Υμνος στην αγάπη από τους Βίκτορ και Ρολφ

Υμνος στην αγάπη από τους Βίκτορ και Ρολφ

5' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενα γλυκό πρόσωπο. Ενα λευκό φόρεμα πνιγμένο στους φιόγκους σαν να ήταν φιλιά. Λευκό καλσόν, δαντελωτά γάντια και αστραφτερά λευκά παπούτσια. Οι Βίκτορ και Ρολφ έφεραν κάτι νέο στη μόδα με την ήρεμη, λευκή κολεξιόν τους με τα καρδιόσχημα κοψίματα και τους φιόγκους σε όλα τα μεγέθη. Ή, όπως το έθεσαν οι Ολλανδοί σχεδιαστές Βίκτορ Χόρστινγκ και Ρολφ Σνέρεν «Ηταν για την αγάπη. Νιώσαμε μια πραγματική ανάγκη για καλοσύνη. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πούμε».

Παρόλο που σχεδιάστηκαν πριν από έξι μήνες, οι επιδείξεις για την άνοιξη/καλοκαίρι 2002 κρίνονται στο πλαίσιο της τραγωδίας των ΗΠΑ. Γι’ αυτό και ο καπνός που ερχόταν κατά κύματα στη δυνατή αλλά επιθετική κολεξιόν του Αλεξάντερ ΜακΚουίν έφερνε τόση δυσαρέσκεια και γι’ αυτό τα κουρελιασμένα ρούχα και τα μοντέλα με τα σκονισμένα πρόσωπα από τον Χουσεΐν Σαλαγιάν ήταν -παρόλη την εύθραυστη ομορφιά τους- τόσο ενοχλητικά.

Ο Γιότζι Γιαμαμότο εξέφρασε τη διάθεση των ημερών όταν είπε για την πνευματική του επίδειξη ότι ήθελε να μεταδώσει «μια αίσθηση σιωπής». Το χαρακτηριστικό που δείχνει τον μεγάλο σχεδιαστή είναι η διαίσθηση. Αυτή η αίσθηση του τέλειου τόνου στη μόδα ήταν διάχυτη με τους Βίκτορ και Ρολφ, καθώς από ασημένιους σωλήνες ανάβλυζε μουσική εκκλησιαστικού οργάνου. Βγήκαν τα μοντέλα, ευπρεπή και κόσμια, όλα ντυμένα στα λευκά, με τα απλά σπορ ρούχα τους που περιελάμβαναν πανωφόρια με μεγάλα κουμπιά, αεράτες μπλούζες, ξακρισμένα σακάκια και παντελόνια συνδυασμένα με καρδιές και σταυρούς σε βαριές ασημένιες αλυσίδες.

Παιχνίδι με το μαύρο

Η τελευταία κολεξιόν του ντουέτου ήταν ένα σκιώδες παιχνίδι με το μαύρο και την ιστορία της μόδας. Εδώ, υπήρχαν αμυδρές αναφορές σε έναν κόσμο μοναστηριών και καθεδρικών με μια φούστα κρινολίνο ή μια κοντή κάπα με κουκούλα. Αλλά τα ρούχα φαίνονταν εύκολα -ακόμα και ο μεγάλος φιόγκος που φούσκωνε στο στήθος σαν μια παλιότερη κολεξιόν με φουσκωτά ρούχα. Σε μερικές μόνο σεζόν, οι Βίκτορ και Ρολφ έχουν αναπτύξει ένα αυθεντικό αρσενικό/θηλυκό μίγμα: επιβλητικά παντελόνια και στιβαρές σιλουέτες. Αυτά απαλύνονταν με φιόγκους που περικύκλωναν τους γοφούς, έτρεχαν σαν μια λωρίδα από σμόκιν ή ιχνογραφούσαν το μανίκι με αστρίφωτες κορδέλες. Τα ρούχα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, ήταν όμως ιδιαίτερο το πνεύμα της επίδειξης.

Η πρώτη μέρα των επιδείξεων υποτίθεται ότι θα ανήκε σε δύο Βρετανούς σχεδιαστές: τον ΜακΚουίν, τώρα μέρος του Ομίλου Gucci και τον Σαλαγιάν. Ο ΜακΚουίν, που έκανε το ντεμπούτο της λονδρέζικης φίρμας του στο Παρίσι ήταν αληθινός -υπερβολικά αληθινός- απέναντι στον εαυτό του, με ένα ισπανικό θέμα. Ξεκίνησε με περήφανες Καρμενσίτες με απαλά φορέματα, που σέρνονταν πάνω σε γυμνά στήθη ή φορέματα με σειρές βολάν τα οποία κατέληγαν σε σούρες από κουρελάκια. Αργότερα η Σενιορίτα καρφώθηκε σαν ένας πληγωμένος ταύρος με έναν πάσαλο.

Ο ΜακΚουίν είναι ένας ταυρομάχος της μόδας, τολμηρός, γενναίος και έτοιμος να πολεμήσει τη συμβατικότητα. Το καλύτερο της επίδειξης ήταν στη χειροποίητη δουλειά επιπέδου haute couture, αν μη τι άλλο στο σακάκι σε σχήμα κορσέ με τη δερμάτινη φούστα, που ήταν σκληρή σαν τις πτυχώσεις μιας βεντάλιας και τα νέα απαλά φορέματα, έστω κι αν είχαν άκαμπτο κόψιμο και κορδόνια που έδεναν τον λαιμό.

«Είχε να κάνει με το πάθος και τη σεξουαλικότητα σε όλη τους τη δόξα -πιστεύω ότι είναι η πιο σέξι, θηλυκή και ρομαντική κολεξιόν που έκανα ποτέ», είπε ο ΜακΚουίν στα παρασκήνια.

