Τα τελευταία χρόνια, οι συσκευές που συνδέονται με το Ιντερνετ έχουν κατακλύσει πολλούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Διαθέτουμε έξυπνα ρολόγια, ψυγεία, κουδούνια για την εξώθυρα, αυτοκίνητα και πολλά άλλα. Παρ’ όλα αυτά πολλοί ειδικοί δεν είναι ακόμα ικανοποιημένοι και εκτιμούν ότι «το Διαδίκτυο των Πραγμάτων» δεν έχει επεκταθεί αρκετά. «Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να ενσωματώναμε ηλεκτρονικά παντού» διερωτήθηκε πρόσφατα ο Τόμας Παλάσιο, ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ). «Τι θα συνέβαινε π.χ., αν μπορούσαμε να μάθουμε το μετεωρολογικό δελτίο της ημέρας κοιτάζοντας απλώς έξω από ένα παράθυρο, αν τα ηλεκτρονικά στο παλτό μου μπορούσαν να κάνουν μετρήσεις για την υγεία μου;».
Το 2019, ο δρ Παλάσιο και οι συνεργάτες του δημοσίευσαν μελέτη στο περιοδικό Nature περιγράφοντας μία ανακάλυψη που θα έφερνε αυτό το θαυμαστό μέλλον πιο κοντά: μία κεραία που μπορούσε να αιχμαλωτίζει σήματα Wi-Fi, Bluetooth και σήματα κινητής τηλεφωνίας και να τα μετατρέπει αποτελεσματικά σε ηλεκτρική ενέργεια.
Κλειδί στην πρωτοποριακή τεχνολογία είναι ένα πολλά υποσχόμενο νέο υλικό: το δισουλφίδιο του μολυβδαίνιου, το οποίο μπορεί να εναποτεθεί σε ένα στρώμα με ελάχιστο πάχος. Από την άποψη της μηχανικής, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι λεπτότερο. Φυσικά το «λεπτό» είναι εξαιρετικά χρήσιμο, καθώς ένα στρώμα δισουλφιδίου του μολυβδαίνιου θα μπορούσε να «τυλίξει» ένα γραφείο μετατρέποντάς το σε φορτιστή λάπτοπ, χωρίς την ανάγκη κανενός καλωδίου.
Σύμφωνα με τον δρα Παλάσιο και άλλους ερευνητές τα δισδιάστατα υλικά θα αποτελέσουν τον κεντρικό άξονα του «Διαδικτύου των Πάντων». Με αυτά θα μπορούν να «βαφτούν» γέφυρες δημιουργώντας αισθητήρες που θα ανιχνεύουν σπασίματα και ρωγμές. Θα καλύπτουν παράθυρα, με διαφανή στρώματα, τα οποία θα γίνονται ορατά μόνο όταν προβάλλονται πάνω τους πληροφορίες. Αν μάλιστα ο απορροφητής ραδιοκυμάτων της ομάδας του Παλάσιο επιτύχει, θα παρέχει ενέργεια στα πανταχού παρόντα ηλεκτρονικά.
Το ενδιαφέρον για τέτοια δισδιάστατα υλικά είναι παγκόσμιο. Η Σιγκαπούρη π.χ., είναι μία πόλη φημισμένη για τη λατρεία της στο πράσινο. Ο δρ Λιου Ζενγκ, του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Νανιάγκ της πόλης-κράτους, θεωρεί ότι και στο εργαστήριο του γίνεται μία μορφής καλλιέργεια. «Είμαι κηπουρός» λέει «και ο δισδιάστατος κήπος μου είναι υπέροχος, με όλα τα είδη των λουλουδιών. Είναι όλα πανέμορφα». Τη χρονιά που πέρασε, ο δρ Ζενγκ και οι συνεργάτες του επέκτειναν αυτόν τον κήπο δημιουργώντας δεκάδες νέα δισδιάστατα υλικά (χαλκογενίδια μεταβατικών μετάλλων) γνωστά και ως ΤΜC. Η βασική τους ανακάλυψη ήταν ότι με τη χρήση επιτραπέζιου αλατιού κατάφεραν να μειώσουν το σημείο τήξης των μετάλλων, επιτρέποντάς τους να εξατμιστούν και να επικαθίσουν σε εξαιρετικά λεπτά στρώματα. Ηδη, το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Νανιάγκ συζητεί με κατασκευαστές για την εμπορική χρήση της πρωτοποριακής τεχνολογίας. Βέβαια, το μέλλον ακόμα δεν είναι δισδιάστατο, αλλά σίγουρα εκείνος ο καιρός έρχεται όλο και πιο κοντά με γρήγορα βήματα.