Αυτήν την περίοδο ακούγονται έξι διαφορετικές εκκλήσεις με τον ίδιο στόχο: τις μεταρρυθμίσεις της Παλαιστινιακής Αρχής και τη διενέργεια εκλογών. Οι πέντε απ’ αυτές είναι άχρηστες, από τη σκοπιά των παλαιστινιακών συμφερόντων.
Πρώτον, ο Αριέλ Σαρόν χρησιμοποιεί τις μεταρρυθμίσεις ως μέσο για την εξουδετέρωση του Γιασέρ Αραφάτ. O Σαρόν θέλει να χωρίσει τη Δυτική Οχθη σε καντόνια περιτριγυρισμένα από τείχη, να εγκαταστήσει μια νέα Αρχή κατοχής, κατά προτίμηση με τη συνεργασία ορισμένων Παλαιστινίων, να επεκτείνει τους εποικισμούς και να κρατήσει την ασφάλεια του Ισραήλ. Οι ψευδαισθήσεις και οι ιδεολογικές παρωπίδες του τον εμποδίζουν να δει ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται πραγματικά να φέρει την «ασφάλεια».
Δεύτερον, οι ΗΠΑ θεωρούν τις μεταρρυθμίσεις μέσον καταπολέμησης της «τρομοκρατίας». H «τρομοκρατία» είναι μια λέξη που κολλάει παντού και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της την ιστορία, τις συνθήκες, την κοινωνία ή κανέναν άλλο παράγοντα. O Τζορτζ Μπους απεχθάνεται βαθύτατα τον Αραφάτ και δεν καταλαβαίνει ούτε στο ελάχιστο την κατάσταση των Παλαιστινίων.
Οι τρίτοι που ζητούν μεταρρυθμίσεις είναι οι Αραβες. H στάση τους επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες, από τους οποίους κανένας δεν ωφελεί ευθέως τους Παλαιστίνιους. Κατ’ αρχήν, οι Αραβες ηγέτες φοβούνται τους πολίτες τους, οι οποίοι βλέπουν ότι η αχαλίνωτη επιθετικότητα του Ισραήλ προς τους Παλαιστινίους εξακολουθεί χωρίς ουσιαστική αραβική αντίδραση. Οι μεταρρυθμίσεις είναι ένας τρόπος να εξευμενίσουν τους πολίτες τους, που είναι εξαγριωμένοι με την αδράνειά τους. Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε πως οι αραβικές κυβερνήσεις βρίσκονται σε έναν μόνιμο συναγωνισμό μεταξύ τους για το ποια θα αποσπάσει μεγαλύτερη εύνοια των ΗΠΑ.
Οι τέταρτοι είναι οι Ευρωπαίοι, που απλώς στέλνουν στη Μέση Ανατολή τον έναν εκπρόσωπο μετά τον άλλον, ενώ κατά τα άλλα επισκιάζονται απόλυτα από τις ΗΠΑ.
Αραφάτ: ο 5ος ενδιαφερόμενος
Ο πέμπτος που ανακάλυψε, (έστω και στη θεωρία) τις αρχές της δημοκρατίας, είναι ο Γιασέρ Αραφάτ και οι συνεργάτες του. Ομως, το μόνο που ενδιαφέρει τον Αραφάτ είναι να διασωθεί ο ίδιος. Γνωρίζω όλα τα επιχειρήματα ότι ο Αραφάτ αποτελεί σύμβολο των επιδιώξεων του παλαιστινιακού λαού, όμως πλέον πιστεύω ότι όλα αυτά δεν έχουν κανένα νόημα. Επί δέκα χρόνια, ο Αραφάτ ήταν ελεύθερος να κυβερνά ένα ψευδο-βασίλειο. Τελικά, η Παλαιστινιακή Αρχή μετατράπηκε σε συνώνυμο της απολυταρχίας, της βιαιότητας και της αφάνταστης διαφθοράς. Πώς είναι δυνατόν ο ίδιος ξαφνικά να κυβερνήσει διαφορετικά;
Τον τελευταίο χρόνο, ο Αραφάτ έχει υποβάλει τον λαό του σε τρομερή δοκιμασία επειδή δεν έχει στρατηγικό σχέδιο, ενώ έχει εξαρτηθεί από την ελεημοσύνη του Ισραήλ και τη μεσολάβηση των ΗΠΑ στο Οσλο. Οταν κανείς ηγείται ενός επαναστατικού κινήματος δεν μπορεί να εκθέτει τον λαό του στη βιαιότητα εγκληματιών πολέμου σαν το Σαρόν, χωρίς να έχει ετοιμάσει εκ των προτέρων ουσιαστικές άμυνες και χωρίς την απαραίτητη διπλωματική στήριξη. O Αραφάτ το έκανε αυτό ήδη τρεις φορές (Ιορδανία, Λίβανος, Δυτική Οχθη). Δεν πρέπει να του δοθεί και τέταρτη ευκαιρία.
Αφότου έκλεισε συμφωνία με τις δυνάμεις κατοχής στο Οσλο, δεν ήταν σε θέση να διευθύνει ένα κίνημα που θα τερματίσει την κατοχή. H ειρωνεία είναι ότι τώρα προσπαθεί να κλείσει μια δεύτερη συμφωνία, τόσο για να διασωθεί όσο και για να δείξει στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τους υπόλοιπους Αραβες ότι αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.
Τέλος, η έκτη έκκληση για μεταρρυθμίσεις και εκλογές προέρχεται από τον παλαιστινιακό λαό. Οι κύριοι πυλώνες της παλαιστινιακής κοινωνίας πρέπει να φτιάξουν μια Συντακτική Συνέλευση για να ορίσουν τον χαρακτήρα των αλλαγών και να μην περιμένουν από τον Αραφάτ, από την Ευρώπη, από τις ΗΠΑ ή από τους Αραβες. H Συνέλευση θα έχει δύο καθήκοντα: πρώτον να βοηθήσει να συνεχιστεί η ζωή στην Παλαιστίνη με την πλήρη συμμετοχή των πάντων. Και δεύτερον να ορίσει μία εκτελεστική επιτροπή με στόχο να τερματίσουμε την κατοχή, όχι να διαπραγματευθούμε μαζί της. H στρατιωτική υπεροχή του Ισραήλ είναι προφανής. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε έναν δημιουργικό τρόπο αντίστασης, που θα κινητοποιήσει ολόκληρο το παλαιστινιακό ανθρώπινο δυναμικό, καθιστώντας σιγά σιγά αδύνατη τη διατήρηση της κατοχής.
Για να λειτουργήσει αυτή η στρατηγική από παλαιστινιακής πλευράς, χρειάζεται τη συνδρομή εκείνων των Ισραηλινών με τους οποίους μπορούμε να σχηματίσουμε μια κοινή βάση καταπολέμησης της κατοχής. Αν η αιχμή του αγώνα εξακολουθούν να είναι οι βομβιστές αυτοκτονίας, το αποτέλεσμα θα είναι η δημιουργία ενός ισλαμικού παλαιστινιακού κράτους.