Και όμως υπάρχουν ιπτάμενα, ζωντανά ουράνια τόξα. Αυτό απέδειξε ο Κρίστιαν Σπένσερ, Αυστραλός φυσιοδίφης, φωτογράφος και κινηματογραφιστής, που τα τελευταία χρόνια, ζει στα περίχωρα του Ρίο ντε Τζανέιρο κοντά στο εθνικό πάρκο Ιτατιαία της Βραζιλίας. Εκεί, μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον, περνάει τις ημέρες του φωτογραφίζοντας και βιντεοσκοπώντας την εγχώρια πανίδα.
Τα αποτελέσματα των προσπαθειών του είναι ομολογουμένως μαγευτικά. Μία ημέρα, όμως, που απολάμβανε τον καφέ του στη βεράντα, ανακάλυψε κάτι εξαιρετικό: όταν το ηλιακό φως περνά μέσα από τα φτερά του μικρού πτηνού κολιμπρί, ενός μαύρου Ιακωβίνου, δημιουργείται ένα χρωματικό πρίσμα που μεταβάλλει τις φτερούγες του σε μικρά ιπτάμενα ουράνια τόξα.
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που τα κολιμπρί γίνονται φωτογραφικά μοντέλα. Τα μικρά πουλιά είναι, μεταξύ άλλων, διάσημα για τη μεγάλη ταχύτητα με την οποία κινούν τα φτερά τους.
Επιπλέον, η ταχύτητα με την οποία μετακινούνται από ένα σημείο σε ένα άλλο είναι εντυπωσιακή: πάνω από 54,72 χιλιόμετρα την ώρα, ενώ το όμορφο, πολύχρωμο φτέρωμά τους, τα έχει καταστήσει αγαπημένο θέμα των φωτογράφων που ασχολούνται με τη φύση.
Μετά τις πολυάριθμες φωτογραφίσεις των κολιμπρί ο Σπένσερ παρατήρησε ότι όταν τα φωτογράφιζε, με τον ήλιο να βρίσκεται πίσω του, τα φτερά τους μεταβάλλονταν σε ένα πραγματικό ουράνιο τόξο.
Οι εντυπωσιακές φωτογραφίες, που σήμερα αποτελούν την εξαίσια φωτογραφική συλλογή «Winged Prisms» (Φτερωτά Πρίσματα) όπως εξηγεί ο καλλιτέχνης, δεν υπέστησαν καμία ψηφιακή επεξεργασία και αλλοίωση, και το αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα οφείλεται απλά στη διάθλαση του φωτός μέσα από τις φτερούγες του πτηνού.
Πέρα από την ουρά του πουλιού και τα φτερά μπορεί κανείς να διακρίνει και το σχήμα του ζώου, όπως και κάποια στοιχεία από τον περιβάλλοντα χώρο.
Ο φωτογράφος επισημαίνει ότι οι φωτογραφίες της συλλογής αποτελούν την καταγραφή ενός απολύτως συντονισμένου Κόσμου, και μας παρέχουν την ευκαιρία να δούμε ό,τι συχνά είναι αόρατο στον γυμνό οφθαλμό.
Δεν είναι, ωστόσο, η πρώτη φορά που ο πολυβραβευμένος φωτογράφος ασχολείται με αυτά τα απειροελάχιστων διαστάσεων πτηνά. Το 2011 βιντεοσκόπησε τις κινήσεις τους δημιουργώντας την ταινία «Ο χορός του χρόνου», η οποία απέσπασε δέκα τουλάχιστον διεθνή βραβεία.
Η ταινία, άλλωστε, υπήρξε και αφορμή για να προσπαθήσει να απαθανατίσει το ίδιο φυσικό θαύμα, αλλά αυτή τη φορά με μόνο όπλο του τη φωτογραφική του μηχανή. Σήμερα τονίζει ότι κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό το φαινόμενο δεν αποτελούσε όνειρο, αλλά μία πραγματικότητα. Ο ίδιος ομολογεί ότι έχει αντιληφθεί πόσο πολύ άγγιξαν οι φωτογραφίες του τον κόσμο, καθώς καθημερινά γίνεται αποδέκτης ηλεκτρονικών επιστολών που του το επιβεβαιώνουν.