H στάση, την οποία ο πρόεδρος Μπους κράτησε μετά την 11η Σεπτεμβρίου του διασφάλισε και προφανώς εξακολουθεί να του διασφαλίζει υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, τουλάχιστον τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά μια περίεργη, ωστόσο, συγκυρία, το παγκόσμιο κύρος των ΗΠΑ δεν ακολουθεί ανάλογη πορεία.
Καθώς η παγκόσμια συμπάθεια για την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων αρχίζει να σβήνει, η επιτυχία του Μπους στον πόλεμο στο Αφγανιστάν δεν προκαλεί πια τον ίδιο θαυμασμό που προκαλούσε αρχικά, αλλά παρέχεται ως πρόσφορον έδαφος για την άσκηση κριτικής. Στο μουσουλμανικό κόσμο, αλλά και σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, η άνιση αντιπαράθεση στη Δυτική Οχθη ώθησε διαδηλωτές να κάψουν την αμερικανική σημαία, μαζί με εκείνη του Ισραήλ. Ακόμη και πριν από την ένταση της αντιπαράθεσης, Ευρωπαίοι πολιτικοί συνωστίζονταν για να καταδικάσουν την «υπεραπλουστευτική» εξωτερική πολιτική Μπους και την αμερικανική κυριαρχία στον πλανήτη.
Συνενοχή
Το χάσμα ήταν ορατό ακόμη και πριν από την εισβολή των στρατιωτικών δυνάμεων του Αριέλ Σαρόν στη Δυτική Οχθη. O Ισραηλινός πρωθυπουργός, όμως, διεύρυνε ξαφνικά το χάσμα αυτό. Οι ΗΠΑ δεν ευθύνονται για την ένοπλη αντιπαράθεση, ούτε και για το έγκλημα πολέμου που πιθανότατα συντελέσθηκε στην Τζενίν. Ενεργώντας, όμως, ως ουσιαστική στρατιωτική και διπλωματική ασπίδα του Ισραήλ, οι ΗΠΑ θεωρούνται υπεύθυνες για τις πράξεις του Τελ Αβίβ. Στον Τύπο ολόκληρου του πλανήτη, εκτός των ΗΠΑ, τα πρωτοσέλιδα καταλαμβάνονται από τις εικόνες καταστροφής στην Τζενίν. Οι κατηγορίες που απευθύνονται κατά των ΗΠΑ σε αυτή τη φάση κινδυνεύουν να διαλύσουν την παγκόσμια συμμαχία που με τόσο κόπο δημιούργησε ο Τζορτζ Μπους.
Πιέσεις σε Σαρόν
Οι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι για να περισώσει την αντιτρομοκρατική συμμαχία, ο πρόεδρος Μπους πρέπει να ασκήσει πιέσεις πάνω στον Σαρόν. Μόνον έτσι, υποστηρίζουν πολλοί Ευρωπαίοι, θα υποχρεωθεί το Ισραήλ στις αναγκαίες υποχωρήσεις για την επικράτηση της ειρήνης. Ακόμη και αν οι πιέσεις πάνω στο Σαρόν δεν αποδώσουν ειρήνη, θα βοηθήσουν στο να πεισθούν τα εύθραυστα αραβικά καθεστώτα να συνεχίσουν να τάσσονται υπέρ των αντιτρομοκρατικών προσπαθειών. Αντίθετα, ο πρόεδρος Μπους έμοιαζε αρχικά να επιτρέπει την ισραηλινή εισβολή στη Δυτική Οχθη και να μην εννοεί τις εκκλήσεις του για αποχώρηση των στρατευμάτων του Ισραήλ από την περιοχή πριν από δύο εβδομάδες.
Στην καλύτερη περίπτωση, η στάση αυτή κάνει τις ΗΠΑ να μοιάζουν αναποτελεσματικές. Στη χειρότερη, ωφελεί τον Οσάμα μπιν Λάντεν και τους συνεργάτες του, οι οποίοι κατηγορούν «τους Εβραίους και τους Αμερικανούς» για κήρυξη πολέμου εναντίον του Ισλάμ. H Ευρώπη δεν μπορεί να καταλάβει πώς οι ΗΠΑ δεν αντιλαμβάνονται αυτό το πρόβλημα.
