«Βιβλική καταστροφή». H έκφραση θεωρείται «κλισέ» προκειμένου για σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς, θεομηνίες. Αυτή τη φορά, αρμόζει και με το παραπάνω στην περίσταση. Μόνο που ο όλεθρος δεν επήλθε από την μήνιν του Θεού, αλλά των ανθρώπων. Τετρακόσιους νεκρούς, θαμμένους κάτω από τα ερείπια των σπιτιών στο Τζενίν λογάριαζαν ότι θα βρουν τα σωστικά συνεργεία, που την Παρασκευή, μετά την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού μπόρεσαν επιτέλους να κινηθούν ελεύθερα στη ρημαγμένη πόλη. Ποιος ξέρει τι άλλο θα δουν τα μάτια τους, που δεν είδαν ήδη τα αγριεμένα μάτια όσων δημοσιογράφων επισκέφτηκαν την πόλη, αλλά και τα μάτια του ειδικού απεσταλμένου του OHE Τέργε Λάρσεν, γνώριμου της περιοχής, που την περασμένη Πέμπτη αντίκρισε το χάος στο άλλοτε προσφυγικό στρατόπεδο.
«Η φρίκη ξεπερνά τη φαντασία, ο τόπος έχει καταστραφεί εντελώς, λες και έγινε σεισμός. Βλέπω δύο αγόρια να ξεθάβουν τον πατέρα τους από τα ερείπια του σπιτιού τους και λίγο παρακάτω βγάζουν ένα αγόρι, απανθρακωμένο. H οσμή είναι ανυπόφορη», είπε ο κ. Λάρσεν, που δεν μέτρησε τα λόγια του.
Η επιχείρηση «Προστατευτικό Τείχος» άφησε στο Τζενίν σωρούς από σκουπίδια, σωρούς από σίδερα, σωρούς από χώματα. H μπουλντόζα σάρωσε ό,τι απόμεινε στο προσφυγικό στρατόπεδο, από τη συνοικία αλ Χαουασίν. Απόμεινε ένα πιάτο με φαγητό πάνω σε ένα ψυγείο, σε σπίτι κομμένο στη μέση. Οταν 13 Ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν σε σοκάκι από αυτοσχέδιες νάρκες, βόμβες-παγίδες, που γέμιζαν τους δρόμους, τα τανκς πέρναγαν κατευθείαν πάνω από τα σπίτια, λένε τώρα αυτόπτες μάρτυρες. Πριν από λίγο καιρό οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν θύμιζαν ότι υπάρχει πάντα η επόμενη ημέρα. Τώρα, εκεί που υπήρχαν στριμωγμένα εκατοντάδες σπιτάκια, 500 υπολογίζει ο OHE, η σιγή σπάει όχι από τους ήχους, αλλά κατά περίεργο τρόπο από την οσμή του θανάτου, που επαναφέρει νοερά τον εκκωφαντικό ήχο της μάχης.
Οι κανόνες του πολέμου
«Ο πόλεμος είναι τρομερό πράγμα, υπάρχουν, ωστόσο, κανόνες. Τους σεβάστηκε το Ισραήλ;», αναρωτιόταν ο «Εκόνομιστ» την Παρασκευή; «Τα όζοντα ερείπια στο προσφυγικό στρατόπεδο του Τζενίν, το τερατώδες αυτό θέαμα, θα έχουν συνέπειες επί πολύ καιρό αισθητές από όλους τους μετέχοντες στην τραγωδία της Μέσης Ανατολής, επισημαίνει ο αρθρογράφος. «Αραγε, οι ενέργειες που οδήγησαν στην καταστροφή του Τζενίν στοιχειοθετούν από τεχνική άποψη «έγκλημα πολέμου», δηλαδή ωμή παραβίαση της νομοθεσίας που κάνει τη διάκριση ανάμεσα στην ειρήνη και την ένοπλη σύρραξη, τους στρατιώτες και τους μη μάχιμους;», ρωτά και πάλι.
«Ο θάνατος μη μάχιμων δεν τεκμηριώνει παραβίαση της νομοθεσίας από αυτούς που τούς σκότωσαν. Εναπόκειται όμως στους επιτιθέμενους να αποδείξουν ότι προσπάθησαν να σώσουν τους αμάχους», διαπιστώνει, αναγνωρίζοντας στη συνέχεια ότι η δράση των ανταρτών «θολώνει» τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε μάχιμους και μη μάχιμους».
