Στις 28 Ιανουαρίου ο πρόεδρος Μπους θα συναντηθεί με έναν Τούρκο, ο οποίος μόλις εγκαινίασε μία επιχείρηση διανομής αναψυκτικών. Περίεργο, ε; E, λοιπόν ο άντρας τυχαίνει επίσης να είναι και πρωθυπουργός της Τουρκίας. O Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν θα έπρεπε να το σκεφτεί διπλά προτού ξεκινήσει την τρίτη κατά σειρά επιχειρηματική του δραστηριότητα μετά τα μπισκότα και τις σοκολάτες. Ποτέ κατά το παρελθόν δεν είχαν οι Τούρκοι έναν πρωθυπουργό-διανομέα αναψυκτικών!
Παρ’ όλο που ο Ερντογάν διακηρύσσει ότι υπερασπίζεται τις ευρωπαϊκές αξίες και αρχές, η συμπεριφορά του θυμίζει περισσότερο τον τρόπο διακυβέρνησης των Αμερικανών. Αυτές οι «αμερικανικές αποκλίσεις» σημαίνουν ότι ο πρόεδρος Μπους και ο Ερντογάν θα αγκαλιαστούν και θα φιληθούν σαν φιλαράκια στο Οβάλ Γραφείο στα τέλη του μηνός; Ναι, αν και υπάρχουν πολλά ακανθώδη ζητήματα. Τούρκοι διπλωμάτες προσπαθούν να αλλάξουν την ώρα του μεγάλου ραντεβού, το οποίο αρχικά είχε προγραμματισθεί για τις 10.35. Σύμφωνα με τη διπλωματική παράδοση στο Λευκό Οίκο, αυτό δεν θα ήταν και τόσο ευπρόσδεκτο μήνυμα, 25 λεπτά με τον πρόεδρο, εκ των οποίων τα μισά σπαταλώνται σε μεταφράσεις. Ποιο σοβαρό θέμα μπορεί να συζητηθεί σε δέκα λεπτά, μετά από χαιρετούρες και κουβεντούλες; Οι Αμερικανοί έχουν αποφασίσει να σταθούν στο πλευρό του Ερντογάν. Αυτό ισοδυναμεί με συνάντηση και γεύμα στη συνέχεια.
Στην κορυφή της ατζέντας θα είναι φυσικά η Κύπρος. Επί μακρόν ο Ερντογάν ελάμβανε αρκετά σκληρά μηνύματα από την Ουάσιγκτον. Στο ζήτημα της Κύπρου ο Ερντογάν θα φορέσει την πλέον συμβιβαστική του μάσκα και θα υποσχεθεί ότι θα προσπαθήσει τα μάλα για τη διευθέτηση του προβλήματος. Επιπλέον ο Ερντογάν φιλοδοξεί να αποσπάσει την προεδρική υπόσχεση για διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας του Ιράκ. Φοβούμενη έναν μεταπολεμικό διχασμό του Ιράκ, η Τουρκία έχει προειδοποιήσει τους Κούρδους του Ιράκ ότι οι προσπάθειες για διεύρυνση της αυτονομίας τους θα πυροδοτήσει νέες εντάσεις στην περιοχή. Πριν από τα πρόσφατα βίαια επεισόδια στο βόρειο Ιράκ Κούρδοι εκπρόσωποι στη μεταβατική κυβέρνηση κατέθεσαν νομοσχέδιο για τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού Ιράκ και τη θέσπιση ειδικών δικαιωμάτων για τους Κούρδους προτού ψηφισθεί το Σύνταγμα το 2005. Για μία ακόμη φορά η Ουάσιγκτον βρίσκεται αντιμέτωπη με τις κουρδικές φιλοδοξίες περί φεντεραλισμού και τις τουρκικές επιφυλάξεις. Ενθαρρυμένοι προφανώς από τη στενή συνεργασία με τις αμερικανικές δυνάμεις στη διάρκεια του πολέμου, οι Κούρδοι του Ιράκ έχουν υιοθετήσει μαξιμαλιστικές προσδοκίες για να ενισχύσουν τα κέρδη τους. O φεντεραλισμός ίσως δεν είναι ο στόχος τους, αλλά εργαλείο για να επιτύχουν ευρύτερη στρατηγική: την ανεξαρτησία.