Οι διεθνείς κρίσεις συχνά οδηγούν, αρχικά τουλάχιστον, στην ενίσχυση της δημοτικότητας της ηγεσίας μιας χώρας. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες ο ηγέτης της χώρας ήταν αντιμέτωπος με τη λαϊκή δυσαρέσκεια και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε φαινόταν επισφαλής η παραμονή του στην εξουσία. Τώρα η δολοφονία του Κασέμ Σουλεϊμανί άλλαξε την κατάσταση, δημιουργώντας ένα κύμα πατριωτισμού που ενισχύει τους επικεφαλής. Δυστυχώς, αυτή η συσπείρωση δεν συμβαίνει στις ΗΠΑ, όπου πολλοί (δικαίως) είναι βαθιά καχύποπτοι για τα κίνητρα του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά στο Ιράν. Με άλλα λόγια, η τελευταία προσπάθεια του Τραμπ να τρομοκρατήσει μια άλλη χώρα έχει αποβεί μπούμερανγκ, όπως και όλες οι προηγούμενες απόπειρες. Από την πρώτη του μέρα στην εξουσία ο Τραμπ δρούσε με την προφανή πεποίθηση ότι μπορεί εύκολα να ταπεινώνει τις ξένες κυβερνήσεις, ότι θα υπέκυπταν εύκολα και θα επέτρεπαν στους εαυτούς τους να ταπεινωθούν. Φανταζόταν ότι ζει σε έναν κόσμο γεμάτο από Ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές σαν τον Λίντσεϊ Γκρέιχαμ, πρόθυμους να εγκαταλείψουν κάθε αξιοπρέπεια στην πρώτη υπόνοια αμφισβήτησης.
Αυτή η στρατηγική όμως εξακολουθεί να αποτυγχάνει. Τα καθεστώτα που απειλεί ενισχύονται αντί να αποδυναμώνονται και ο Τραμπ είναι εκείνος που καταλήγει να προβαίνει σε ταπεινωτικές υποχωρήσεις. Θυμόσαστε για παράδειγμα όταν ο Τραμπ είχε υποσχεθεί «πυρά και οργή» αν η Βόρειος Κορέα δεν σταματήσει το πρόγραμμα πυρηνικών της όπλων. Ισχυρίστηκε ότι θριάμβευσε μετά τη σύνοδο κορυφής του 2018, όταν συναντήθηκε με τον Βορειοκορεάτη ηγέτη, Κιμ Γιονγκ Ουν. Ο Κιμ όμως δεν προχώρησε σε αληθινές υποχωρήσεις και η χώρα του ανακοίνωσε πρόσφατα ότι μπορεί να επαναλάβει τις δοκιμές πυρηνικών όπλων και πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Αναλογιστείτε εξάλλου τον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα, που υποτίθεται ότι θα λύγιζε τους Κινέζους. Η συμφωνία υποτίθεται ότι έχει συναφθεί, αν και οι λεπτομέρειες είναι ελάχιστες. Αυτό που καθίσταται σαφές είναι πως είναι υποδεέστερη των φιλοδοξιών των ΗΠΑ και πως οι Κινέζοι αξιωματούχοι πανηγυρίζουν για το κατόρθωμά τους να επικρατήσουν του Τραμπ.
Γιατί εξακολουθεί να αποτυγχάνει η διεθνής στρατηγική του Τραμπ, που θα μπορούσε να περιγραφεί ως νίκη μέσω της ταπείνωσης; Και γιατί συνεχίζει να την ακολουθεί; Μία απάντηση, υποθέτω, είναι πως όπως και πολλοί Αμερικανοί ο Τραμπ δυσκολεύεται να αποδεχθεί το γεγονός ότι οι άλλες χώρες είναι αληθινές. Φανταστείτε πώς θα αντιδρούσαν οι Αμερικανοί αν μία ξένη δύναμη εκτελούσε τον Ντικ Τσένι, ισχυριζόμενη ότι είχε τα χέρια του βαμμένα με το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών. Μην απαντήσετε ότι ο Σουλεϊμανί είναι χειρότερος. Αυτό δεν έχει σημασία. Το βασικό είναι ότι δεν αποδεχόμαστε το δικαίωμα ξένων κυβερνήσεων να εκτελούν αξιωματούχους μας. Γιατί φανταζόμαστε ότι άλλες χώρες είναι διαφορετικές;
Είναι αλήθεια πως για πολλά χρόνια οι ΗΠΑ είχαν μια ειδική ηγετική θέση, που ενίοτε περιελάμβανε τον ρόλο της αναδιαμόρφωσης των πολιτικών συστημάτων άλλων χωρών. Εδώ όμως βρίσκεται το δεύτερο λάθος του Τραμπ. Δεν δείχνει να έχει κατανοήσει γιατί η Αμερική ήταν κάποτε ιδιαίτερη περίπτωση. Ενας από τους λόγους ήταν η οικονομική και στρατιωτική ισχύς. Η Αμερική ήταν τόσο μεγάλη εν συγκρίσει με όλες τις άλλες χώρες. Αυτό όμως δεν ισχύει πια.