Η απάντηση στο καίριο ερώτημα δίνεται στο τέλος. «Αυτό που είναι σαφές -και όχι συγκεχυμένο- είναι ότι οι Ισραηλινές Αρχές παραβίασαν εκείνους τους νόμους του πολέμου, που επιβάλουν τη φροντίδα των μη μάχιμων και των τραυματισμένων. Γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι οδηγήθηκαν στα άκρα και στην απελπισία από την απαγόρευση στο ιατρικό προσωπικό να εισέλθει στην πόλη, από τη στέρηση τροφίμων και νερού. Και ο αργός θάνατος από τις πληγές, μάχιμων και μη μάχιμων, στο Τζενίν και αλλού, αποπνέει μία τερατώδη απανθρωπιά. O κόσμος δεν ξέρει ακόμη πόσες άλλες φρικαλεότητες θα αποκαλυφθούν. Αλλά η φριχτή μοίρα των πληγωμένων και των αβοήθητων στο Τζενίν αναιρεί τους ισχυρισμούς των Ισραηλινών ότι σεβάστηκαν επιμελώς τους νόμους του πολέμου. Και είναι προς τιμήν της δημοκρατίας στο Ισραήλ, που υπάρχουν Ισραηλινοί που συμφωνούν με την άποψη αυτή».
Σε καταστάσεις όπως αυτές στη Μέση Ανατολή, η υπερβολή είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Πόση υπερβολή υπάρχει όμως στις εκθέσεις ισραηλινής ανθρωπιστικής οργάνωσης, στηριγμένης σε μαρτυρίες και στοιχεία των ελάχιστων γιατρών και εκπροσώπων άλλων οργανώσεων, που κατόρθωσαν να εισέλθουν στις αποκλεισμένες πόλεις;
Παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων
Εκθεση της 18ης Απριλίου για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα αρχίζει με τη διευκρίνιση. «Αναφέρονται μόνον γεγονότα, που κατόρθωσαν να τεκμηριώσουν με συγκεκριμένες πληροφορίες, οι οργανώσεις».
Το σχετικό με τα συμβάντα της 9ης Απριλίου στο Τζενίν απόσπασμα αναφέρει τα εξής: «Χθες το πρωί ακούστηκαν στο προσφυγικό στρατόπεδο φωνές κάτω από τα συντρίμμια της κατοικίας του Αμπού Ζεϊνέ, στη συνοικία Αλ Χαουασίν. Δέκα άνθρωποι έτρεξαν και άρχισαν να σηκώνουν τις πέτρες, για να σώσουν τους εγκλωβισμένους. Ετρεξαν και τα σωστικά συνεργεία. Λίγο αργότερα στρατιώτες, κοντά στο νοσοκομείο, πυροβόλησαν τους διασώστες και κατευθύνθηκαν προς τα ερείπια με συνοδεία ένα τεθωρακισμένο. Το Κέντρο Ατομικής Προστασίας τηλεφώνησε στον ισραηλινό στρατό και ζήτησε βοήθεια. Παρά τις υποσχέσεις, όμως, κανείς δεν ήρθε. Οταν έπεσε το σκοτάδι οι διασώστες επέστρεψαν στα κρυφά και έσωσαν εννέα εγκλωβισμένους».
Το σχετικό με συμβάντα της 9ης Απριλίου 2002 στην Ναμπλούς απόσπασμα αναφέρει τα εξής: «Υστερα από πέντε ημέρες απαγόρευση της κυκλοφορίας, ομάδες γιατρών και σωστικά συνεργεία μπόρεσαν να περισυλλέξουν 37 νεκρούς και να τους μεταφέρουν στο νοσοκομείο Ραφίντια στο νεκροτομείο, που είχε χώρο μόνο για επτά. Οι σοροί αραδιάστηκαν στο πάτωμα και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε το ψυγείο τυροκομείου, για να προληφθεί η εξάπλωση επιδημιών. H σορός του Μοχάμεντ Αμπού Χατάμπ είχε φαγωθεί από σκύλους, εφόσον δεν επετράπη η μεταφορά του αμέσως μετά το θάνατο. Λόγω αδυναμίας του νοσοκομείου να ανταποκριθεί στις ανάγκες, οι σοροί ενταφιάστηκαν σε ομαδικό τάφο, σήμερα 9 Απριλίου. Δεκαοχτώ νεκροί ενταφιάστηκαν επίσης στην παλαιά πόλη της Ναμπλούς σε προσωρινό ομαδικό τάφο».
Βιβλική καταστροφή από τη μανία των ανθρώπων, σε ένα πόλεμο που μοιάζει χωρίς τέλος. H βιβλική, ήμερη μεγαλοπρέπεια της Ιερουσαλήμ πνίγηκε στο αίμα των θυμάτων των επιθέσεων αυτοκτονίας και στο Ναό της Γέννησης του Χριστού, στη ρημαγμένη Βηθλεέμ, επισφραγίστηκε, λίγο μετά το Πάσχα των Καθολικών και παραμονές του Πάσχα των Ορθοδόξων, ο παραλογισμός του πολέμου σε όλη του την μεγαλοπρέπεια. Και ο Πύργος της Βαβέλ των ισχυρών της Οικουμένης συνεχίζει να ψηλώνει αλαζονικά, θέλοντας να φτάσει το Θεό.