Σκληρή οπτασία

Αλλά δεν φαινόταν τέτοιο πράγμα, κάτι με το γρύλισμα και το τρίξιμο στη μουσική υπόκρουση, κάτι με τα πορνό στιγμιότυπα που, διανθισμένα με μια ταυρομαχία, προβάλλονταν από πίσω. Το ρομάντζο προερχόταν από την αρένα με τη μορφή μπλουζών με βολάν, στιλπνών κοστουμιών ταυρομάχου και κεντητών τζιν. Και υπήρχε μια μεγαλόπρεπη ομορφιά όταν τα μοντέλα κρατούσαν γιγαντιαίες δερμάτινες τσάντες-σάκους. Αλλά αυτή η εικόνα από καρτ-ποστάλ της Ισπανίας με τις φούστες με βολάν και τα πουά κολάν παραήταν κυριολεκτική. Και ήταν μια σκληρή οπτασία των γυναικών όταν η ευγένεια είναι η επιταγή της ώρας αυτής.

Η αφετηρία του Γιαμαμότο ήταν η ηρεμία και η γαλήνη, το απροσδιόριστο γιαπωνέζικο «Σιζούκα» που μεταφράζεται σαν μια κατάσταση δεκτικής κενότητας στη βουδιστική διδασκαλία. Στην πραγματικότητα, τα βουδιστικά κείμενα εμφανίστηκαν στα απλά μαύρα και άσπρα ρούχα που ολοκλήρωσαν την ποιητική επίδειξη. Ο σχεδιαστής κράτησε την ισορροπία μεταξύ ρομαντικού και σπορ, με τα μακριά ρούχα του, τα μπλουζόν και τα παντελόνια, όλα συνδυασμένα με μιουλ παπούτσια Adidas σε εντυπωσιακά μπροκάρ. Η δύναμη της επίδειξης ήταν στις αναφορές της στη γιαπωνέζικη κουλτούρα: εκκεντρική όταν οι πλάτες των καλοραμμένων σακακιών είχαν τραβηγμένες από την ύφανση κλωστές πλεγμένες σε αλογοουρά, χαριτωμένη όταν ο Γιαμαμότο έβαζε παραδοσιακά μοτίβα κιμονό σε απαλά μεταξωτά παντελόνια. Οταν μια ομάδα από νεαρές Γιαπωνέζες φόρεσαν τα απλά ρούχα σαν να ήταν μαθήτριες παρθεναγωγείου, δημιούργησε ένα χαριτωμένο στιγμιότυπο.

Αρ νουβό

Ο Κριστιάν Λακρουά διάλεξε ένα οικείο θέμα Αρ Νουβό, αλλά για πρώτη φορά έπιασε τα ζωηρά πλουμίδια του σε μια ωραία επίδειξη πρετ-α-πορτέ. Ανοιξε με χλομά χρώματα, σάμπως να έβλεπε κανείς την παλέτα υπό το σεληνόφως και συνέχισε με αποχρώσεις από πράσινο του αψινθίου οι οποίες τελικά δουλεύτηκαν σε εντυπωσιακά μοτίβα από φτέρωμα παγωνιού.

Ο Λακρουά πολεμά να μετατρέψει τον βαρύ ιστορικισμό σε ανάλαφρο μοντερνισμό. Εδώ τα υφάσματα ήταν ανάρια και τσαλακωμένα, με αρμαθιές από διακόσμηση, έτσι που ένα γκλασάρισμα από σούρες ξεχυνόταν στον ώμο, στα μανίκια, ακόμα και σε ένα χαριτωμένο καπέλο. Τα υφάσματα πτυχώνονταν ασύμμετρα, χαϊδεύοντας το σώμα, κι ακόμα και τα πλεκτά που κάλυπταν τον ένα ώμο είχαν μια ανάλαφρη αμεριμνησία που αποτελούσε ένα χαρακτηριστικό της χαριτωμένης αυτής επίδειξης. Ο Μαρτέν Μαρζελά είναι ένας αυθεντικός της μόδας. Οπως παρουσιάστηκε στην καπνισμένη από τσιγάρα και καφέδες ατμόσφαιρα ενός γαλλικού καφέ, η πρόσφατη μανία του με την ανακύκλωση περιέλαβε γκαμπαρντίνες κομμένες σε ζακέτες που δεν έφταναν κάτω από τη μέση και μακριά μποά φουλάρια φτιαγμένα από γαρνιρίσματα υφασμάτων για επιπλώσεις, όπως φούντες και τρέσες. Μοιρασμένα κάτω από τις επικεφαλίδες «κύκλος», «τσάκισμα» και «κόψιμο», οι έξυπνες επανερμηνείες των παραδοσιακών κομματιών από τον Μαρζελά περιελάμβαναν βαμβακερά πουκάμισα δουλεμένα σε στρογγυλεμένα μπούστα με επιμηκυσμένα μανίκια και ντένιμ διαμορφωμένο με πτυχώσεις οριγκάμι που συγκρατούνταν από καρφιά. Το αποτέλεσμα είναι ένα στυλ κλασικό, ανατρεπτικό και μοναδικό.

Επειτα από μια δόση εγκεφαλικής μόδας, η επίδειξη της Cacharel φάνηκε δροσιστική, με την ιδιόρρυθμη ανάμιξη από στάμπες και φωτεινά χρώματα και με τις πινελιές Απω Ανατολής στις ζώνες, που είχαν μοτίβα από ζωστήρες για κιμονό, ή στις εκκεντρικές στάμπες με πουλιά σε κλουβιά. Και σε χαριτωμένη λευκή δαντέλα ερχόταν ένα παγκόσμιο μήνυμα: η λέξη «αγάπη».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή