Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Τσαρλς Ντέιβιντσον από τη Φλόριντα ανακάλυψε την ιντερνετική τηλεφωνία. Μέσω Ιντερνετ μπορεί να τηλεφωνήσει σε οποιονδήποτε -όχι μόνο στους υπόλοιπους 100.000 πρωτοπόρους που χρησιμοποιούν την ίδια υπηρεσία στις ΗΠΑ, αλλά και στους εκατοντάδες εκατομμύρια άλλους που εξακολουθούν να διαθέτουν παραδοσιακές τηλεφωνικές συνδέσεις όπως είναι οι γονείς του στο Τενεσί.
Μέσω Ιντερνετ, τα τηλεφωνήματα είναι φθηνότερα και μπορούν να αποκτήσουν διάφορα πρόσθετα χαρακτηριστικά, όπως π.χ. την ταυτόχρονη μετάδοση εικόνας. O Ντέιβιντσον, όπως και ο πρόεδρος της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Αρχής Τηλεπικοινωνιών Μάικλ Πάουελ, υποστηρίζει ότι η ιντερνετική τηλεφωνία πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν μια οποιαδήποτε υπηρεσία του Ιντερντετ, δηλαδή να μείνει ελεύθερη από κρατικές παρεμβάσεις.
Σε αντίθεση όμως με πολλούς υπερασπιστές της πλήρους απορρύθμισης, ο Ντέιβιντσον έχει μια σοβαρή ανησυχία. Με απλά λόγια, το θέμα έχει ως εξής. Για να λειτουργήσει η ιντερνετική τηλεφωνία είναι απαραίτητο να υπάρχει καλά συντηρημένο και λειτουργικό δίκτυο σταθερής τηλεφωνίας. Αν τα τηλεφωνήματα μεταφερθούν στο Ιντερνετ, όπου οι κυβερνήσεις δεν θα έχουν κανένα ρόλο, τότε πώς θα εξασφαλισθεί ότι το δίκτυο θα συντηρείται, θα είναι αξιόπιστο και θα φθάνει ακόμη και στις απομακρυσμένες περιοχές;
Το θέμα είναι περίπλοκο και αυτήν την περίοδο η Ομοσπονδιακή Αρχή Τηλεπικοινωνιών διεξάγει σειρά συζητήσεων σε όλη τη χώρα για να καταλήξει στο αν και με τι τρόπο πρέπει να υπάρξει κρατική ρύθμιση στην ιντερνετική τηλεφωνία. Αυτό που ουσιαστικά βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων είναι το κοινωνικό συμβόλαιο της δεκαετίας του 1930. Τότε, η αμερικανική κυβέρνηση παραχώρησε το δικαίωμα μονοπωλιακής εκμετάλλευσης της τηλεπικοινωνιακής αγοράς στην AT&T και σε άλλες μικρότερες τοπικές εταιρείες με αντάλλαγμα να παρέχουν οικονομικές τηλεφωνικές συνδέσεις παντού, ακόμη και εκεί που το κόστος σύνδεσης είναι μεγάλο.
Σήμερα, πολλοί επικριτές της ιντερνετικής τηλεφωνίας υποστηρίζουν ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο είναι πιο οικονομική είναι το γεγονός ότι δεν έχει τις ίδιες νομοθετικές δεσμεύσεις με τις εταιρείες σταθερής τηλεφωνίας, παρότι χρησιμοποιεί τα δίκτυά τους. Ακόμη και ένθερμοι οπαδοί της ιντερνετικής τηλεφωνίας όπως ο Τζεφ Πάλβερ, τέως μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας ιντερνετικής τηλεφωνίας Vonage, αναγνωρίζει ότι σε μεγάλο βαθμό, το κόστος μειώνεται γιατί λείπουν οι φόροι, οι πρόσθετες χρεώσεις και τα τέλη πρόσβασης που χρηματοδοτούν τη συντήρηση του παραδοσιακού τηλεφωνικού δικτύου.
Δηλαδή, το γεγονός ότι η Vonage δεν υπόκειται σε νομοθετικές ρυθμίσεις και δεν συνέβαλε οικονομικά στην κατασκευή του τηλεφωνικού δικτύου αποκρύπτει το πραγματικό κόστος των υπηρεσιών ιντερνετικής τηλεφωνίας. Κατά τον ίδιο τρόπο, το κόστος για τους καταναλωτές ίσως να μην είναι τόσο μικρό όσο φαίνεται. Παρότι τα τηλεφωνήματα μέσω Ιντερνετ κοστίζουν πολύ λιγότερο από τα συμβατικά τηλεφωνήματα, είναι αδύνατο να γίνουν αν δεν υπάρχει καλή και γρήγορη σύνδεση στο Ιντερνετ -κάτι που κοστίζει από 40 ώς 70 δολάρια τον μήνα.
Γι’ αυτούς τους λόγους, κάποιοι, όπως η Λορέτα Λιντς, μέλος της ρυθμιστικής αρχής τηλεπικοινωνιών της Καλιφόρνια, πιστεύουν ότι η τηλεπικοινωνιακή αγορά δεν θα γίνει ποτέ τόσο ανταγωνιστική ώστε να είναι περιττή η κυβερνητική παρέμβαση. Οπως μάλιστα λέει η Λιντς, αν οι εταιρείες συμβατικής τηλεφωνίας αποφύγουν κι αυτές την κρατική παρέμβαση μεταφέροντας τις υπηρεσίες τους στο Ιντερνετ, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι να μειωθούν οι πόροι που δίνουν στις οικογένειες χαμηλού εισοδήματος, στα σχολεία και στις βιβλιοθήκες, τη δυνατότητα να έχουν οικονομική πρόσβαση στις απλές τηλεφωνικές υπηρεσίες.