Αριστοι μηχανικοί είχαν ανακαλύψει την υπεδάφια θέρμανση, τα υδραγωγεία και το τσιμέντο στις κατασκευές τους. Οι Ρωμαίοι, αποδεικνύεται τώρα, ήταν πρωτοπόροι και στην ανακύκλωση. Αρχαιολόγοι στην Πομπηία, που θάφτηκε κάτω από την ηφαιστειακή τέφρα μετά την έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ., διαπίστωσαν ότι οι σωροί απορριμμάτων έξω από τα τείχη της πόλης είχαν τοποθετηθεί εκεί προκειμένου τα υλικά που είχαν απορριφθεί να χρησιμοποιηθούν ξανά και ξανά. Η Αμερικανίδα καθηγήτρια αρχαιολογίας Αλισον Εμερσον, που εποπτεύει τις ανασκαφές στην Πομπηία, επισημαίνει ότι απορρίμματα είχαν σωρευθεί κατά μήκος των εξωτερικών τειχών του βόρειου τμήματος της πόλης και αλλού, φτάνοντας ύψος αρκετών μέτρων. Εκεί είχαν αποτεθεί κομμάτια κεραμικών και σοβάδων προκειμένου να επαναχρησιμοποιηθούν ως οικοδομικά υλικά. Αρχικά, οι αρχαιολόγοι πίστευαν ότι οι σωροί είχαν δημιουργηθεί από σεισμό που έπληξε την πόλη, 17 χρόνια πριν από την έκρηξη του ηφαιστείου.
Η δρ Εμερσον, όμως, μαζί με συναδέλφους της από το πανεπιστήμιο του Σινσινάτι, διαπίστωσε ότι τμήμα της πόλης είχε ανοικοδομηθεί ακριβώς από αυτά τα σκουπίδια. Οι σωροί έξω από την πόλη δεν ήταν για πέταγμα. Εκεί γινόταν η διαλογή των υλικών, τα οποία πωλούνταν ξανά στο εσωτερικό της πόλης. Προκειμένου να ανιχνεύσουν τη μετακίνηση των υποτιθέμενων «σκουπιδιών» στην πόλη, η δρ Εμερσον και οι συνεργάτες της ανέλυσαν δείγματα εδάφους. «Το χώμα διαφέρει αναλόγως του σημείου όπου είχαν αποθέσει αρχικά τα σκουπίδια. Αυτά που είχαν εγκαταλειφθεί σε τουαλέτες ή υπονόμους είχαν αφήσει πίσω τους έδαφος πλούσιο σε οργανικές ενώσεις. Αντιθέτως, οι σωροί σκουπιδιών στους δρόμους της πόλης ή έξω από τα τείχη, είχαν αφήσει αμμώδες έδαφος. Ετσι μπορούμε να διαπιστώσουμε αν τα απορρίμματα παρήχθησαν στο σημείο που βρέθηκαν ή αν μεταφέρθηκαν από αλλού προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ξανά».
Ανακυκλωμένα υλικά, πλακίδια, σπασμένα αγγεία και κομμάτια κονιάματος και γύψου, εντοπίστηκαν σε κάποιους τοίχους. Πάντα οι τοίχοι αυτοί σοβατίζονταν προκειμένου να κρυφτεί η πληθώρα διαφορετικών υλικών που τους αποτελούσαν. «Οι κάτοικοι της Πομπηίας, παρατηρεί η δρ Εμερσον, ζούσαν πολύ πλησιέστερα στα σκουπίδια τους, από ό,τι θα ήταν σήμερα παραδεκτό, όχι επειδή η πόλη δεν διέθετε την απαραίτητη υποδομή ή αδιαφορούσαν για τη διαχείρισή τους, αλλά επειδή το σύστημα αστικής διαχείρισης που διέθεταν, ήταν βασισμένο σε διαφορετικές αρχές».