H μεγάλη συμμετοχή που έφτασε το 51%, το υψηλότερο ποσοστό της τελευταίας 20ετίας, η κυριαρχία των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων, η αγωνία των Ευρωπαίων για την κλιματική αλλαγή και η εκτόξευση των Πρασίνων και των Φιλελευθέρων είναι τα θετικά στοιχεία αυτών των ευρωεκλογών. Η ανάδειξη ακροδεξιών δυνάμεων ακόμη και στην πρώτη θέση (Κόμμα Brexit του Νάιτζελ Φάρατζ, Λέγκα του Βορρά του Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία, Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία), η αποδυνάμωση των παραδοσιακών κομμάτων (Σοσιαλδημοκρατών και Σοσιαλιστών στη Γερμανία και τη Γαλλία), που οδήγησε σε καθίζηση τις δύο μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες (το ΕΛΚ και το S&D), αλλά και η ηλικιακή και γεωγραφική πόλωση ανάμεσα σε ψηφοφόρους της ίδιας χώρας, αποτελούν τις αρνητικές τάσεις της αναμέτρησης της περασμένης Κυριακής.
Οι ακροδεξιές/λαϊκίστικες δυνάμεις ενισχύθηκαν μεν ελαφρώς, απεφεύχθη όμως η λαίλαπα που είχαν προαναγγείλει αναλυτές και πολιτικοί παρατηρητές. Το πρόβλημα με τα κόμματα αυτά είναι ότι παράγουν δυσανάλογο θόρυβο με την πραγματική επιρροή τους και συχνά επηρεάζουν και τα mainstream κόμματα. Ενίοτε, δε, η ανησυχία για τα ποσοστά τους εξελίσσεται σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, όπως στην περίπτωση του Κόμματος Brexit του Φάρατζ. Ο πάλαι ποτέ ηγέτης του Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP) και πρωτεργάτης της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. αφανίστηκε εκλογικά στην τελευταία εθνική αναμέτρηση και παραιτήθηκε από την ηγεσία του UKIP. Εκμεταλλευόμενος, όμως, την αδυναμία των Τόρις και των Εργατικών να απεγκλωβίσουν το Λονδίνο από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει οι διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε., επανεμφανίστηκε την παραμονή των ευρωεκλογών και μάλιστα τις κέρδισε. Μιλάμε για τον ίδιο πολιτικό που απευχόταν με πάθος τη συμμετοχή της χώρας σε αυτήν την αναμέτρηση. Το μόνο ενθαρρυντικό για τη νέα Ευρωβουλή είναι ότι οι 25 ευρωβουλευτές του κόμματος θα αποσυρθούν μόλις ολοκληρωθεί το Brexit.
Στη Γερμανία, αντιθέτως, απογοητευτική ήταν η επίδοση της Ακροδεξιάς AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), που αποτελεί το φόβητρο της συντηρητικής παράταξης (CDU/CSU) και καμιά φορά υποχρεώνει το κόμμα της Αγκελα Μέρκελ να αναδιπλώνεται σε θέματα όπως το μεταναστευτικό. Τα μεγάλα προβλήματα για την καγκελάριο είναι η συρρίκνωση των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και η διαπίστωση ότι η διάδοχός της, Ανεγκρετ Κραμπ-Κάρενμπαουερ (ΑΚΚ) δεν εμπνέει το εκλογικό σώμα. Η γκρίνια και η αμφισβήτηση της επικεφαλής του SPD, Αντρέα Νάλες, στο εσωτερικό των Σοσιαλδημοκρατών έχει πυροδοτήσει ζυμώσεις, ενώ επαναδιατυπώνεται από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος το αίτημα για απόσυρση από τον μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό. Αυτήν την εβδομάδα τα μέλη θα κληθούν να αποφασίσουν αν θέλουν ή όχι την παραμονή της Νάλες στην ηγεσία και, σε περίπτωση εσωκομματικής κρίσης, οι συνέπειες για όλη την κυβέρνηση Μέρκελ θα είναι μεγάλες. Ηδη έχει ξεκινήσει συζήτηση για νέα προσπάθεια συγκρότησης μιας κυβέρνησης με τα χρώματα της σημαίας της Τζαμάικας, με τη συνδρομή δηλαδή των Ελεύθερων Δημοκρατών και των Πρασίνων. Οι πονοκέφαλοι για την καγκελάριο δεν σταματούν εδώ: η ΑΚΚ «δεν τραβάει» και δημοσιεύματα του Τύπου φέρουν τη Μέρκελ τόσο προβληματισμένη, ώστε να σκέφτεται να παρατείνει την παραμονή της στην καγκελαρία. Επισήμως η Μέρκελ διαψεύδει τέτοιου είδους σενάρια, όπως και οποιαδήποτε υπόνοια ρήξης με την ΑΚΚ.
Στην Ιταλία
Κραδασμούς στο εσωτερικό της κυβέρνησης προκαλεί το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και στην Ιταλία. Η ισχυροποίηση της Λέγκας και η αποδυνάμωση του Κινήματος των 5 Αστέρων έχουν ανατρέψει τις ισορροπίες στο εσωτερικό του συνασπισμού και ο Σαλβίνι μοιάζει πλέον σαν πρωθυπουργός εν αναμονή, παρόλο που ο ίδιος διασκεδάζει τις εικασίες για πρόωρες εκλογές. Παρασκηνιακά όμως πιέζουν τα 5 Αστέρια για υποχωρήσεις στην ατζέντα τους, απαιτώντας π.χ. φοροαπαλλαγές. Δεν αποκλείεται στην πραγματικότητα να θέλει να εξωθήσει τους εταίρους του σε έξοδο, ώστε να ρίξει σε εκείνους την ευθύνη της κατάρρευσης της κυβέρνησης.
Στην Αυστρία, η κυβέρνηση του Σεμπάστιαν Κουρτς έπεσε λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της εκλογικής νίκης του Λαϊκού Κόμματός (ÖVP) του. Αιτία ήταν το διαβόητο πλέον «Ιμπιζαγκέιτ», η αποκάλυψη ότι ο ηγέτης των ακροδεξιών συμμάχων του στην κυβέρνηση (FPÖ), Χανς Κρίστιαν Στράχε, διαπραγματευόταν στη διάρκεια διακοπών του στο νησί την αρωγή της Μόσχας στην προεκλογική του εκστρατεία, υποσχόμενος ανταλλάγματα, όπως ανθηρά κατασκευαστικά συμβόλαια και έλεγχος της μεγαλύτερης ταμπλόιντ εφημερίδας. Η αποφασιστική αποπομπή των ακροδεξιών υπουργών από τον καγκελάριο είχε αποτέλεσμα την ενίσχυση των ποσοστών του ÖVP κατά σχεδόν 8%, ενώ το FPÖ κατέγραψε απώλειες 2,5%. Την επομένη των ευρωεκλογών, όμως, η κυβέρνηση του νεαρού καγκελάριου έπεσε στη διάρκεια πρότασης μομφής, με αποτέλεσμα ο Κουρτς να διεκδικεί εκ νέου –με αξιώσεις– την καγκελαρία τον Σεπτέμβριο.
Ο Βίκτορ Ορμπαν
Μεγάλο ενδιαφέρον θα έχει η περίπτωση του Βίκτορ Ορμπαν στην Ουγγαρία μετά τον εκλογικό θρίαμβο του κόμματός του, Fidesz, με 52%. Ο Σαλβίνι θα ήθελε να τον εντάξει στην ευρωσκεπτικιστική ομάδα που σχεδιάζει, αλλά ο Ούγγρος πρωθυπουργός προτιμάει να παραμείνει στο ΕΛΚ. Παρά τις πρόσφατες εντάσεις με την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, ο Ορμπαν μοιάζει διατεθειμένος να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του μαζί της. Ετσι, μόλις την Πέμπτη απέκλεισε το ενδεχόμενο συστέγασης με τον Σαλβίνι και υπαναχώρησε στο ζήτημα των δικαστηρίων που θα υπάγονται κατευθείαν στον υπουργό Δικαιοσύνης, ένα ζήτημα που τον είχε φέρει σε ευθεία σύγκρουση με τις Βρυξέλλες. Τέλος, στην Πολωνία, το κυβερνών PiS σημείωσε το καλύτερο ποσοστό που έχει εξασφαλίσει σε οποιαδήποτε αναμέτρηση έως τώρα (πάνω από 43%) με άνετο προβάδισμα έναντι της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης και έβαλε σοβαρή υποθήκη για τις εκλογές του φθινοπώρου.
Σε πολλές περιπτώσεις παρατηρήθηκαν σοβαρές αποκλίσεις εκλογικής συμπεριφοράς μεταξύ διαφορετικών ηλικιών ή γεωγραφικών περιοχών στην ίδια χώρα. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Γερμανία, όπου οι νέοι ψηφίζουν στη συντριπτική τους πλειονότητα Πράσινους, ενώ οι μεγαλύτερες ηλικίες ψηφίζουν τα παραδοσιακά κόμματα. Εξίσου μεγάλη πόλωση παρατηρείται μεταξύ δυτικής και πρώην ανατολικής Γερμανίας, στην οποία η AfD αναδεικνύεται πρώτη δύναμη.