Ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε ότι αν ήσουν τυχερός να ζήσεις στα νιάτα σου στο Παρίσι, τότε κουβαλάς την πόλη μαζί σου για πάντα γιατί το Παρίσι είναι μια κινούμενη γιορτή. Ο Αμερικανός συγγραφέας που έζησε εκεί νέος και πένης στη δεκαετία του 1920 ήταν από εκείνους που την λάτρεψαν και ενισχύουν το μύθο που περιβάλλει την πόλη. Και σύμφωνα με όλους τους μύθους που αντέχουν στο χρόνο, το Παρίσι εξακολουθεί να προσφέρει σε μορφή γιορτής, τα πάντα. Ή σχεδόν τα πάντα. Ενα πράγμα που του λείπει, βλέπετε, είναι η παραλία, το όνειρο που σφηνώνεται στο μυαλό χιλιάδων ανθρώπων κάθε καλοκαίρι. Επειδή όμως το Παρίσι, σύμφωνα με έναν άλλο στέρεο μύθο, είναι και πόλη μαγική, απέκτησε και παραλία. Για ένα μήνα. Οσο διαρκεί αυτή η εμμονή της «απόδρασης» του πλήθους από τα συνηθισμένα.
Εξακόσιες χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν πριν από τρεις μέρες στα πανηγυρικά εγκαίνια της… παραλίας του Σηκουάνα. Πίστευαν στη δύναμη της πόλης που κατορθώνει τα ακατόρθωτα; Ηταν απλώς αποκαμωμένοι από τη ζέστη και γύρευαν μια ψευδαίσθηση διακοπών; Ή ήταν απλώς περίεργοι να δουν με τι μοιάζει μια «στημένη» παραλία καταμεσής του Παρισιού; Το βέβαιο είναι ότι για δεύτερη χρονιά φέτος, ο δήμαρχος της γαλλικής πρωτεύουσας, ο Μπερτράν Ντελανοέ, γνωστός για τις οικολογικές του ανησυχίες και το ενδιαφέρον του για την ποιότητα ζωής, κέρδισε το στοίχημα. Με δική του πρωτοβουλία, τρία χιλιόμετρα της δεξιάς όχθης του ποταμού μετατράπηκαν σε παραλία. Με τα όλα της. Ομπρέλες, σεζ λονγκ, αιώρες αλλά και τερέν για μπιτς βόλεϊ, όλα τέθηκαν στην υπηρεσία των παραθεριστών του Παρισιού. Για τους πιο νοσταλγικούς στήθηκαν ακόμη και ξύλινες καμπίνες που θυμίζουν λουτροπόλεις, όπως η Ντοβίλ των αρχών του εικοστού αιώνα. Διαμορφώθηκαν χώροι με γρασίδι για πικ νικ που παραπέμπουν σε πίνακες των ιμπρεσιονιστών, ταβερνάκια ακόμη και χώροι για «πετάνκ», το παλιό γαλλικό παιχνίδι που παίζεται με μπάλες στο έδαφος και το οποίο ήταν ξεχωριστή διασκέδαση πολύ πριν ενσκήψουν τα γιαπωνέζικα ηλεκτρονικά παιχνίδια… Για όσα παιδιά, μάλιστα, καταφέρουν να «αποκολληθούν» από τις οθόνες του υπολογιστή τους, ο δήμος της πόλης τούς δίνει την ευκαιρία να χτίσουν παραδοσιακούς ψεύτικους πύργους σε αληθινή άμμο. Οι αρμόδιοι βεβαίωνουν ότι φέτος η ποιότητα της άμμου σε σχέση με την περυσινή είναι σαφώς καλύτερη…
Και ο μεν δήμαρχος Ντελανοέ ήταν ο εμπνευστής της ιδέας, όμως αυτός που την υλοποίησε ήταν ο τριανταεξάχρονος σκηνογράφος Ζαν Κριστόφ Σομπλέ. Δουλειά του είναι να αφηγείται ιστορίες. Πέρυσι κατάφερε να αφηγηθεί σε δύο εκατομμύρια ανθρώπους ότι βρίσκονταν σε διακοπές σε μια παραλία και ας μην μπορούσαν να βουτήξουν στα βρώμικα νερά του Σηκουάνα. Σημασία έχει να θέλουν οι άνθρωποι να πιστέψουν ότι βρίσκονται στη θάλασσα, λέει στην εφημερίδα «Le Monde». Οσους τόννους άμμου και αν μεταφέρουμε, αν οι άνθρωποι δεν φορέσουν τα μαγιό τους και δεν ξαπλώσουν στον ήλιο, τότε η παραλία είναι σαν να μην έγινε ποτέ.
Το κόστος του εγχειρήματος ανήλθε σε 1,5 εκατ. ευρώ για τον δήμο συν εκείνο που κάλυψαν οι χορηγίες 15 εταιρειών. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τη δημοτική αρχή της πόλης ότι πετάει άσκοπα χρήματα. Η περυσινή επιτυχία της παραλίας του Παρισιού αποστόμωσε όσους κατηγορούσαν τους Σοσιαλιστές του Ντελανοέ ότι ήθελαν να κάνουν απλώς φιγούρα. Ηδη και άλλες πόλεις, όπως το Βερολίνο, η Βουδαπέστη, αντέγραψαν την ιδέα. Θέλετε καλύτερη απόδειξη για το ότι η μαγεία του Παρισιού πλανάται πάντα στην Ευρώπη;