Η εμμονή των Βέλγων με την υψηλή κουζίνα είναι γνωστή παγκοσμίως, και η χώρα αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς γαστρονομικούς προορισμούς. Την ίδια στιγμή, οι Βέλγοι χρησιμοποιούν ίσως παράδοξους τρόπους προκειμένου να συγκεντρώσουν τις πρώτες ύλες για τα λουκούλλεια γεύματά τους.
Σε ένα μικρό παραδοσιακό χωριό του Βελγίου, την Ανατολική Δουνκέρκη (Οοστντουινκέρκ), όπου η βασική δραστηριότητα είναι το ψάρεμα, οι αλιείς χρησιμοποιούν άλογα, αντί για βάρκες, για να ψαρέψουν τις γαρίδες. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα μέρη στον κόσμο που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται η τεχνική αυτή, που έχει τις ρίζες της στον 15ο αιώνα.
Η μέθοδος αξιοποιεί τη μεγάλη δύναμη των ρωμαλέων αλόγων που μπορούν να τραβήξουν το αλιευτικό δίχτυ στα αβαθή νερά της Ανατολικής Δουνκέρκης. Εκεί ακριβώς είναι ο φυσικός βιότοπος της γκρίζας γαρίδας (Crangon crangon). Το ψάρεμα με άλογα γίνεται λίγο πριν και μετά τη χαμηλή παλίρροια.
Βέλγος ψαράς πάει για ψάρεμα με το άλογό του στην Οοστντουινκέρκ. Τελευταία, όμως, περισσότερα πλαστικά καταλήγουν στα δίχτυα του παρά γαρίδες.
Παλαιότερα, η ίδια αλιευτική μέθοδος ήταν ιδιαιτέρως διαδεδομένη και χρησιμοποιείτο στη βόρεια Γαλλία, στην Ολλανδία, αλλά και στον Νότο της Αγγλίας. Ωστόσο, η εξέλιξη των τεχνικών αλιείας άλλαξε τα πράγματα και σήμερα το ψάρεμα της γκρίζας γαρίδας με τη βοήθεια αλόγων γίνεται αποκλειστικά και μόνο από 15 Βέλγους ψαράδες που την εφαρμόζουν αρκετές φορές κάθε εβδομάδα, εκτός από τους χειμερινούς μήνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αυτός ο παραδοσιακός τρόπος ψαρέματος έχει αναγνωριστεί ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά από την UNESCO.
Η αλυσίδα που σέρνεται στον βυθό από το άλογο δημιουργεί κραδασμούς στον πυθμένα και κάνει τις γαρίδες να αναπηδούν μέσα στο δίχτυ. Στη συνέχεια οι ψαράδες τοποθετούν την ψαριά τους σε μεγάλα καλάθια που είναι στηριγμένα στα πλευρά του ζώου. Αυτή η πολιτιστική κληρονομία δίνει στους κατοίκους του χωριού συλλογική ταυτότητα και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σε πολλές κοινωνικές και πολιτισμικές εκδηλώσεις του τόπου, όπως είναι η Γιορτή της Γαρίδας, για την οποία οι ντόπιοι προετοιμάζονται επί μήνες κατασκευάζοντας άρματα, οργανώνοντας θεατρικές παραστάσεις δρόμου και φτιάχνοντας κοστούμια. Ολα αυτά καθιστούν το χωριό πόλο τουριστικής έλξης και το επισκέπτονται ετησίως περίπου 10.000 τουρίστες.
Τώρα, όμως, οι παραδοσιακοί ψαράδες διαμαρτύρονται ότι κάθε χρόνο βγάζουν στην ακτή όλα και περισσότερα πλαστικά σκουπίδια από τα νερά. «Βλέπουμε τους πληθυσμούς των γαρίδων να μειώνονται κάθε χρόνο. Αλλά τώρα ψαρεύουμε όλο και περισσότερα πλαστικά. Μικρά κομμάτια πλαστικού, πλαστικές συσκευασίες, φιάλες γεμίζουν τώρα τα δίχτυα μας», λέει η Κατρίν Τερίν. Ο σύντροφός της Ντομινίκ Βαντεντριέσκε ψαρεύει με το άλογό του στην περιοχή πάνω από είκοσι χρόνια. «Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε ένα χρονικό σημείο όπου η ρύπανση και τα πλαστικά στα νερά των ωκεανών θα αποτελέσουν μείζον πρόβλημα. Θα εξακολουθήσουμε να βλέπουμε τις συνέπειες όλο και περισσότερο τα ερχόμενα χρόνια», επισημαίνει η Τερίν. Οι ψαράδες, αντίθετα με αυτούς που ρυπαίνουν, φαίνεται ότι έχουν ανεπτυγμένη οικολογική συνείδηση, καθώς, όταν βγουν στην ακτή, ξεχωρίζουν τις γαρίδες και κρατούν μόνον τις πιο μεγάλες, ενώ επιστρέφουν τις μικρότερες στη θάλασσα.