Την Τρίτη το βράδυ, ο πρόεδρος Τραμπ εκφώνησε την πιο κακή και μεροληπτική ομιλία για την Κατάσταση του Εθνους που θυμάται κανείς. Δεν έκανε λάθος σε όλα, όπως όταν καυχήθηκε για τη συνολική ευρωστία της οικονομίας ή για την ανιδιοτέλεια των αμερικανικών στρατευμάτων. Οταν όμως έκανε λάθος –όπως το κάνει συχνά– αυτό ήταν δηλητηριώδες. Σκιαγράφησε με αποκρουστικό τρόπο την εγκληματικότητα των μεταναστών, ξαναέγραψε το ιστορικό των επιθέσεων που έχει κάνει κατά του αμερικανικού συστήματος υγείας και πρόνοιας, και «φούσκωσε» κατά πολύ τον αριθμό των θέσεων εργασίας που αναμένεται να δημιουργηθούν χάρη στη νέα εμπορική συμφωνία.
Ακόμη χειρότερο από τη διαστρέβλωση και την εξαπάτηση, κάτι που οι Αμερικανοί έχουν μάθει να περιμένουν από αυτόν τον πρόεδρο, ο κ. Τραμπ οικειοποιήθηκε την περίσταση, μετατρέποντας αυτό που θα έπρεπε να είναι μια στιγμή ενότητας ή, τουλάχιστον, να προσπαθήσει να την κάνει κάτι τέτοιο, σε προεκλογική εκστρατεία, διαφθείροντας τον ρόλο που έχουν διαδραματίσει οι πρόεδροι σε ανάλογες ομιλίες εκπροσωπώντας ολόκληρο το έθνος.
Οι Ρεπουμπλικανοί εκμεταλλεύθηκαν την Τετάρτη με τον ίδιο τρόπο τη Γερουσία. Με μοναδική εξαίρεση τον Μιτ Ρόμνεϊ, ο οποίος ψήφισε υπέρ της καταδίκης του προέδρου Τραμπ για κατάχρηση εξουσίας, όλοι οι γερουσιαστές των Ρεπουμπλικανών ψήφισαν υπέρ της απαλλαγής του από τις κατηγορίες της εκβίασης ξένης κυβέρνησης στην προσπάθεια να νοθεύσει τις εκλογές του 2020 και στη συνέχεια να παρεμποδίσει την προσπάθεια του Κογκρέσου να διερευνήσει την υπόθεση. Στο τέλος, πολλοί Ρεπουμπλικανοί είχαν παραδεχθεί πως ο κ. Τραμπ είχε κάνει αυτά για τα οποία κατηγορήθηκε. Ωστόσο, αντί να προσπαθήσουν να διαλευκάνουν τις πράξεις του, συνέπραξαν με τον Λευκό Οίκο στη συγκάλυψη όσο το δυνατόν περισσότερων μπορούσαν.
Υπό την καθοδήγηση του ηγέτη της πλειοψηφίας, Μιτς Μακόνελ, η δίκη για την καθαίρεση που διεξήχθη στη Γερουσία αποδείχτηκε φάρσα εις βάρος του συντάγματος. Ανέδειξε, όμως, τον έλεγχο που ασκεί ο κ. Τραμπ στους Ρεπουμπλικανούς και την καταστροφική προσέγγιση που έχει ως ηγέτης. Υπό αυτή την έννοια, η δίκη πρόσφερε σημαντική υπηρεσία στους Αμερικανούς, αποσαφηνίζοντας τι διακυβεύεται στις ερχόμενες εκλογές.
Παρ’ όλα τα περί του αντιθέτου υπάρχοντα στοιχεία, ορισμένοι Ρεπουμπλικανοί υποστηρίζουν πως ο κ. Τραμπ θα πορευθεί στον ίσιο δρόμο μετά τη δίκη. Ωστόσο, ακόμη και πριν από την απαλλαγή του από τις κατηγορίες, με την ομιλία για την Κατάσταση του Εθνους κατέστη σαφές πως ο κ. Τραμπ, χάρη στην ασυνήθιστη ξεδιαντροπιά του, σκοπεύει να χρησιμοποιήσει –όπως έχει κάνει και στην επαγγελματική ζωή του– κάθε διαθέσιμο μέσο προκειμένου να επανεκλεγεί.
Πώς θα ηττηθεί
Οπότε τι είναι αυτό που θα οδηγήσει στην επικράτηση επί του κ. Τραμπ; Οχι η ασυνάρτητη, αν όχι χαοτική εικόνα που παρουσιάζει μέχρι σήμερα το Δημοκρατικό Κόμμα. Μετά μια σειρά δημόσιων αντιπαραθέσεων μεταξύ υπερβολικά πολλών υποψηφίων, το κόμμα εξακολουθεί να μην προσφέρει σαφείς επιλογές στους ψηφοφόρους.
Δεδομένου του διακυβεύματος, ορθώς υπάρχει έντονη ανησυχία. Πράγματι, οι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών μπορούν και πρέπει να περιορίσουν τις επόμενες εβδομάδες τον αριθμό των υποψηφίων. Ομως, το γεγονός ότι τελικά θα επιλέξουν κάποιον δεν αρκεί. Εχει σημασία με ποιον τρόπο θα καταλήξουν στον υποψήφιο.
Η εκλογική αναμέτρηση του 2016 προσφέρει ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Υπερβολικά μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων των Δημοκρατικών αισθάνθηκε τόσο λίγη πολιτική αφοσίωση προς την υποψήφια, ώστε επέλεξε να ψηφίσει την υποψήφια ενός τρίτου κόμματος, ή να μην ψηφίσει καθόλου. Οι ηγέτες των Δημοκρατικών έχουν καθήκον να διασφαλίσουν πως οι ψηφοφόροι θα κατανοήσουν ότι η καλύτερη ευκαιρία για να κερδίσουν τον κ. Τραμπ είναι μια ενωτική προσπάθεια από πολιτικές πτέρυγες που έχουν πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία απ’ όσα διαφορετικά. Αυτό είναι σημαντικό, διότι η εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου είναι κρίσιμη ευκαιρία να ηττηθούν οι Ρεπουμπλικανοί μέσω της ήττας του κ. Τραμπ στις εκλογές. Φυσικά, διακυβεύονται πολύ περισσότερα από την αποκατάσταση της εχεφροσύνης στο κόμμα των Ρεπουμπλικανών, όσο σημαντικό και αν είναι αυτό. Οι ιαχές «τέσσερα ακόμη χρόνια», που προέρχονταν μόνο από μία πλευρά του Κογκρέσου το βράδυ της Τρίτης, θα έπρεπε να σημάνουν συναγερμό σε όλους τους Αμερικανούς που θέλουν τα παιδιά τους να ζήσουν σε ένα έθνος ακόμη μεγαλύτερο.