Ο Τόνι Μπλερ οικοδεσπότης του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα των τεσσάρων προθύμων να συμμετάσχουν σε χερσαίες επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν, η Γερμανία «εγκαταλείπει μια ακόμη αναστολή», σύμφωνα με το κύριο άρθρο των «Φαϊνάσιαλ Τάιμς» της Πέμπτης 8/11 διακινδυνεύοντας για πρώτη φορά μετά το 1945 την εμπλοκή δυνάμεών της σε μια πολεμική σύγκρουση, ενώ την ίδια στιγμή ο πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ υπογραμμίζει από την Ουάσιγκτον την επείγουσα ανάγκη διατύπωσης μιας πολιτικής φόρμουλας για τη μετά Ταλιμπάν εποχή, καθώς και την ανάγκη να διαδραματίσει ο ΟΗΕ ρόλο στην κρίση. Λίγο πριν από τη σύνοδο κορυφής του Λάακεν, όπου θα καθορισθεί το πλαίσιο διαπραγμάτευσης που θα οδηγήσει στη Διακυβερνητική του 2004, η ενδοευρωπαϊκή διαπραγμάτευση μοιάζει να έχει μεταφερθεί στα υψίπεδα του Αφγανιστάν.
Ο Τόνι Μπλερ επιβεβαιώνει τη διαπίστωση ότι το Λονδίνο είναι η μόνη ευρωπαϊκή δύναμη που διαθέτει την πολιτική βούληση αλλά και τη στρατιωτική αξιοπιστία να συνδράμει σε ώρες κρίσης την Ουάσιγκτον και ταυτόχρονα επιχειρεί να λειτουργήσει ως εκπρόσωπος ενός κοινού παρονομαστή ευρωπαϊκών ζωτικών συμφερόντων. Πριν από ένα περίπου μήνα, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Τζακ Στρο απέρριψε το ενδεχόμενο επιθέσεων εναντίον και άλλων χωρών. «Η Ουάσιγκτον είναι μια μεγάλη πόλη όπου λέγονται πολλά», είπε ο επικεφαλής του Φόρεϊν Οφις, σχολιάζοντας τη συζήτηση-διαμάχη εντός και εκτός της κυβέρνησης Μπους ως προς τη διεύρυνση της σύγκρουσης.
Γερμανοί στρατιώτες
Η απόφαση του καγκελαρίου Σρέντερ να διαθέσει δύναμη 3.900 στρατιωτών για ενδεχόμενη συμμετοχή σε χερσαίες επιχειρήσεις είναι ένα σαφέστατο μήνυμα προς το Παρίσι και το Λονδίνο: παρά τους περιορισμούς κονδυλίων, το Βερολίνο δεν προτίθεται να αφήσει στο Λονδίνο και το Παρίσι την αποκλειστική ευθύνη τόσο στην οικοδόμηση της Ευρωάμυνας όσο και στην κατά περίπτωση εμπλοκή της Ε.Ε. σε διεθνείς συγκρούσεις. Ευρωπαϊκή διάσταση έχουν και οι επιλογές της Ισπανίας και της Ιταλίας στην παρούσα κρίση. Οι δύο αυτές ευρωπαϊκές μεσογειακές χώρες, όχι μόνον διατήρησαν αλλά ενίσχυσαν στη μεταψυχροπολεμική περίοδο τον ρόλο τους ως πολύτιμου επιχειρησιακού ερείσματος των ΗΠΑ για προβολή δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, την περιοχή που από την εποχή Ρίγκαν είχε αρχίσει να αποκαλείται Νοτιοδυτική Ασία. Η Μαδρίτη και η Ρώμη προσφέρουν στην Ουάσιγκτον τη δυνατότητα να παρακάμψει οποιαδήποτε ευρωαμυντική διαφοροποίηση ή ακόμη και εναντίωση στην διαχείριση διεθνών κρίσεων. Στον βαθμό που οι Αθνάρ και Μπερλουσκόνι θα νιώθουν ότι δεν διαδραματίζουν ισότιμο ρόλο στη διαπραγμάτευση για την ευρωπαϊκή οικοδόμηση, θα έχουν κάθε κίνητρο να αξιοποιούν τα ατλαντικά ατού των χωρών τους.
Πριν από δέκα χρόνια
Η σύγκρουση στο Αφγανιστάν επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά ότι η ευρωπαϊκή οικοδόμηση δεν γίνεται σε συνθήκες εργαστηρίου αλλά σε σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με τα κύρια θέατρα έντασης και συγκρούσεων της Διεθνούς Σκηνής. Το ίδιο έργο μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Το δεύτερο εξάμηνο του 1991, που ήταν η κορύφωση της δύσκολης διαπραγμάτευσης προς τη σύνοδο κορυφής του Μάαστριχτ, βρέθηκε να είναι η περίοδος όπου οι τότε «12» της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας έπρεπε να αντιμετωπίσουν την πρώτη μετά το 1945 πολεμική σύγκρουση στη Γηραιά Ηπειρο, την κρίση διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Η συνοχή τού γαλλογερμανικού άξονα δοκιμάσθηκε σκληρά με την πίεση του Γκένσερ για ταχύτατη αναγνώριση της Σλοβενίας και της Κροατίας. Βρετανοί και Γάλλοι στρατιώτες βρέθηκαν να εκπροσωπούν την Ευρώπη υπό τη σημαία του ΟΗΕ στην Κροατία και στη Βοσνία. Ο τελικός όμως συμβιβασμός στο Μάαστριχτ είχε κατά κύριο λόγο γαλλογερμανικό χαρακτήρα. Σήμερα, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αξιοποιούν τη σύγκρουση στο Αφγανιστάν για να βελτιώσουν τις θέσεις τους στην σκληρή διαπραγμάτευση για την ταυτότητα -διακυβερνητική ή ομοσπονδιακή- της ζητούμενης ενισχυμένης ευρωπαϊκής πολιτικής συνοχής. Σε αντίθεση όμως με το 1991, δεν υφίσταται σήμερα ένας κοινός γαλλογερμανικός παρονομαστής θέσεων για το μέλλον της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να είναι όσο ποτέ άλλοτε ανοικτό. Τόσο στην κεντρική ευρωπαϊκή σκηνή όσο και στον χειρισμό περιφερειακών κρίσεων.
διαδικασία