Την πρωθυπουργία στην Ισπανία αναμένεται να διατηρήσει ο ηγέτης των Σοσιαλιστών Πέδρο Σάντσεθ, με το κόμμα του να εξασφαλίζει 123 έδρες από τις 350 του Κοινοβουλίου. Η οξεία πόλωση, όμως, επέτρεψε σε πέντε κόμματα να εισέλθουν στη Βουλή με ποσοστό άνω του 10%, με τους ιστορικούς σχηματισμούς του Λαϊκού Κόμματος και των Σοσιαλιστών να περιορίζουν την ισχύ τους στο 45% των εδρών, το χαμηλότερο ποσοστό τους στην ιστορία της ισπανικής δημοκρατίας. Ικανοποιημένοι είναι και οι ακροδεξιοί του Vox, που εξασφαλίζουν για πρώτη φορά εκπροσώπηση στη Βουλή, καθώς και οι Βάσκοι και οι Καταλανοί αυτονομιστές.
Ο Πέδρο Σάντσεθ και οι Σοσιαλιστές του παραμένουν έτσι το μοναδικό κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, με τη νίκη του να θυμίζει εκείνες των παλαιών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ικανά να προσελκύουν μεγάλη και ετερογενή μερίδα ψηφοφόρων, όπως αναφέρει σε άρθρο του το περιοδικό Politico. Οι λαοφιλείς πρωτοβουλίες της κυβέρνησής του, όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 22%, η χορήγηση επιπλέον βοηθημάτων σε ανέργους άνω των 52 ετών και η δέσμευσή του να καταπολεμήσει την εισοδηματική ανισότητα τού εξασφάλισαν τον σεβασμό της Αριστεράς. Την ίδια ώρα, ο Σάντσεθ έπεισε τον επιχειρηματικό κόσμο και τις Βρυξέλλες για τη βιωσιμότητα των προτάσεών του.
Τα λάθη των αντιπάλων
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ευνοήθηκε σημαντικά και από τα σφάλματα των αντιπάλων του. Το αριστερό Podemos επλήγη από τις εσωτερικές έριδές του, ενώ οι ακροδεξιοί του Vox απώθησαν τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους με την ακραία ρητορική τους. Το Λαϊκό Κόμμα, από την πλευρά του, δεν κατάφερε να αποσείσει από πάνω του το στίγμα των πρόσφατων οικονομικών σκανδάλων, με την ηγεσία του να επιλέγει να μιμηθεί την ακροδεξιά ρητορική του Vox. Οι φιλελεύθεροι Ciudadanos τορπίλισαν από μόνοι τους το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με τους Σοσιαλιστές. Το μετεκλογικό σκηνικό δημιουργεί πολλά σενάρια συνεργασίας. Ενα από αυτά αφορά τη συνεργασία των Σοσιαλιστών με τους Ciudadanos, που θα εξασφάλιζε στον συνασπισμό απόλυτη πλειοψηφία και την «έγκριση» του επιχειρηματικού κόσμου. Κάτι τέτοιο, όμως, θα στερούσε από τους φιλελεύθερους κάθε ελπίδα να αναδειχθούν σε αξιόπιστη εναλλακτική λύση του Λαϊκού Κόμματος, αναλαμβάνοντας τη σκυτάλη του ισπανικού ήπιου συντηρητισμού. Μία συνεργασία Σοσιαλιστών, Podemos και μικρών τοπικών κομμάτων, που θα περιλαμβάνει τους μετριοπαθείς Βάσκους εθνικιστές, θα εξασφάλιζε στον συνασπισμό 175 έδρες στο Κοινοβούλιο, μία λιγότερη από την απόλυτη πλειοψηφία. Αυτό, όμως, θα σήμαινε ότι ο Σάντσεθ θα ήταν εξαρτημένος από κάποιες ψήφους των δύο καταλανικών αυτονομιστικών κομμάτων, που μπορεί να αποδειχθούν αρνητικά σε κυβερνητικές πρωτοβουλίες υπέρ της ενίσχυσης της εθνικής ενότητας. Οι Σοσιαλιστές, όμως, διά στόματος της αντιπροέδρου της κυβέρνησης Κάρμεν Κάλβο, τόνισαν ότι θα προτιμούσαν να ηγηθούν κυβέρνησης μειοψηφίας, ικανής να συνάπτει ευκαιριακές κοινοβουλευτικές συμμαχίες για την ψήφιση νομοσχεδίων, παρά το αίτημα του ηγέτη του Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας, για δημιουργία επίσημου συνασπισμού. Μεγάλος χαμένος των εκλογών παραμένει το Λαϊκό Κόμμα, που σημείωσε τα χειρότερα ποσοστά του μετά το 1979.