Αντιτρομοκρατική
συμμαχία
Οι Ευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν, όμως, ότι αυτή η εμμονή στους αντιτρομοκρατικούς του στόχους, είναι εκείνη που συντηρεί σε υψηλά επίπεδα τη δημοτικότητα Μπους στις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί τον κατηγορούν μόνο για την απόφασή του να στείλει τον Κόλιν Πάουελ για να έχει συνομιλίες με τον καθ’έξιν τρομοκράτη Αραφάτ και για την πρότασή του για περιορισμό της έντασης τού αντιτρομοκρατικού πολέμου του Ισραήλ. Αυτό, παραπονούνται πολλοί στις ΗΠΑ, «θολώνει την ηθικά ξεκάθαρη στάση του προέδρου». H 11η Σεπτεμβρίου έδωσε στους Αμερικανούς και όχι μόνο στους Εβραίους ή στους πολιτικούς που επηρεάζονται από το εβραϊκό λόμπι, το δικαίωμα να ριγούν κάθε φορά που ακούνε για τρομοκρατικές επιθέσεις καμικάζι, με στόχο την πρόκληση όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπινων απωλειών. Οι Αμερικανοί, όμως, ταυτίζονταν παραδοσιακά πολύ περισσότερο με τους Ισραηλινούς, παρά με τους καταπιεσμένους Αραβες. Οι Αμερικανοί αδυνατούν έτσι να κατανοήσουν γιατί ορισμένοι Ευρωπαίοι δικαιολογούν την τρομοκρατία, χαρακτηρίζοντάς τη νόμιμη «αντίσταση» σε μία στρατιωτική κατοχή, η οποία θα είχε πάρει τέλος σύμφωνα με το αμερικανικό κοινό από την προηγούμενη κυβέρνηση του Τελ Αβίβ, εάν δεν είχε αντιμετωπίσει την παλαιστινιακή αδιαλλαξία.
Η δια-ατλαντική ασυνεννοησία αυτή παρουσιάζει σημαντικούς κινδύνους για την αντιτρομοκρατική συμμαχία. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξέφραζαν ήδη τη δυσαρέσκειά τους για τα αμερικανικά σχέδια επέκτασης του αντιτρομοκρατικού πολέμου στο Ιράκ, πριν από την έκρηξη στη Μέση Ανατολή. H κρίση στην Παλαιστίνη δίνει το δικαίωμα στην Ευρώπη να ζητά την αναβολή της λήψης οποιασδήποτε τέτοιας απόφασης, όσο η Δυτική Οχθη φλέγεται, καθώς θα μπορούσε να εξαπολύσει την πανισλαμική οργή, την οποία ο Μπιν Λάντεν προσπάθησε να προκαλέσει. Τέτοιες απόψεις υποστηρίζουν και οι Αραβες σύμμαχοι των ΗΠΑ, οι οποίοι επισήμαναν στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Βηρυττού ότι δεν θα συμμετάσχουν σε αμερικανικές περιπέτειες.
Το χάσμα
Πώς σκοπεύει, όμως, ο Μπους να γεφυρώσει το χάσμα; Σίγουρα όχι με το να εγκαταλείψει το Ισραήλ στην τύχη του. O Πάουελ επέστρεψε στις ΗΠΑ ενώ τα ισραηλινά άρματα βρίσκονταν ακόμη στους δρόμους των παλαιστινιακών πόλεων και ο Αραφάτ συνέχιζε να κρύβεται σε σκοτεινό δωμάτιο του αρχηγείου του. H Ουάσιγκτον δεν έχει επίσης τη δυνατότητα να υιοθετήσει πάλι στάση αποστασιοποιημένης αναμονής στο ζήτημα της Μέσης Ανατολής. Παρ’ όλη την κριτική τους διάθεση, οι Ευρωπαίοι οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι ο Μπους είναι πρόεδρος, ο οποίος καλείται να παρουσιάζει πρωτότυπες και αποτελεσματικές λύσεις σε μία κατάσταση πρωτοφανούς διεθνούς κρίσης. Οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι Μπους, για διακοπή της παλαιστινιακής Ιντιφάντα, δεν πρέπει να συγχέονται με τις πάγιες θέσεις του για την περιοχή, που περιλαμβάνουν τη δημιουργία βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους και την υποχώρηση του Ισραήλ στα σύνορα προ του πολέμου του 1967.
Εάν οι Ευρωπαίοι ήταν ειλικρινείς στις προθέσεις τους να βοηθήσουν στην εξασφάλιση πατρίδας από τους Παλαιστινίους, θα τους υπενθύμιζαν επίμονα ότι η Ιντιφάντα ήταν εκείνη που διέλυσε το ισραηλινό ειρηνευτικό κίνημα και απομάκρυνε τους Αμερικανούς από την παλαιστινιακή υπόθεση. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι Αμερικανοί αισθάνονται ότι κινδυνεύουν και βρίσκονται σε πόλεμο, οι Ευρωπαίοι, όμως, δεν το νιώθουν.