Ενα από τα πιο τυπικά παραδείγματα της νανοτεχνολογίας είναι το τεχνητό πάγκρεας που διαμόρφωσε ο καθηγητής Τεγιάλ Ντεσαΐ. Ο κ. Ντεσαΐ, από το Πανεπιστήμιο του Μπόστον, προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα εμφύτευμα για τους διαβητικούς, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ενέσεις ινσουλίνης. Ο κ. Ντεσαΐ χρησιμοποιούσε ως πρώτη ύλη κύτταρα ποντικιών, τα οποία όμως καταστρέφονταν μέσα σε λίγα λεπτά από το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού. Ο κ. Ντεσαΐ εσώκλεισε τα κύτταρα από πάγκρεας ποντικιού μέσα σε μια μεμβράνη, στην οποία χάραξε νανοπόρους. Ετσι, καθώς η γλυκόζη του αίματος διαπερνά τους νανοπόρους, τα παγκρεϊκά κύτταρα αντιδρούν, απελευθερώνοντας ινσουλίνη. Οι πόροι είναι αρκετά μεγάλοι για να επιτρέψουν το πέρασμα της γλυκόζης και της ινσουλίνης, αλλά αρκετά μικροί για να εμποδίσουν τα μόρια των αντισωμάτων να περάσουν. Ετσι δεν καταστρέφονται τα εμφυτεύματα.
Παρόμοιες κάψουλες με νανοπόρους μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για την παροχή συγκεκριμένων δόσεων φαρμάκων. Ενσωματώνονται δηλαδή μέσα στο σώμα και απελευθερώνουν καθορισμένες ποσότητες φάρμακου. Σε αυτήν την περίπτωση λειτουργούν ως περιστρεφόμενες πόρτες, ώστε να ελέγχεται η σταθερή δοσολογία.
Μια σειρά ερευνητές αξιοποιούν ιδέες της νανο-βιοτεχνολογίας για τη δημιουργία φαρμάκων που θα επιδρούν ειδικά πάνω σε συγκεκριμένους άρρωστους ιστούς. Ο Τζέιμς Μπέικερ, του Πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν, υποστηρίζει ότι ένα δενδρικό μόριο μπορεί να γίνει ένα πολύ καλό αντικαρκινικό φάρμακο, στην περίπτωση που τροποποιηθεί έτσι ώστε να μεταφέρει πέντε χημικές ουσίες, που θα εξασφαλίζουν τόσο την ανίχνευση των ουσιών που υπάρχουν στα καρκινικά κύτταρα όσο και τη συγκεκριμένη επίθεση σε αυτά.
Η νανο-βιοτεχνολογία συνδέεται επίσης με την τεχνολογία της πληροφορικής. Ο Ρόμπερτ Μπάιργκ, χημικός στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, φτιάχνει μνήμες υπολογιστών από πρωτεΐνες. Οι πρωτεΐνες που χρησιμοποιούνται είναι bacterio-thodopsi(bR), ένα μόριο που υφίσταται μια αλλαγή δομής με την απορρόφηση φωτός. Για να παράγει μνήμη, ο δρ Μπάιργκ έβαλε να αιωρούνται στοιχεία παρμένα από την πρωτεΐνη μέσα σε έναν διαφανή πλαστικό δοκιμαστικό σωλήνα. Ολη η δουλειά γίνεται από ένα ζεύγος λέιζερ. Το πρώτο λέιζερ, που παράγει πράσινο φως, σαρώνει όλο τον δοκιμαστικό σωλήνα, ωθώντας την πρωτεΐνη που περιέχεται να πάρει ένα συγκεκριμένο σχήμα που -στον δυαδικό κώδικα των υπολογιστών- χαρακτηρίζεται ως «μηδέν». Επειτα, το δεύτερο λέιζερ παράγει κόκκινο φως διεγείροντας συγκεκριμένα σημεία, έτσι ώστε να πάρουν ένα δεύτερο σχήμα. Το σημείο αυτό στον δυαδικό κώδικα είναι το σημείο «ένα». Από τη στιγμή που θα σβήσουν τα λέιζερ, η πληροφορία που καταγράφηκε με αυτόν τον τρόπο παραμένει ακλόνητη για πάνω από δώδεκα χρόνια, υποστηρίζει ο δρ Μπάιργκ. Ο κάθε σωλήνας μπορεί να αποθηκεύσει περίπου επτά γκιγκα-μπάιτς πληροφορίας (ο σκληρός δίσκος ενός μικρού λάπτοπ έχει περίπου τις ίδιες δυνατότητες).