Όταν οι άνθρωποι αναφέρονται σε σύγκρουση πολιτισμών, αγνοούν ότι η θεωρία σφάλλει όταν προσπαθεί να κατηγοριοποιήσει τους κατοίκους του πλανήτη, σύμφωνα με ενιαίο σύστημα. Κάτι τέτοιο είναι προβληματικό, καθώς οι πολιτισμικοί διαχωρισμοί είναι αδροί και προσωρινοί, ενώ πιο εύστοχη είναι η διάκριση των ανθρώπων σε πολιτικές, γλωσσικές, ταξικές, επαγγελματικές ή άλλες κατηγορίες.
Η υιοθέτηση των όρων «δυτικός» και «ισλαμικός» κόσμος αποκαλύπτει κοσμοθεωρία, που βασίζεται στην αρχή της διασπασμένης ανθρωπότητας. Οι πολιτισμοί, όμως, δεν χαρακτηρίζονται τόσο εύκολα, εξαιτίας της πολυμορφίας τους και των διαφορετικών δεσμών, που υπάρχουν μεταξύ τους. H περιγραφή, για παράδειγμα, της Ινδίας ως ινδουιστικής χώρας αγνοεί το γεγονός ότι η Ινδία έχει τον τρίτο μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό του πλανήτη. Είναι επίσης αδύνατο να κατανοήσουμε την ινδική τέχνη, λογοτεχνία, μουσική, μαγειρική ή πολιτική, χωρίς να έχουμε αντιληφθεί τις εκτενείς επιρροές που διαπερνούν τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Αυτές συμπεριλαμβάνουν Ινδουιστές, Μουσουλμάνους, Βουδιστές, Ζαΐν, Σιχ, Παρσί, Χριστιανούς (οι οποίοι βρίσκονται στην Ινδία από τον τέταρτο αιώνα), Εβραίους (που έφθασαν στην Ινδία μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ), ακόμη και αγνωστικιστές και άθεους. H αντιμετώπιση της Ινδίας ως ινδουιστικής χώρας, αν και ανακουφίζει τους φανατικούς ινδουιστές, αποτελεί εσφαλμένη θεώρηση της ινδικής κοινωνίας.
Αντίστοιχες παρανοήσεις συμβαίνουν και στην περίπτωση του «ισλαμικού κόσμου». O Ακμπάρ, μουσουλμάνος αυτοκράτορας της Ινδίας τον 15ο αιώνα, είχε εκδώσει διατάγματα που διασφάλιζαν την ανεξιθρησκεία και τον σεβασμό των κοινοτήτων, την εποχή που στην Ευρώπη δραστηριοποιείτο η Ιερά Εξέταση.
Ο διαχωρισμός του κόσμου μας σε διακριτές πολιτισμικές ενότητες δεν είναι μόνο εσφαλμένος, αλλά προωθεί την παράλογη άποψη ότι οι διαχωρισμοί αυτοί είναι φυσικοί και απαραίτητοι. H άποψη αυτή δεν αντιβαίνει μόνο στο αξίωμα «όλοι οι άνθρωποι είμαστε κατά βάση όμοιοι», αλλά και στην εξίσου αυταπόδεικτη άποψη ότι είμαστε όλοι βαθύτατα διαφορετικοί. Για παράδειγμα, η απόσχιση του Μπαγκλαντές από το Πακιστάν δεν είχε σχέση με τη θρησκεία, αλλά με τη γλώσσα και την πολιτική.
* Στον αρθρογράφο απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ Οικονομικών 1998.
H Βόρεια Συμμαχία έχει εκδιώξει την πλειοψηφία των Ταλιμπάν από τον μη παστουνικό Βορρά της χώρας, ενώ οι μάχες έχουν περιορισθεί στην περιοχή γύρω από το Κουντούζ και το Κανταχάρ. Στο Κουντούζ, στα βορειοδυτικά της χώρας, οι Ταλιμπάν και οι ξένοι εθελοντές συνέχιζαν μέχρι προχθές να αντιστέκονται, ενώ οι συνομιλίες έμοιαζαν να έχουν φθάσει σε αδιέξοδο. Οι εθελοντές, που κατάγονται από το Πακιστάν και πολλές αραβικές χώρες, φοβούνται ότι θα σφαγούν από τις δυνάμεις της Βόρειας Συμμαχίας ή από τις αρχές των χωρών τους, εάν απελαθούν προς αυτές. Μην έχοντας καμία διέξοδο, είναι ταγμένοι να πολεμήσουν μέχρι θανάτου και εκτελούν συχνά λιποτάκτες Αφγανούς μαχητές των Ταλιμπάν. Στον Νότο της χώρας, όπου κυρίαρχη εθνική ομάδα είναι οι Παστούνοι, η κυριαρχία των Ταλιμπάν έχει περιορισθεί στο προπύργιό τους το Κανταχάρ.