H σημαντικότερη έκθεση αυτές τις ημέρες στο Παρίσι –ανάμεσα σε πολλές και ενδιαφέρουσες– είναι εκείνη των έργων του Λεονάρντο ντα Βίντσι, στο Μουσείο του Λούβρου. Τα εισιτήρια για τον μήνα Νοέμβριο έχουν ήδη εξαντληθεί και οι ουρές είναι μεγάλες. Το Λούβρο, άλλωστε, φιλοξενεί τη σημαντικότερη συλλογή έργων τέχνης σε ολόκληρη την Ευρώπη και είναι το πιο δημοφιλές μουσείο του κόσμου. Μόνο εντός του 2018 το επισκέφθηκαν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι, κατά τα δύο τρίτα ξένοι τουρίστες.
Και όμως, το περίφημο μουσείο παραμένει αιχμάλωτο από την Κιμ Καρντάσιαν της ιταλικής προσωπογραφίας του 16ου αιώνα, την πανέμορφη αλλά ελάχιστα ενδιαφέρουσα Λίζα Γκεραρντίνι, περισσότερο γνωστή ως Τζοκόντα. Η φήμη της επισκιάζει τόσο τη σημασία της, ώστε στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί πώς έγινε διάσημη. Το 80% των επισκεπτών του Λούβρου έρχεται για να θαυμάσει τη «Μόνα Λίζα» και οι περισσότεροι εγκαταλείπουν το κτίριο δυστυχείς. Ο συγκεκριμένος πίνακας, στην εποχή του μαζικού τουρισμού και του ψηφιακού ναρκισσισμού, έχει γίνει η μαύρη τρύπα της «αντιτέχνης», ανατρέποντας τα πάντα στο φημισμένο μουσείο.
Σήμερα, το πορτρέτο, αφού η αίθουσα όπου εκτίθεται υποβλήθηκε σε ανακαίνιση, επέστρεψε στο γνωστό του σημείο, σε έναν τοίχο που έχει χρωματιστεί με ένα εξαιρετικά κομψό πρωσικό μπλε. Για να το απολαύσει κανείς, θα πρέπει να περάσει από έλεγχο ασφαλείας παρόμοιο με εκείνο των αεροδρομίων και τελικά να βρεθεί σε απόσταση περίπου 3,6 μέτρων από το έργο του Ντα Βίντσι, δηλαδή πολύ μακριά, από τη στιγμή που μιλάμε για έναν μικρού μεγέθους πίνακα και ακόμη μακρύτερα… για μια καλή selfie.
Ο Ζαν-Λικ Μαρτινέζ, διευθυντής του Λούβρου, επισημαίνει ότι το μουσείο θα εφαρμόσει περισσότερα μέτρα τα επόμενα χρόνια, προκειμένου να ξεπεραστεί η εμμονή με την Τζοκόντα, όπως νέες είσοδοι, εισιτήρια για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα κ.ά. Στην πραγματικότητα, αυτό δείχνει ότι το μουσείο παρερμηνεύει την κατάσταση. Το Μουσείο του Λούβρου δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα συνωστισμού, αλλά «πρόβλημα “Μόνα Λίζα”». Αλλοι διάσημοι πίνακες, όπως «Η γέννηση της Αφροδίτης» του Μποτιτσέλι, στο Ουφίτσι της Φλωρεντίας, το «Φιλί» του Κλιμτ, στο Μπελβεντέρε της Βιέννης, ή η «Εναστρη νύχτα» του Βαν Γκογκ, στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης, δεν μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κόσμου τόσο όσο η «Μόνα Λίζα». Εφθασε το πλήρωμα του χρόνου ώστε το Λούβρο να παραδεχθεί την ήττα του και να μετακινήσει τον εμβληματικό πίνακα κάπου αλλού, ίσως σε κάποιο περίπτερο στον Κήπο του Κεραμεικού, το οποίο θα συνδέεται υπογείως με το μουσείο.