«Εμείς είμαστε καλά. Εσύ πρέπει να αντέξεις. Πρόσεχε τον εαυτό σου. Εγώ σ’ αγαπώ πολύ και σε περιμένω σύντομα». Το μήνυμα από το ραδιόφωνο είναι λακωνικό. Αποστολέας είναι ο Κολομβιανός Χουάν Κάρλος Λεκόντ. Αποδέκτης είναι η σύζυγός του, Ινγκριντ Μπετανκούρ. Ο Χουάν Κάρλος βρίσκεται στην Μπογκοτά. Η Ινγκριντ κάπου στα βουνά ή στη ζούγκλα της Κολομβίας. Κανείς δεν γνωρίζει. Η Ινγκριντ Μπετανκούρ, ηγέτις του κόμματος των Πρασίνων και πρώην γερουσιαστής και υποψήφια στις προεδρικές εκλογές της χώρας της, έχει απαχθεί και κρατείται όμηρος από τους μαρξιστές αντάρτες της Κολομβίας από τον Φεβρουάριο του 2002. Αυτά τα ολιγόλεπτα ραδιοφωνικά μηνύματα είναι ίσως η μοναδική επαφή της με τον κόσμο.
Εκεί που όλοι την είχαν ξεχάσει, η υπόθεση Μπετανκούρ επανήλθε στο προσκήνιο και μοιάζει με σενάριο ταινίας. Με ήρωες αδίστακτους αντάρτες, πράκτορες, διπλωμάτες και στρατιωτικούς. Με φόντο τη ζούγκλα του Αμαζονίου. Η οικογένεια Μπετανκούρ, Κολομβιανοί που έχουν ανατραφεί και ζήσει για χρόνια στο Παρίσι, δεν είναι μια συνηθισμένη οικογένεια. Στη γαλλική πρωτεύουσα η Ινγκριντ μεγάλωσε ανάμεσα σε διπλωμάτες όπως ο πατέρας της και φίλους όπως ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν, σημερινός υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας. Θα παρέμενε μια διανοούμενη Γαλλίδα με καταγωγή από την Κολομβία αν δεν δινόταν με πάθος στη μάχη για να βγάλει τη χώρα όπου γεννήθηκε από τη φρίκη του σαραντάχρονου εμφυλίου και τη διαφθορά. Μέχρι που οι αντάρτες του Επαναστατικού Μετώπου της Κολομβίας (FARC), οι οποίοι ειδικεύονται στις απαγωγές, αποφάσισαν διαφορετικά. Η Ινγκριντ είναι μία από τους 800 ομήρους που κρατούν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Οι προσπάθειες να απελευθερωθεί δεν απέδωσαν.
Και ξαφνικά στις αρχές Ιουλίου κάποιος διαμήνυσε στην αδελφή της ότι η Ινγκριντ θα αφεθεί ελεύθερη σε μια μικρή πόλη της Κολομβίας στον Αμαζόνιο, στα σύνορα με τη Βραζιλία. Ανήσυχη για την κατάσταση της υγείας της αδελφής της, η Αστριντ Μπετανκούρ ζητεί τη βοήθεια της Γαλλίας. Ενα αεροπλάνο με τον διευθυντή του διπλωματικού γραφείου του Ντομινίκ ντε Βιλπέν, έναν γιατρό και άνδρες των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών προσγειώνεται δύο ημέρες αργότερα στην πόλη Μανάους της Βραζιλίας. Αστυνομικοί ζητούν να γίνει έλεγχος στο αεροπλάνο, αλλά οι επιβάτες αρνούνται. Το αεροσκάφος περαμένει στο Μανάους για δύο ημέρες, περιμένοντας να μεταφέρει την Ινγκριντ Μπετανκούρ. Μάταια. Στο μεταξύ η βραζιλιάνικη εβδομαδιαία επιθεώρηση «Carta capital» αποκαλύπτει την υπόθεση και γράφει ότι οι Γάλλοι θα αντήλλασσαν την Ινγκριντ δίνοντας όπλα στους αντάρτες. Το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών αντιδρά έντονα. Δεν διαπραγματευόμαστε, λένε, με τρομοκράτες. Η Βραζιλία ζητεί εξηγήσεις από τον Γάλλο πρέσβη, αλλά αποφεύγει τις επίσημες δηλώσεις προσπαθώντας να χαμηλώσει τους τόνους.
Στο Παρίσι όμως έχει ξεσπάσει ανταρτοπόλεμος μεταξύ των υπουργών. Ο Βιλπέν δηλώνει στην τηλεόραση ότι τόσο ο πρωθυπουργός Ραφαρέν όσο και ο πρόεδρος της Γαλλίας, Σιράκ, είχαν ενημερωθεί για την επιχείρηση. Το πρωθυπουργικό περιβάλλον όμως είναι επιφυλακτικό. Ο υπουργός Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί δηλώνει άγνοια που συνοδεύεται από οργή. Το δικό του περιβάλλον υποψιάζεται τον υπουργό Εξωτερικών πως θέλησε να πετύχει μια θεαματική προσωπική νίκη, απελευθερώνοντας την Ινγκριντ Μπετανκούρ τις παραμονές της 14ης Ιουλίου – μια μέρα γεμάτη συμβολισμούς για τη Γαλλία. Ποιος τελικώς αποφάσισε την επιχείρηση απελευθέρωσης της Μπετανκούρ; Ποιος τη σχεδίασε μη δίνοντας προφανώς τη δέουσα προσοχή στις λεπτομέρειες; Παρ’ όλες τις κινηματογραφικές της προδιαγραφές, η υπόθεση δεν τελειώνει εδώ.Το happy end είναι ακόμη μακριά.