Οι τελευταίες μάχες της Συντακτικής Συνέλευσης για το μέλλον της Ευρώπης δόθηκαν χθες στις Βρυξέλλες, με τις χώρες να επιχειρούν να εντάξουν στο υπό διαμόρφωσιν «Σχέδιο Συντάγματος» εκάστη τις δικές της πρωτεραιότητες πριν από το τελικό «σφράγισμα» του κειμένου.
Για τη Γερμανία, το ζητούμενο ήταν ο έλεγχος των μεταναστών, για τη Γαλλία ο έλεγχος του πολιτιστικού της «προϊόντος», για την Πολωνία, τέλος, ζητούμενο παραμένει να επιβάλει τις θρησκευτικές της πρωτεραιότητες, με άλλα λόγια την αναφορά της θρησκείας στο περιλάλητο πρωίμιο του Συντάγματος.
Το τελικό πόρισμα κερδών και ζημιών είναι ανάμικτο για τις χώρες, αν και μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Χαλκιδικής και την υπόσχεση για ουσιαστικά εκ βάθρων επανέναρξη της συζήτησης για το Σύνταγμα της Ευρώπης, είναι πλέον δεδομένο το ερώτημα μήπως αυτές οι μέχρις εσχάτων μάχες στερούνται ουσιαστικού νοήματος.
Ετσι, η Γερμανία απαίτησε και επέτυχε το δικαίωμα να θέτει όρια και ποσοστώσεις στην «εισαγωγή» μεταναστών από μη κοινοτικές χώρες. Ετσι, παρά την πρόνοια του κειμένου του Συντάγματος για τη μετάβαση σε μία κοινή και χωρίς εθνικό βέτο πολιτική μετανάστευσης και ασύλου, ο πρόεδρος της Επιτροπής Βαλερί Ζισκάρ ντ Εσταίν υποχρεώθηκε από τους Γερμανούς να εντάξει και ειδική ρήτρα βάσει της οποίας κάθε κράτος – μέλος «διατηρεί το δικαίωμα προσδιορισμού του όγκου των μεταναστών» που δέχεται στο έδαφός του.
Βέτο για μετανάστες
Στην ουσία αυτό σημαίνει ότι παρά τη μετάβασή της στην κατά πλειοψηφίαν λήψη αποφάσεων η πολιτική ασύλου και μετανάστευσης της Ενωσης εξακολουθεί να υπόκειται στο… βέτο.
Αλλωστε ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ είχε αφήσει σαφώς να εννοηθεί ότι η απώλεια του εθνικού ελέγχου στο επί του μεταναστευτικού ρεύματος θα μπορούσε να αποτελέσει μέχρι και λόγο απόρριψης του Συντάγματος, όταν αυτό λάβει την επίσημη μορφή του, από το γερμανικό Κοινοβούλιο.
Η γαλλική αγωνία
Αντιθέτως, την ώρα που η Γερμανία κέρδιζε μία τελευταία μάχη, η αντίστοιχη μάχη που έδινε η Γαλλία για να προασπίσει τις δικές της προτεραιότητες, αποδεικνυόταν ατελέσφορη. H αγωνία της Γαλλίας δεν ήταν άλλη από την υπεράσπιση της «πολιτισμικής της ιδιαιτερότητος», κατά βάσιν του δικαιώματός της να επιδοτεί την κινηματογραφική της παραγωγή λαμβάνοντας παράλληλα μέτρα παρεμπόδισης της ελεύθερης διακίνησης των προϊόντων του Χόλιγουντ στο έδαφός της. Το ακριβές αίτημα της Γαλλίας, το οποίο ο Ζισκάρ υποχρεώθηκε να απορρίψει, ήταν να απαιτείται η έγκριση των κρατών – μελών για τη σύναψη διεθνών συμφωνιών «πολιτισμικού, οπτικοακουστικού και εκπαιδευτικού περιεχομένου, καθώς και συμφωνιών που αφορούν την υγεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες»…
Οσο για την Πολωνία… Αυτή δεν μπόρεσε να παρέμβει στο ίδιο το σχέδιο του Συντάγματος, καθώς το προοίμιο είναι από τα τμήματα που είχαν «κλείσει» ήδη από τον Ιούνιο. Ομως ύστερα από τη σκληρή, αλλά ατελέσφορη μάχη που έδωσε η πολωνική αντιπροσωπεία στη Χαλκιδική για την ένταξη κάποιας αναφοράς στη θρησκευτική και δη χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης, η Βαρσοβία επανήλθε χθες με ένα «υπερόπλο»: την απειλή της ομόφωνης απόρριψης του Συντάγματος, όταν αυτό κατατεθεί προς επικύρωσιν από το πολωνικό Κοινοβούλιο.
Ο Γερμανός επίτροπος που είναι αρμόδιος για τη διεύρυνση, Γκίντερ Φερχόιγκεν, δήλωσε λακωνικά ότι κάθε κράτος – μέλος, νυν και μελλοντικό, έχει δικαίωμα να προβάλει βέτο στο σύνταγμα «το ερώτημα είναι αν έχει και το πολιτικό ανάστημα για να το πράξει»…