H φαγούρα απαιτεί ξύσιμο. H επιστήμη, όμως, μόλις άρχισε να ξύνει την επιφάνεια του ζητήματος της φαγούρας και να αναζητεί τρόπους αποφυγής του ξυσίματος.
Ο κύκλος της φαγούρας και του ξυσίματος, ισορροπεί στο συναρπαστικό σταυροδρόμι της ευχαρίστησης και του πόνου, των αντανακλαστικών και της υποταγής, αλλά δεν έχει προκαλέσει το μεγάλο ενδιαφέρον της επιστήμης.
Κάποιες νέες εξελίξεις, ωστόσο, έχουν συμβάλει στην αναζωπύρωση του επιστημονικού ενδιαφέροντος για την κατανόηση του συμπτώματος. Στις εξελίξεις αυτές, συμπεριλαμβάνονται η αναγνώριση των νευρικών ινών που παράγουν το αίσθημα της φαγούρας, των τομέων του εγκεφάλου που επεξεργάζονται τη φαγούρα και τα σωματίδια που την προκαλούν. Οι ειδικοί επί του ζητήματος φιλοδοξούν ότι σύντομα θα έχουν στη διάθεση τους νέες, βελτιωμένες θεραπείες για την καταπολέμηση της φαγούρας. Οσοι ξεπερνούν το τσίμπημα ενός κουνουπιού αποφεύγοντας να ανάγουν το γεγονός σε μείζον ζήτημα θα αδιαφορήσουν στο άκουσμα της είδησης. Παρά ταύτα, για τους πολλούς εκείνους, που ο κύκλος της φαγούρας και του ξυσίματος τους έχει αλλοιωθεί από τη χρήση χημικών με αποτέλεσμα τη δημιουργία ουλών στην επιδερμίδα τους και για όσους χάνουν τον ύπνο τους «ξύνοντας», η αδιαφορία της επιστήμης τους εκνευρίζει.
Νευρολογικός ιστός
Μέχρι πρόσφατα, οι ερευνητές πίστευαν ότι η αίσθηση της φαγούρας μεταφερόταν στον εγκέφαλο από τα ίδια νεύρα που αναμεταδίδουν το αίσθημα του πόνου και κατά συνέπεια θεωρούσαν το σύμπτωμα ως ήπια μορφή πόνου. Πειράματα σε εθελοντές, ωστόσο, βοήθησε τους επιστήμονες να κατανοήσουν ότι ο εγκέφαλος δεν διαθέτει συγκεκριμένο κέντρο επεξεργασίας της αίσθησης της φαγούρας. H φαγούρα, κατέληξαν, είναι ένας πολυδιάστατος νευρολογικός ιστός που περιπλέκει την αίσθηση και την αντίδραση μαζί με άλλα συναισθήματα.
Οσον αφορά το ξύσιμο, οι επιστήμονες λένε ότι πρόκειται για αντανακλαστικό που ελέγχεται από τον νωτιαίο μυελό και όχι από τον εγκέφαλο, χωρίς όμως να απαντούν στο πώς το ξύσιμο ανακουφίζει τη φαγούρα.