Με τελευταίο τον 44χρονο Τζούλιαν Κάστρο από το Τέξας, στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος ανακοινώνουν επισήμως την υποψηφιότητά τους για το χρίσμα στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2020. Παρότι υπάρχει συνωστισμός υποψηφίων, μέχρι στιγμής κανένα πρόσωπο δεν φαίνεται ικανό να συσπειρώσει τη ραχοκοκαλιά του κόμματος. Η Καμάλα Χάρις από την Καλιφόρνια αγγίζει τις καρδιές των φυλετικών μειονοτήτων αλλά όχι την αριστερή πτέρυγα, ο χαρισματικός Μπέτο Ο’ Ρουρκ κερδίζει τους κεντρώους αλλά όχι τους Αφροαμερικανούς, η παλαίμαχος της Μασαχουσέτης Ελίζαμπεθ Γουόρεν δεν φαίνεται να ενθουσιάζει τους νεότερους ψηφοφόρους και ο Τζούλιαν Κάστρο κυμαίνεται δημοσκοπικά γύρω στο 2%. Οι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι –ο πρώην αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο ριζοσπαστικός Μπέρνι Σάντερς– αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Η ηλικία τους (76 και 77 ετών αντιστοίχως) τους περιορίζει σε μια μόνο προεδρική θητεία, ενώ ταυτοχρόνως εγείρει ερωτήματα για το αν έχουν το σθένος να αντιμετωπίσουν τον αντισυμβατικό αντίπαλο Ντόναλντ Τραμπ.
Παραδόξως, η μοναδική εξαίρεση στον κανόνα είναι παράλληλα και το μόνο πρόσωπο που δεν μπορεί να θέσει υποψηφιότητα. Η 29χρονη, χειμαρρώδης Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ –η νεότερη γυναίκα του Κογκρέσου στην ιστορία των ΗΠΑ– είναι έξι χρόνια νεότερη από το ηλικιακό όριο για το αξίωμα του προέδρου. Είναι όμως αδιαμφισβήτητα το Δημοκρατικό στέλεχος με τη μεγαλύτερη επικοινωνιακή επιρροή. Δώδεκα εκατομμύρια χρήστες του Τουίτερ παρακολουθούν καθημερινά τις πολιτικές της αναρτήσεις, ένα κοινό μεγαλύτερο από το άθροισμα αυτών του Μπαράκ Ομπάμα, της Νάνσι Πελόσι και του επίσημου λογαριασμού του CNN. Το μόνο συγκρίσιμο προφίλ πολιτικού είναι αυτό του ίδιου του Αμερικανού προέδρου.
Στους μόλις δύο μήνες της θητείας της στο Κογκρέσο, η νεαρή Αλεξάντρια έχει ήδη αφήσει το στίγμα της στην πολιτική σκηνή – μάλιστα βετεράνοι αναλυτές της Ουάσιγκτον δηλώνουν πως δεν μπορούν να θυμηθούν παρόμοιο πολιτικό ντεμπούτο. Η έκκλησή της για μια πράσινη οικονομία χωρίς ορυκτά καύσιμα ξεκίνησε ως επαναστατική διαμαρτυρία στο γραφείο της εκπροσώπου Νάνσι Πελόσι, ωστόσο πλέον έχει ενταχθεί ως προτεραιότητα δεκάδων γερουσιαστών και είναι βασικό κομμάτι της καμπάνιας αρκετών υποψηφίων για το χρίσμα. Μερικοί από αυτούς την επαινούν, όπως έκανε η Καμάλα Χάρις σε πρωινές εκπομπές, ενώ άλλοι αντιγράφουν την επικοινωνιακή της στρατηγική, όπως φάνηκε από τη διαδικτυακή κουβέντα που πραγματοποίησε στο Instagram η Ελίζαμπεθ Γουόρεν ενώ έπινε την αγαπημένη της μπίρα. Υπάρχουν φυσικά και εκείνοι που αντιτίθενται στις ριζοσπαστικές της ιδέες και ενοχλούνται από την πολιτική της απειρία. Οπως αναφέρεται, ωστόσο, σε πρόσφατο άρθρο των New York Times, «η Αλεξάντρια μεταμορφώνει το κόμμα των Δημοκρατικών, παρά την θέλησή του». Το μόνο σίγουρο είναι πως κανένα τμήμα του πολιτικού φάσματος των ΗΠΑ δεν μπορεί να την αγνοήσει.
Το γεγονός πως μια πρώην μπαργούμαν από το Μπρονξ με καταγωγή από το Πουέρτο Ρίκο μονοπωλεί το ενδιαφέρον των Δημοκρατικών, μπορεί να ακούγεται πρωτόγνωρο, ωστόσο δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει το κόμμα. «Το μεγαλύτερο μάθημα από τις προηγούμενες εκλογές είναι πως ο κόσμος προτίμησε ένα outsider που υποσχέθηκε να εξαλείψει την διαφθορά στη Ουάσιγκτον» μου εξομολογήθηκε υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας μέλος της καμπάνιας της Γουόρεν. Αν το παρελθόν των Δημοκρατικών αποτελεί προοίμιο για την παρούσα κατάσταση, υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε πως κάποιο outsider θα εμφανιστεί από το πουθενά και θα κερδίσει το χρίσμα, όπως έκαναν ο Μπαράκ Ομπάμα το 2008, ο Μπιλ Κλίντον το 1992 και ο Τζίμι Κάρτερ το 1976. Ακόμη, όμως, και αν αφουγκραστούμε το σήμερα, η απάντηση είναι η ίδια. Η ασύγκριτη άνοδος της δημοτικότητας της Αλεξάντρια, άλλωστε, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ίδιο φαινόμενο που οδήγησε και τον Τραμπ στην προεδρία: προσελκύει ψηφοφόρους αποξενωμένους από την Ουάσιγκτον γιατί θεωρούν ότι «τα λέει έξω από τα δόντια».