Στις 8 Οκτωβρίου του 2002 δημοσιεύματα του Τύπου αναφέρθηκαν στις καταγγελίες αξιωματούχων των μυστικών υπηρεσιών ότι δέχονται ισχυρές πιέσεις, ώστε να «παράγουν» στοιχεία ικανά να υποστηρίξουν το επιχείρημα του Λευκού Οίκου περί της ιρακινής απειλής κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και της ανάγκης προληπτικής στρατιωτικής δράσης. Ενας από τους αξιωματούχους κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι απαιτεί από τους αναλυτές των μυστικών υπηρεσιών να «μαγειρέψουν τα στοιχεία»? ουδείς άλλος από τους δεκάδες αξιωματούχους με τους οποίους μίλησαν οι δημοσιογράφοι διατύπωσε κάποια διαφωνία επ’ αυτού. Οι αξιωματούχοι αυτοί, σήμερα, δικαιώνονται. Το ίδιο και οι επαγγελματίες των ενόπλων δυνάμεων -όπως ο αρχηγός του γενικού επιτελείου στρατού, στρατηγός Ερικ Σινσέκι- οι οποίοι προτού καν αρχίσει η εκστρατεία κατά του Ιράκ εξέφρασαν τον προβληματισμό τους για τα μέσα που θα απαιτούσε η μεταπολεμική κατοχή. Τώρα, όμως, καθώς οι κακές ειδήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, εκείνοι οι οποίοι προώθησαν τον πόλεμο απαντούν με μια συντονισμένη εκστρατεία δυσφήμησης των αγγελιοφόρων.
Φθίνουσα ετοιμότητα
Πέρα από τα ζητήματα ηθικής, η εισβολή σε μια χώρα, που δεν είχε επιτεθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν συνιστούσε άμεση απειλή, έχει αποδυναμώσει σοβαρά την αμερικανική στρατιωτική θέση. Από τις 33 μάχιμες ταξιαρχίες του στρατού, οι 16 βρίσκονται στο Ιράκ? κάτι που σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα βρεθούν απροετοίμαστες ενώπιον μιας γνήσιας απειλής. Στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες προειδοποιούν ότι με τα δύο τρίτα των ταξιαρχιών να έχουν αναπτυχθεί στο εξωτερικό, κυρίως στο Ιράκ, η ετοιμότητα του στρατού φθίνει: η λογική των στρατιωτικών δογμάτων υπαγορεύει ότι στο εξωτερικό θα πρέπει να αποστέλλεται το ένα τρίτο των ταξιαρχιών και τα άλλα δύο να παραμένουν σε ετοιμότητα. Και εκτός απ’ όλα αυτά, η επιμονή της Ουάσιγκτον να εξαπολύσει έναν πόλεμο χωρίς την έγκριση του OHE έχει αφήσει την Αμερική χωρίς χρήσιμους συμμάχους. O πρόεδρος, Τζορτζ Μπους, υποστηρίζει ότι διαθέτει μια «πελώρια συμμαχία», αλλά μόνο το 7% των στρατιωτών που βρίσκονται στο Ιράκ δεν είναι Αμερικανοί και το αίτημα των ΗΠΑ για βοήθεια ακούγεται όλο και πιο παρακλητικό.
Αντί να μας εξηγήσουν ποιες ήταν ακριβώς οι διασυνδέσεις του Ιράκ με την Αλ Κάιντα και ποιο το πυρηνικό του πρόγραμμα, ορισμένα γεράκια περιορίζονται σήμερα να φιλολογούν και να κατηγορούν αυτούς που θέτουν τέτοιου είδους ερωτήσεις ότι βοηθούν τον εχθρό. Ιδού ο κ. Φρανκ Γκάφνεϊ από τη «National Post»: «Κάπου, πιθανόν στο Ιράκ, ο Σαντάμ Χουσεΐν καμαρώνει. Δεν μπορεί παρά να νιώθει ικανοποίηση με το παραλήρημα των αλληλοκατηγοριών και τα παιχνίδια εξουσίας».
Κι αφού μιλάμε για όσους βοήθησαν τον εχθρό, ας σημειώσουμε: «Μαγειρεύοντας» τα στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών με στόχο να προωθηθεί ένας πόλεμος που δεν ήταν αναγκαίος, η κυβέρνηση σπατάλησε τη στρατιωτική δύναμη της Αμερικής. Αυτό βολεύει φυσικά τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο οποίος επιτέθηκε στ’ αλήθεια στις ΗΠΑ, όπως και τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιονγκ-ιλ, ο οποίος έφτιαξε στ’ αλήθεια τα πυρηνικά του όπλα.
Η περίπτωση Ουίλσον
Κι αφού μιλάμε για πατριωτισμό, ας πούμε και για την υπόθεση της συζύγου του Γιόζεφ Ουίλσον. O Ουίλσον είναι ο πρώην πρεσβευτής, ο οποίος εστάλη στον Νίγηρα από τη CIA για να διερευνήσει τις αναφορές περί των προσπαθειών της Βαγδάτης να εισάγει ουράνιο. Τα αποτελέσματα των ερευνών του είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Εκτοτε οι σύμμαχοι της κυβέρνησης προσπαθούν να τον σπιλώσουν. Και το καλύτερο απ’ όλα; Τόσο ο αρθρογράφος Ρόμπερτ Νόβακ όσο και το περιοδικό Time έγραψαν ότι αξιωματούχοι της κυβέρνησής τους δήλωσαν πως ο Ουίλσον επελέγη ενδεχομένως με τη μεσολάβηση της συζύγου του, η οποία «είναι πράκτορας της CΙΑ».
Για σκεφτείτε το: Εάν ο χαρακτηρισμός τους για τη σύζυγο του Ουίλσον αληθεύει (ο ίδιος αρνείται να το επιβεβαιώσει ή να το διαψεύσει), οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπους εξέθεσαν την ταυτότητα ενός μυστικού πράκτορα. Πρόκειται σαφώς για εγκληματική πράξη? πατριωτική πράξη πάντως σίγουρα δεν είναι. Συνεπώς γιατί το έκαναν; Ισως για να τιμωρήσουν τον Ουίλσον, ίσως για να στείλουν ένα μήνυμα. Και αυτό ακριβώς πρέπει να μας θορυβήσει. Μόλις διαπιστώσαμε πόσο μεγάλη βλάβη μπορούν να προκαλέσουν τα χαλκευμένα στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών στα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα. Παρ’ όλα αυτά, η υπόθεση Ουίλσον αφήνει να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση προτίθεται να συνεχίσει να πιέζει τους αναλυτές, προκειμένου να της λένε αυτό που θέλει να ακούσει.