Το απόγευμα της Δευτέρας λιαζόμουν, είχα πάρει άδεια από τη δουλειά και διασκέδαζα πίνοντας μπίρες στον ανοιξιάτικο ήλιο. Στις 6.30 πήρα το μετρό και κατέβηκα στο 6ο Διαμέρισμα για να συναντήσω την ψυχολόγο μου. Η ώρα είχε πάει 8 όταν πια βγήκα από το γραφείο της. Στην είσοδο, ο σύντροφός μου με κοιτούσε σαν χαμένος. «Τι τρέχει;» τον ρώτησα. «Η Νοτρ Νταμ». «Τι η Νοτρ Νταμ;» «Η Νοτρ Νταμ καίγεται. Δεν βλέπεις τα σύννεφα;» Ανέβηκα στη μηχανή και για τα επόμενα 30 λεπτά ήταν σαν να ζω ένα θρίλερ, στο οποίο ο σκηνοθέτης δεν λυπάται τους πρωταγωνιστές και κανένας δεν βγαίνει ζωντανός.
Στους δρόμους πλήθος κόσμου, ένα τεράστιο σύννεφο κάλυπτε όλη την πόλη, βήχαμε καταπίνοντας στάχτες. Περάσαμε δίπλα, ανάμεσα σε δεκάδες σειρήνες και αστυφύλακες που έδιναν οδηγίες στον κόσμο. Φοβόμουν να κοιτάξω, αλλά δεν μπορούσα να αποστρέψω το βλέμμα. Παρακολουθούσα τις φλόγες να τη γλείφουν, να την καταπίνουν. Ηταν καταιγιστικό όλο αυτό. Μέσα από το κράνος έκλαιγα γοερά και κοιτούσα γύρω μου να καταλάβω αν είμαι μόνη μου. Ηθελα να τους πω: «Καταλαβαίνετε; Πώς αισθάνεστε; Τι μας περιμένει;»
Ζω στο Παρίσι εδώ και δέκα χρόνια πια. Το 2015, στα τρομοκρατικά χτυπήματα, μου ζητήθηκε να γράψω ένα κομμάτι για το πώς έζησα τις επιθέσεις. Συγκινημένη και πληγωμένη, έγραψα για τη σχέση αγάπης και μίσους που με συνδέει με αυτή την πόλη. Εκτοτε άλλαξαν πολλά. Συμφιλιώθηκα μαζί της. Την περπάτησα όσο ποτέ, φλέρταρα μαζί της. Κάθε τόσο περνούσα μπροστά από την Παναγία των Παρισίων για το ραντεβού μου στο βιβλιοπωλείο Shakespeare & Company. Περνούσα από την άλλη όχθη και την ατένιζα, χαζεύοντας, συζητώντας, με φόντο τη μεγαλοπρεπή όψη της. Δεν ξέρω με τι λόγια να αποδώσω αυτό που αισθάνομαι ως προσωπικό και συλλογικό σπαραγμό. Στερεύω.
Για κάποιους από εμάς, παρά την καθημερινότητά μας, κάποια σύμβολα παραμένουν ιερά. Η καταστροφή τους μας αποσυντονίζει, νιώθουμε αντικρουόμενα συναισθήματα, οδύνη, αλλά και τύψεις – αυτή η πόλη έχασε 130 ανθρώπους το 2015. Δεν συγκρίνεται αυτή η καταστροφή με εκείνα που έζησα εγώ και όλοι οι Παριζιάνοι το 2015. Αυτή τη φορά όλοι βγήκαμε ζωντανοί. Και όμως, δεν είναι μέρος της κληρονομιάς μας; Δεν είναι η Παναγία των Παρισίων «η Ακρόπολη των Γάλλων»; Ενα κομμάτι μας χάνεται κάθε φορά που μια καταστροφή καταστρέφει τη συλλογική μας συνείδηση. Λέω στον εαυτό μου, στον σύντροφό μου, που παραμένει σιωπηλός από τη Δευτέρα στις 8 το βράδυ: «Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να γλείψει τις πληγές του. Να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες».