τα κατσίκια. Στην Κρήτη όταν κατεβαίνουμε και σκαρφαλώνουμε στα βουνά, όταν δει κατσίκια αγριεύει. Και είναι έτοιμος να δώσει μάχη με τον αρχηγό του κοπαδιού ή με τη μεγαλύτερη αίγα. Ο πατέρας του ξέρω ότι φύλαγε πρόβατα στις Μαδάρες. Κρητικός ιχνηλάτης σαν να λέμε. Και η μάνα του Γερμανίδα. Κούρτσχααρ επί το ακριβέστερον. Ισως, ίσως λέω, κάποιος πρόγονός του να έχει βρει τραγικό θάνατο από τα κέρατα κάποιου αγριοκάτσικου και το τραύμα να έχει μεταφερθεί μέσω DNA στον Σήφη. Ολα παίζουν. Αλλά, τέλος πάντων, τώρα είμαστε στην Αθήνα και κατσίκια δεν υπάρχουν ούτε ζωγραφιστά.
Οι φωνές της δημοτικής υπαλλήλου είχαν καταντήσει βαρετές και για τον Σήφη. Ξάπλωσε, παρακολουθούσε και σκεφτόταν πόσο άδικη είναι πολλές φορές η σκυλίσια ζωή. Κατά βάθος όμως αισθανόταν τυχερός. Κανένας δεν τον έχει κακοποιήσει και κανείς δεν θα τον εγκαταλείψει. Χιλιάδες άλλα σκυλιά σε όλη την Ελλάδα περνούν όλη τους τη ζωή μέσα σε ένα πλαγιασμένο βαρέλι. Ή δεμένα σε ένα στύλο με αλυσίδα δυο μέτρα. Κάποια άλλα υποφέρουν απομονωμένα σε τόσο δα μικρά μπαλκόνια, παριστάνοντας τους φύλακες. Ευτυχώς όμως, από εβδομάδα σε εβδομάδα και έως τον Σεπτέμβριο σίγουρα, θα περάσει από τη Βουλή ο νόμος που θα κάνει την κακοποίηση των ζώων κακούργημα.
Θα είναι αφορμή –έτσι πιστεύει ο Σήφης– να αλλάξει η νοοτροπία μας απέναντι στα σκυλιά. Και ευτυχώς τις τελευταίες μέρες διορθώθηκε και ένα μεγάλο λάθος που πήγε να γίνει. Στην αγωνία της πολιτείας να περιορίσει τα αδέσποτα, το σχέδιο νόμου απαγόρευε παντελώς την αναπαραγωγή σκυλιών στις αυλές και στα σπίτια. Εν ολίγοις, μόλις γεννιόταν ένα σκυλί έπρεπε να στειρωθεί! Ακούστε εκεί βαρβαρότητα. Ο Σήφης έχει 13 χρόνια εμπειρίας. Εχει μυρίσει χιλιάδες αποτυπώματα. Ξέρει ότι υπάρχουν και καλά και κακά σκυλιά. Αλλά αν οι άνθρωποι λένε ότι ο σκύλος παίρνει τον χαρακτήρα του αφεντικού του, των ανθρώπων τέλος πάντων με τους οποίους ζει, γιατί αυτός ο χαρακτήρας να μην μπορεί να κληρονομηθεί; Τι είναι τα σκυλιά; Αξεσουάρ; Φέτος θα πάρω ένα άσπρο; Και όταν πεθάνει θα πάρω ένα καφετί;
Την ίδια άποψη είχαν και δεκάδες χιλιάδες πολίτες, ανάμεσά τους και εκατοντάδες κτηνίατροι που έδωσαν μάχη στη διαβούλευση και το σχέδιο νόμου άλλαξε. Ενα δεσποζόμενο ζώο μπορεί πλέον να έχει μία γέννα στη ζωή του, έπειτα από άδεια που θα δίνεται από πενταμελή δημοτική επιτροπή (ελπίζω να μην κληθεί να μετέχει η φύλακας του κέντρου). Ταυτόχρονα, ο ιδιοκτήτης του σκύλου θα δίνει υποχρεωτικά δείγμα γενετικού υλικού στο εργαστήριο φύλαξης DNA ζώων συντροφιάς. Ετσι, ακόμα και αν εγκαταλειφθούν τα νεογέννητα, θα είναι εύκολο να βρεθούν μέσω του DNA οι γεννήτορες και κατ’ επέκταση οι ιδιοκτήτες.
Το κοφτό γάβγισμα του Σήφη έδωσε τέλος στη διαμάχη που είχε ξεσπάσει στον περίβολο του κέντρου.
«Δεν θα φάμε όλη την ημέρα μας εδώ», μου είπε με το βλέμμα του. «Γαβ, γαβ, γαβ». Κάτι που, ανάλογα με τον τονισμό και το μπάσο, μπορεί και να σημαίνει: «Πάμε εκεί που μας αγαπάνε».
Ακούστε εδώ ολόκληρο το podcast: