Ζευγάρια που μένουν σε ξεχωριστά σπίτια από επιλογή αποτελούν μια νέα τάση που ενδεχομένως να προσφέρει ορισμένες λύσεις σε προβλήματα που προκύπτουν από τη συμβίωση δύο ανθρώπων, εκτιμούν ορισμένοι κοινωνιολόγοι και ψυχοθεραπευτές. H επιλογή αυτή προσφέρει σε πολλές σχέσεις περιθώριο να αναπτυχθούν πιο ελεύθερα και να διαρκέσουν περισσότερο, ωστόσο κρύβει και κινδύνους όπως το ζευγάρι να αποφεύγει να αντιμετωπίσει σοβαρά ζητήματα.
Σύμφωνα με δημοσίευμα στη βρετανική εφημερίδα «Guardian», ζευγάρια που συζούν ίσως να μπορούν να πάρουν μερικά χρήσιμα μαθήματα. Η ψυχοθεραπεύτρια κ. Λούσι Μπέρεσφορντ, συγγραφέας του βιβλίου «Happy Relationships», θεωρεί ότι επιτυχημένες σχέσεις ανθρώπων που είναι μαζί αλλά δεν ζουν στο ίδιο σπίτι μπορεί να οδηγήσουν σε ισορροπία μεταξύ ανεξαρτησίας και συναισθηματικής δέσμευσης. Αυτός ο τύπος σχέσης «επιτρέπει την εξατομίκευση», δηλαδή τη δημιουργία ξεχωριστής ταυτότητας. Κάποιοι άνθρωποι θέλουν έναν ήρεμο χώρο στον οποίον να μπορούν να καταφύγουν και σε κάθε περίπτωση το να ζει ξεχωριστά το ζευγάρι «δίνει περιθώριο κινήσεων», λέει η κ. Μπέρεσφορντ. Ωστόσο, το ίδιο αποτέλεσμα στη σχέση τους μπορεί να πετύχουν και ζευγάρια που ζουν στο ίδιο σπίτι αν ακολουθεί ο καθένας τα δικά του ενδιαφέροντα και αν δημιουργήσουν ένα δίκτυο υποστήριξης.
Η κ. Μπέρεσφορντ θεωρεί επίσης ότι η τάση να ζει το ζευγάρι σε διαφορετικά σπίτια αποτελεί ένδειξη υγιούς ρεαλισμού έναντι του παραδοσιακού μοντέλου σύμφωνα με το οποίο το ζευγάρι ζει ευτυχισμένα υπό την ίδια στέγη. «Αν πρόκειται να ζούμε μέχρι τα 110, ορισμένες από τις σχέσεις μας ενδέχεται να διαρκέσουν περισσότερο από 80 χρόνια», οπότε ίσως να πρέπει να γίνουν ορισμένες πρακτικές αλλαγές ώστε να διαρκέσει η σχέση. Επίσης, τα ζευγάρια που ζουν σε ξεχωριστά σπίτια καλλιεργούν περισσότερο την αυτάρκεια, ικανότητα που θα μπορούσε να αποδειχτεί χρήσιμη σε ζευγάρια που συζούν. «Οταν παραπονιούνται οι άνθρωποι ότι “δεν με υποστηρίζει ο σύζυγός μου” ή ότι “η σύζυγός μου δεν με υποστηρίζει συναισθηματικά”, αυτές είναι πολύ σημαντικές παρατηρήσεις για μια σχέση», λέει η κ. Μπέρεσφορντ στον «Guardian». «Ομως, δεν πρέπει ποτέ να περιμένουμε να μας σώσει κάποιος άλλος. Πρέπει να είμαστε δυνατοί συναισθηματικά. Είναι το αντίθετο της αλληλεξάρτησης και του να καταρρέεις και να περιμένεις να σε σώσει ο σύντροφός σου», προσθέτει.
Ομως, ο κ. Σάιμον Ντάνκαν, καθηγητής κοινωνικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Μπράντφορντ και συγγραφέας του βιβλίου «Reinventing Couples» προειδοποιεί ότι συχνά η επιλογή ενός ζευγαριού να ζει ξεχωριστά αποτελεί «αρνητική προτίμηση», δηλαδή μια επιλογή που γίνεται για να διατηρηθεί η σχέση όταν είναι αβάσταχτη η συμβίωση. Και η κ. Μπέρεσφορντ λέει ότι η μη συμβίωση του ζευγαριού ενδέχεται να σημαίνει πως «τίποτε δεν επιλύεται, δεν γίνεται καμία επεξεργασία». Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν πρέπει να αποφεύγει τον συμβιβασμό, τον σεβασμό, την προσαρμογή.